Καθε μερα Αγανακτισμένοι

Φτάσαμε τελικά στο περιβόητο αδιέξοδο. Οικονομικό κυρίως αλλά και κοινωνικό και πολιτιστικό κατ’ επέκταση. Για να βγούμε από αυτό το βούρκο που δημιούργησαν πολιτικοί, μεγαλοσυμφέροντα και μικροσυμφέροντα χρειάζονται θυσίες. Δυστυχώς όμως αυτή η λέξη έχει συνδεθεί με τη χρηματοδότηση του όλο και αυξανόμενου σε μέγεθος, βαρελιού δίχως πάτο. Η θυσία μπορεί να είναι οτιδήποτε άλλο το οποίο θα έχει στόχο την αλλαγή. Ή καλύτερα τις.....
αλλαγές που θα φέρουν την αλλαγή. Καθημερινά μας δίνονται δεκάδες λόγοι για να αγανακτήσουμε. Όμως πολλοί από εμάς επιμένουν να αγανακτούν για τους πολιτικούς, τη βουλή και τα κόμματα. Όχι άδικα, αλλά αυτά είναι η κορυφή του παγόβουνου. Ενός παγόβουνου που δυστυχώς έχει πολύ μεγάλη βάση. Αν θέλουμε να ξεριζώσουμε ένα δέντρο, αυτό που πρέπει να κάνουμε δεν είναι να κλαδέψουμε την κορυφή του γιατί πολύ γρήγορα θα ξαναφυτρώσει. Οι ρίζες είναι αυτές που αν κοπούν το δέντρο θα εξαφανιστεί.
Στην περίπτωση μας η κορυφή είναι οι ένοικοι της βουλής και οι ρίζες είναι οι κακές νοοτροπίες και οι άνθρωποι που τις εκπροσωπούν. Απ’ τον κακό δημόσιο υπάλληλο μέχρι τον ασυνείδητο οδηγό και από τον αλαζόνα αστυνομικό μέχρι τον αναίσθητο γείτονα. Η συσσωρευμένη αγανάκτηση κατά τη δική μου άποψη οφείλεται σε αυτές τις περιπτώσεις καθημερινής τρέλας που προκαλεί η υπερσυγκέντρωση στο ΕΓΩ μας. Όπως πρόσφατα ανέφερε ο Ν. Κον Μπεντιτ, ο Έλληνας κοιτάει μόνο την πάρτη του. Μόνο που το ανέφερε για το οικονομικό σκέλος.

Πλέον ο Έλληνας πιστεύει ότι: οδηγάει μόνος του σε δρόμο του κέντρου το πρωί(εξ’ ου και πάει με χίλια), πίνει μόνος του τον καφέ του(εξ’ ου και μπορεί να καπνίζει όσο περισσότερο μπορεί) , βρίσκεται μόνος του στο τρένο(εξ’ ου και μιλάει στο κινητό από την Κατερίνη μέχρι τη Λάρισα όσο πιο δυνατά μπορεί), κάνει μόνος του τα ψώνια του(εξ’ ου και θέλει την προσοχή όλου του μαγαζιού πάνω του), μένει μόνος του σε μία πολυκατοικία(εξ’ ου και βάζει τη μουσική τέρμα 3 το πρωί) και πολλά άλλα που κάθε μέρα θαυμάζουμε σε αυτό το μοναχικό ον.

Πάει ο Έλληνας που νοιαζόταν για το γείτονα, χαιρόταν με τη χαρά του και λυπόταν με τη λύπη του. Μόνο η πάρτη του. Μόνο…

Αν κάνουμε την αυτοκριτική μας όλοι μας θα καταλάβουμε πόσο Έλληνες είμαστε. Αυτό όμως αλλάζει. Αλλάζει αν αρχίσουμε να νοιαζόμαστε για τους κομμένους λογαριασμούς της ΔΕΗ, για τα ακριβά εισιτήρια στα αστικά, για τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα πάνω σε ράμπες για Α.Μ.Ε.Α., για τα πεταμένα σκουπίδια στα πεζοδρόμια, για όλα όσα μας κάνουνε κάθε μέρα να αγανακτούμε. Γιατί αν καταφέρουμε να αλλάξουμε το μυαλό μας, θα καταφέρουμε να αλλάξουμε την κοινωνία μας και το αποτέλεσμα θα είναι φυσικά αυτή η πολιτική κατάσταση και τα πρόσωπα να μην εκπροσωπούν αυτήν την καινούργια κοινωνία.


Άρα η λύση είναι αυτή που πρότεινε πριν μερικούς μήνες ο Σ. Εσέλ, ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΤΕ.

Όχι στις πλατείες. Στα γραφεία της ΔΕΗ, της ΕΥΑΘ, του ΟΣΕ, των αστικών, στους δρόμους της γειτονιάς μας, στην πολυκατοικία μας, παντού.

<