Και ο Ανδρέας… Σημίτη θα ψήφιζε

Ο φυσικός πολιτικός αντίπαλος του Ανδρέα Παπανδρέου δεν θα μπορούσε να είναι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Ο Εθνάρχης βρέθηκε πρωτίστως απέναντι στον πατέρα του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, οι νεώτερες γενιές όμως γαλουχήθηκαν με την… ψιθυριστή σύγκριση των δυο τελευταίων, αυθεντικά μεγάλων ηγετών που γνώρισε η Ελλάδα.
Ήταν επόμενο. Καραμανλής και.....
Ανδρέας εκπροσωπούσαν δυο διαφορετικούς κόσμους. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έμοιαζε, περισσότερο από κάθε άλλον Έλληνα πολιτικό των τελευταίων δεκαετιών, με το πρότυπο δημοκρατικού ηγέτη της Αρχαίας Ελλάδας. Ήταν λιτός, τάχθηκε στην υπηρεσία του λαού και του έθνους, ακόμη και όταν ο λαός και το έθνος τον πλήγωναν. Στέγνωσε την καρδιά του για να κυβερνήσει, αλλά κατάφερε να παρασύρει μαζί του στο μέλλον, μια κοινωνία που αδυνατούσε να κατανοήσει και να παρακολουθήσει τον πυρήνα της πολιτικής στόχευσής του.

Ο Καραμανλής υπήρξε το τελευταίο ανάχωμα της Ελλάδας, απέναντι στον έμφυτο λαϊκισμό και την επιδερμική προσέγγιση της καθημερινότητάς που χαρακτηρίζουν το dna μας. Ήταν ο μόνος που στάθηκε απέναντι στο… εθνικό πανηγύρι στο οποίο μας προέτρεπαν εκπρόσωποι άλλων πολιτικών κινημάτων και ιδεολογιών.

Και βέβαια, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κατάφερε να διαψεύσει στην πράξη τον μύθο περί «προόδου και συντήρησης», με την Κεντροαριστερά να διεκδικεί για τη δική της… πλευρά του λόφου, το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού ως ιδεολογική αφετηρία δημιουργίας και εξέλιξης. Ο Καραμανλής πήρε πάνω του κάθε μεγάλη πρωτοβουλία που θα μπορούσε να αντιστοιχεί σε έναν εθνικό ηγέτη, Και ανάγκασε την Ελλάδα να κολυμπήσει στα βαθιά, αντί να περιμένει στωικά πότε θα αποφάσιζαν οι Έλληνες να μπουν στη θάλασσα.

Ο Ανδρέας απ’ την άλλη, υπήρξε ο ηγέτης με τη μεγαλύτερη συγγένεια προς τον μέσο Έλληνα. Όχι τους μετριοπαθείς. Αλλά την πλειοψηφία της κοινωνίας, από την οποία προκύπτουν τα συμπεράσματα περί «μέσου όρου». Κατανόησε εγκαίρως και ταχύτερα από κάθε άλλον, τι ήθελαν οι Έλληνες. Να ακούσουν και να ζήσουν. Τους τα είπε, και τους τα χάρισε. Και οι Έλληνες δεν τον ρώτησαν ποτέ, ούτε που τα βρήκε, αλλά ούτε και αν θα έπρεπε ποτέ… να τα δώσουμε πίσω. Γι’ αυτό και αδυνατούμε να κατανοήσουμε τι ζητούν επιτέλους αυτοί οι «άξεστοι» ξένοι δανειστές.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου υπήρξε ο ίδιος, ταυτόχρονα, το «μέσο» και το «μήνυμα» μιας εκκωφαντικής πολιτικής πλάνης: Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες, συνήθιζε να λέει. Στην πραγματικότητα, η εννοιολογική αφετηρία από την οποία ξεκίνησε η ρητορική εισβολή του Ανδρέα στο ασυνείδητο των Ελλήνων, περιέγραφε το εξής πραγματιστικό σχήμα: Ο Ανδρέας είναι το ΠΑΣΟΚ. Και το ΠΑΣΟΚ είναι η Ελλάδα. Επομένως, ο Ανδρέας… είναι η Ελλάδα.

Γύρω από τη δική του ηγετική φυσιογνωμία, οικοδομήθηκε ένα Κίνημα ελλειμματικών προσωπικοτήτων, μετρίων πολιτικών στελεχών και ιδεολογικού μιμητισμού: «Έκλεβε» κάθε καλή ιδέα που ακουγόταν στη δημόσια σφαίρα, ανεξαρτήτως αν ανήκε στη Δεξιά ή την Αριστερά. Και την παρουσίαζε ως δική του, καταφέρνοντας μάλιστα να σε πεί