Μια βόλτα στη διάλυση και στην ελπίδα

Περιπλανιόμουν σήμερα το πρωί σε μια γειτονιά.Σπίτια χτισμένα πριν τον Πόλεμο, μάλλον προσφυγικά.
Κιτρινισμένοι, σκασμένοι απ' την υγρασία τοίχοι.
Εικόνα εγκατάλειψης.,,

Περνούσα έξω από ένα αλουμινάδικο.
Στίβες τα αλουμίνια, "της κούτας" ακόμη, ένας Θεός ξέρει από πότε έχει να πάρει παραγγελία.
Ο αλουμινάς καθόταν μέσα μόνος και....
άκουγε ραδιόφωνο.

Παρακάτω ένα λογιστικό γραφείο.
Πέντε-έξι άνθρωποι μέσα, μάλλον φίλοι του λογιστή.
Μιλούσαν σε έντονο ύφος.
Οι φωνές τους ακούγονταν ως έξω
Διαφωνούσαν αν η θέση του Μιραλλάς είναι εξτρέμ ή φορ...
Πελάτης ούτε για δείγμα.

Ένα ξυλουργείο παρακάτω.
Ο ξυλουργός συνομιλούσε με την κόρη του (μάλλον) και κοιτούσαν το δρόμο έξω με παράπονο.
Ο μετανάστης υπάλληλός του καθόταν στη τζαμαρία και κάπνιζε ένα τσιγάρο αμίλητος.

Φτάνοντας στο πλάτωμα ήταν το καφενείο.
Στις καρέκλες κάθονταν μόνο μαξιλάρια.
Η καφετζού περιπλανιόταν ανάμεσα στα τραπέζια αλλάζοντας μηχανικά θέση στους μοναδικούς πελάτες της, τα μαξιλάρια.

Εικόνες διάλυσης μιας γειτονιάς, μιας πόλης.
Πόλη-φάντασμα ανάμεσα σε προσφυγικά ερείπεια.
Άνθρωποι που μάλλον μετρούν μέρες ή μήνες ώσπου να μείνουν άνεργοι.
Ώσπου να τρώνε απ' τα συσσίτια.

Άνθρωποι άλλοτε κραταιοί, με τη δουλίτσα τους, την οικογένειά τους, το σπίτι τους, το αυτοκίνητό τους...
Άνθρωποι άλλοτε δυνατοί.
Σήμερα κουρέλια.

Κι όμως θα μπορούσαν να ήταν αλλιώς.
Θα μπορούσαν να ζουν αξιοπρεπώς.

Αλλά από τούτη δω την κρίση, πρέπει να τη δούμε σαν ανεμοστρόβιλο.
Θα επιζήσουν όσοι καταφέρουν να σταθούν στο κέντρο του και όσοι μπορούν να τρέχουν με την ταχύτητά του.
"Για να μην τους πάρει και τους σηκώσει" η δίνη του... κυριολεκτικά!

Μέσα στα χαλάσματα ένα σπίτι ααπ' το οποίο ακούγοτναν χαρούμενες φωνές.
Μουσική! Ένα τραγούδι ανατολίτικο.
Και φωνές που μιλούσαν αραβικά.
Φαίνονταν να αντέχουν ακόμη αυτοί.
Αυτοί τα χουν ξαναζήσει αυτά και πολύ χειρότερα.
Γι αυτό μπορούν ακόμη και χαμογελούν.
Ο βρεγμένος η βροχή δε τη φοβάται...

Στην αισιόδοξη αυτή νότα ήρθε σα συνοδευτικό ακκόρντο ένα παιδάκι.
Ένα τσιγγανάκι έξω από ένα σχολείο κοινωνικής ένταξης ή κάτι τέτοιο.
Ένα παιδακι που στεκόταν έξω απ' την πόρτα και χαμογελαστό πασαλειβόταν με μια σοκολάτα.

Οι εικόνες διάλυσης... διαλύθηκαν στο νου μου.
Και τελικά χαμογέλασα φεύγοντας από αυτή τη γειτονιά.
Γιατί τελικά υπάρχει ελπίδα.
Και τη βρίσκεις στις φωνές και στα μάτια αυτών που έχουν ζήσει τη μεγάλη μπόρα.
Εμείς βρεθήκαμε ελαφροντυμένοι, αλλά αυτή είναι ψιχάλα...
Και ομπρέλλα να μη βρούμε, δεν πειράζει.
Μπορεί να αρκεί να καλυφθούμε με την ζακετούλα μας...

http://toixo-toixo.blogspot.com/