Μέτωπο…

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΤΟΥΣ βάλαμε απέναντι. Γιατρούς του δημοσίου και φαρμακοποιούς της ιδιώτευσης. Τους «περιγράφουμε» αδρά και πέρα από πρόσωπα. Συνολικά, σαν ομάδες που έχουν να κάνουν με τη ζωή μας, με το δημόσιο ταμείο και τη δημόσια ηθική. Δυο μεγάλες, ξεχωριστές πολυκατοικίες, ας πούμε, γεμάτες ενοίκους εμπορεύματα και συμφέροντα. Συγκοινωνούντα δοχεία που τροφοδοτούνται με νόμους και...
 κανόνες που θέσπισε το δημόσιο, μοιράζοντας απλόχερα το χρήμα και την εμπιστοσύνη του.
ΜΠΗΚΛΑΜΕ σ’ εκείνη των γιατρών. Συναντήσαμε εργατικούς και έντιμους γιατρούς με πίστη στο λειτούργημα και πιστούς στον όρκο τους. Προχωρώντας, φτάσαμε στα άδυτα των συμβουλίων και στα γραφεία μεγαλοκαθηγητών. Τα συμβούλια προσυπέγραφαν τα (υπερ)κέρδη των προμηθευτών. Στο γραφείο συνομιλούσαν ιδιωτικά με τον «πελάτη», έχοντας για λίγο μετατρέψει το νοσοκομείο σε μικρό εμπορικό. Αυτός (ο μεγαλογιατρός) από καθέδρας που του την εξασφάλισε το δημόσιο και ο πελάτης, ασθενής και ζαρωμένος.