Μετά «τη χρεωκοπία των χαμόγελων», ξαναζητείται το θαύμα για την Ελλάδα…

Η χρεωκοπία μας δεν συνίσταται στο γεγονός ότι αθετήσαμε να πληρώσουμε αλλά προσδιορίστηκε στο γεγονός ότι αρνηθήκαμε να πληρώσουμε στο ακέραιο κάποιους ομολογιούχους, υποχρεώνοντάς τους να χάσουν το μεγαλύτερο μέρος της επένδυσής τους. Αυτή όμως είναι η τυπική πλευρά της χρεωκοπίας και για πολλούς η αναμενόμενη έκβαση του ζητήματος. Η ουσιαστική πλευρά είναι ότι ακόμη και τώρα το χρέος δεν αποβαίνει σίγουρα βιώσιμο και ότι το όφελος από την.....
ελάφρυνση μερικών δις στη βραχυπρόθεσμη εξυπηρέτησή του κινδυνεύει να εξανεμιστεί στο έλεος του παρόντος εφθαρμένου και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος και της επιταχυνόμενης ύφεσης…

Διότι ούτε χρηστή διοίκηση, ούτε αποτελεσματική διαχείριση με πλεονάσματα μπορούν να παραχθούν αν δεν αλλάξει όλο το γνωστό προσωπικό που μόλις την περασμένη εβδομάδα επιδείκνυε την ιταμή του συμπεριφορά να καταργεί σκάνδαλα όπως αυτά των δομημένων ομολόγων και της Siemens. Όπως γράφαμε σε παλιότερη ανάρτησή μας, καμία αναδιάρθρωση του χρέους δεν μπορεί να αποβεί χρήσιμη χωρίς την παράλληλη αναδόμηση της εξουσίας.

Τελικά οι κερδοσκόποι νίκησαν και θα κληθούν να εισπράξουν τα κέρδη από το τζόγο των δύο τελευταίων ετών. Πήραν αυτά τα πολυπόθητα «μήλα των Εσπερίδων» όπως τα χαρακτηρίζαμε σε άλλη παλαιότερη ανάρτησή μας. Ωστόσο, ο κ.Παπαδήμος – παρ΄όλους τους ανεξίτηλους λεκέδες που κουβαλά κι αυτός από το παρελθόν του – έχει σήμερα την ευκαιρία να καθαρίσει τον τόπο από πολλά μεταπολιτευτικά βοθρολύματα, βρίσκοντας τρόπο να αποκαλυφθούν και να δοθούν στη δημοσιότητα τα ονοματεπώνυμα όλων των Ελλήνων εισπρακτόρων των Ελληνικών CDS . Απελευθέρωση από το φαύλο κύκλο χωρίς κάθαρση δεν πρόκειται να υπάρξει.

Και δεν υπάρχει πιο παράδοξο και αντιφατικό από το να καλούμαστε να επανεκλέξουμε πολιτικούς που η ζωή τούς ανέδειξε υπόδικους στη λαϊκή συνείδηση. Δεν υπάρχει πιο αδιέξοδη εκλογική κίνηση από το να επιτρέψουμε να μας ξανακυβερνήσουν συνασπισμοί πολιτικών κομμάτων που οι ένοχοι βίοι τους πορεύονται σχεδόν ανεκτροχίαστοι από τα μεταπολεμικά χρόνια πάνω στις ράγες της ιδιοτέλειας, της δουλοπρέπειας, της εξάρτησης, του καιροσκοπισμού, της διαφθοράς και στην ουσία της περιφρόνησης για το λαό και τη χώρα.

Τέτοιας υφής και ήθους κυβερνήτες, που δεν έχουν λόγο να μην χαμογελούν, όσο και αν αποτυγχάνουν για τα συμφέροντα του λαού. Ποτέ δεν είναι αργά για να καταλάβουμε, ότι αυτή η διαχρονική αποτυχία των Ελλήνων πολιτικών και των κοινωνικών κι επιχειρηματικών τους κύκλων να δημιουργήσουν ένα σύγχρονο και ανταγωνιστικό κράτος με δίκαιους και αξιοκρατικούς μηχανισμούς – παρά τους πακτωλούς χρημάτων που εισέρρεαν κατά καιρούς στη χώρα – δεν ήταν και δεν είναι ούτε άδολη για εκείνους, αλλά ούτε και μοιραία για μας.

Πριν 65 χρόνια, τον Απρίλιο του 1947, ο Paul A. Porter, απεσταλμένος του Τρούμαν, σε έκθεσή του ενόψει της αμερικανικής οικονομικής βοήθειας στη χώρα μας, έγραφε για το τότε Ελληνικό πολιτικό προσωπικό: «Οι συνθήκες στην Ελλάδα είναι τέτοιες που πολλά από τα ληφθέντα μ