Μία απάντηση στo διάγγελμα ενός κουρασμένου και απογοητευμένου πρώην πολιτικού

Εδώ δύο σενάρια παίζονται. Ή γινόμαστε επικούριοι και δηλώνουμε «ανύποπτον ο θάνατος» ή αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε πως χωρίς ομόνοια και συλλογική ευδαιμονία δεν μπορεί να υπάρξει ατομική ευδαιμονία.

Ούτε 1.000.000 και 2.000.000 κόσμου μπορούν να φωνάζουν τα αιτήματα όλοι μαζί, όσο και να γυρνάει η.....
ντουντούκα. Τα αιτήματα μιάς συνταγματικής εθνοσυνέλευσης ψηφίζονται από τους παρόντες και γράφονται, έτσι ώστε να διατυπωθούν με ‘νομοθετική’ σαφήνεια ως αιτήματα και να είναι ρεαλιστικά.

Μετά εκλέγεται μία επιτροπή εκροσώπων του 1.000.000 ή 2.000.000 κόσμου. Ο κόσμος χωρίζεται τυχαία σε πηγαδάκια των 3-5 ατόμων. Η κάθε ομάδα εκλέγει έναν εκπρόσωπο και υπογράφει πως αυτή ή αυτός εκπροσωπεί την ομάδα που τον εκλέγει.

Οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι μαζεύονται επίσης τυχαία σε πηγαδάκια των 3-5 ατόμων και επαναλαμβάνουν την διαδικασία εκλογών. Μετά από μερικές απαναλήψεις, σε 2-3 ώρες, έχουμε μία επιτροπή 11 ή 21 ανθρώπων, που έχουν εκλεγεί ως εκρόσωποι των 1.000.000 ή 2.000.000 κόσμου.

Η επιτροπή ζητά ακρόαση από την βουλή. Παρουσιάζει και καταθέτει τα γραπτά αιτήματα του 1.000.000 ή 2.000.000 κόσμου. Απαιτεί δε να υπογραφούν από όλους τους βουλευτές τα αιτήματα τούτα, κάτι σαν μονοκούκι ψήφισμα από την βουλή.

Η/ο κάθε βουλευτής που υπογράφει πάει σπίτι της/του. Όποιοι δεν υπογράφουν μένουν μέσα στην βουλή μέχρι να υπογράψουν.

Υπό τις παρούσες συνθήκες, τα παρακάτω αιτήματα τα θεωρώ και αναγκαία και ρεαλιστικά. Όμως ούτε ο Ιωάννης Π. Αντωνόπουλος, ούτε ο Δημήτρης Καζάκης, ούτε ο Γιώργος Κοντογιώργης, ούτε εσύ, ούτε και εγώ μπορούμε να επιβάλουμε αιτήματα σε 1.000.000 ή 2.000.000 κόσμου.

Προτείνουμε μόνον και η τελευταία λέξη είναι, και πρέπει να είναι, το τι θέλουν τα 1.000.000 ή 2.000.000 κόσμου που αντιπροσωπεύει τον ελληνικό λαό. Διότι η λύση μόνον από τον ελληνικό λαό εξαρτάται.

Χωρίς συγκεκριμένα αιτήματα γιά την αλλαγή του πολιτικού συστήματος της πατρίδας μας της Ελλάδος, από θεοκρατική δυναστική κομματοκρατία σε πλήρη πραγματική αντιπροσώπευση, τι πάμε και κάνουμε τι ακριβώς;

Tο πολιτικό σύστημα της ελληνικής νεοτερικότητας δεν είναι ούτε δημοκρατικό ούτε αντιπροσωπευτικό. Το πολιτικό προσωπικό κατέχει κατά τρόπο αδιαίρετο την ιδιότητα και του εντολοδόχου και του εντολέα, ενώ η ελληνική κοινωνία είναι εγκιβωτισμένη στην ιδιωτική σφαίρα.

Στο πλαίσιο αυτό, να διατυπωθούν με νομοθετική σαφήνεια τα αιτήματά μας και να είναι ρεαλιστικά. Ρεαλιστικά και αναγκαία θεωρώ, υπό τις παρούσες συνθήκες, τα εξής:

1) Να καταργηθεί η ασυλία και οι νόμοι περί ευθύνης του πολιτικού προσωπικού. Να υπαχθεί το πολιτικό προσωπικό για τη βλάβη που προκαλεί η πολιτική του δράση στην κοινό δίκαιο με την επιβαρυντική επισήμανση ότι το πολιτικό αδίκημα βλάπτει δυσανάλογα πολλούς σε σχέση με κάθε άλλο κοινό αδίκημα. Το αρμόδιο δικαστήριο να απαρτίζεται από κληρούμενο σώμα δικαστών με τη συμμετοχή ενόρκων πολιτών.

2