ΚΚΕ ΚΙ "ΑΡΙΣΤΕΡΑ" ΘΑ ΚΑΠΗΛΕΥΤΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΜΕΤΑΛΛΑΞΟΥΝ ΤΟΝ ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ;

Ο Πατριωτικός κι Εθνικιστικός χώρος ομφαλοσκοπώντας , ως συνήθως , ή ακροβατώντας με τα πόδια σε δύο βάρκες (η βάρκα του καθήκοντος ή η βάρκα της "σοβαρότητας") αφήνει για ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ελεύθερο το πεδίο στο ΚΚΕ και στις δυνάμεις της ..."αριστεράς" γενικότερα , ώστε να καπηλευτούν , να καπελώσουν και να διαστρέψουν την αξία , τη φύση-φυσιογνωμία και τη δυναμική της Μητέρας ΟΛΩΝ των μαχών , την οποία ετοιμάζεται σύντομα να δώσει ο Ελληνισμός.
Μία ΜΑΧΗ στον .....
πόλεμο ενάντια στον ΑΠΟΛΥΤΟ κι ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟ αφανισμό μας ΑΠΌ την παγκοσμιοποιημένη Νέα Τάξη !
Σταματώντας την μακροσκελή αφήγηση που ακολουθεί(περί εβραιοκίνητης κύησης , γέννησης και άνδρωσης του ΚΚΕ) στο 1923 , σας καλούμε να αναγνωρίσετε και να ταυτοποιήσετε στο μυαλό σας το κόμμα και τους εκπροσώπους του , οι οποίοι θα "σταθούν" στο ύψος των "περιστάσεων" στο πλάϊ του ελληνικού λαού...
Βρήκαν έδαφος το 1944-45 και ...στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων.
Θα τους αφήσουμε και τώρα ;

Διαβάστε χωρίς να τεμπελιάσετε ούτε λεπτό και θα καταλάβετε :
"Τα πρώιμα χρόνια της "ελληνικής" Αριστεράς , η Φεντερασιόν του Αβραάμ Μπεναρόγια και το .... ΚΚΕ" ..........


Μέχρι τα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα η ελληνική Αριστερά διέπονταν από την ιδεολογία της κοινωνικής απελευθέρωσης, σε συνδυασμό με το αίτημα για την απελευθέρωση των λαών που ήταν υπόδουλοι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Με κεντρικές μορφές, όπως ο σημαντικότερος Έλληνας σοσιαλιστής της εποχής, ο Σταύρος Καλλέργης, ο Μαρίνος Αντύπας, ο Νίκος Γιαννιός, ο Γεώργιος Σκληρός κ.ά., το σοσιαλιστικό κίνημα που κινούνταν στα όρια του ελλαδικού χώρου, θα ερχόταν αντιμέτωπο με νέα δεδομένα, όταν θα πραγματοποιούνταν η ενσωμάτωση της Θεσσαλονίκης και της Μακεδονίας. Στην Βόρεια Ελλάδα, το εβραιοβουλγαρικό σοσιαλιστικό κίνημα είχε πολύ μεγαλύτερη επιρροή, σε μια βάση διαφόρων εθνοτήτων που αποτελούσαν την περίφημη «μακεδονική σαλάτα».

Όταν απελευθερώθηκε η Θεσσαλονίκη από τον ελληνικό στρατό τον Οκτώβριο του 1912, οι μόνοι που αισθάνθηκαν απελευθερωμένοι, ήταν οι Έλληνες, οι οποίοι όμως μειοψηφούσαν σε πληθυσμό εκείνη την εποχή στην πόλη (σε σύνολο 150.000, οι Έλληνες ήταν 40.000, οι Εβραίοι 60.000, οι Τούρκοι 45.000 και οι λοιπές εθνότητες 5.000).

Η μεγαλύτερη κοινότητα της Θεσσαλονίκης, η εβραϊκή, δεν είδε με καθόλου καλό μάτι την αλλαγή του καθεστώτος.
Οι Εβραίοι, στα πλαίσια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, την οποία θεωρούσαν ως πατρίδα τους, έλεγχαν κάθε οικονομική δραστηριότητα.
Τα νέα δεδομένα, προκαλούσαν γι’ αυτούς οικονομικές απώλειες, καθώς η αποχώρηση των ηττημένων αποτελούσε και απώλεια χρεών.
Επιπλέον, τα όρια της ελληνικής επικράτειας, ήταν σαφώς πιο στενά απ’ αυτά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στα οποία δρούσαν πριν εμπορικά και αυτή τη φορά έβλεπαν στα πρόσωπα των Ελλήνων τον κίνδυνο του ανταγωνισμού, τον οποίον δεν είχαν με τους μουσουλμάνους και τους Βούλγαρους, οι οποίοι περιορίζονταν στις αγροτικές ασχολίες κ