Ήρωες και Αντιήρωες…

Η «Άνοδος»….

Κανένας μα κανένας Πόλεμος δεν κερδήθηκε ποτέ χωρίς αυτό το ζωτικό στοιχείο των ανθρώπινων Ψυχικών Δρώμενων.

Τον «Ηρωϊσμό»…

Αυτό το «στοιχείο – Στοιχειό» που σαν τον Πάνα ή τον Βάκχο δράττει από τα μύχια της Ψυχής τον Άνθρωπο – Πολεμιστή και τον....
κάνει ως άλλη Μαινάδα να υπερβαίνει τις δυνάμεις του, τις αντοχές του, να ξεπερνάει τη Λογική, να αψηφά τον ίδιο το Θάνατο, να υπερνικά προβλήματα και να κατακτά εχθρικές καταστάσεις εκεί που κάθε Λογικός σχεδιασμός και απαντοχή προμήνυαν το αντίθετο.
Το Μοτίβο είναι διττό.
Από την μια το «Ομηρικό Πρότυπο»....

Ο ένας Ήρωας που πολεμάει για χίλιους και επηρεάζει με το παράδειγμά του και τους υπόλοιπους συμπολεμιστές του.
Αχιλλέας, Αίαντας, Έκτορας, Λεωνίδας.
Δίδυμό του ο Ήρωας-Ηγέτης. Αυτός που σαν τον Αλέξανδρο και τον Ιούλιο Καίσαρα χτίζουν αυτοκρατορίες με μια φούχτα (εξίσου Ήρωες) ανυπέρβλητους πολεμιστές.

Από την άλλη το αδυσώπητο ένστικτο της αυτοσυντήρησης.
Εν Αρχή, του ίδιου του ατόμου αλλά πάντα μέσω της σωτηρίας της ίδιας της Φυλής στην ολότητά της. Για να σωθεί το άτομο πρέπει να σωθεί η Κοινότητά του. Έτσι, το σύνθημα «Υπέρ Βωμών και Εστιών» είναι αρκετό σε αμυντικές καταστάσεις για να πυροδοτήσει μαζική Ηρωϊκή σθεναρή αντίσταση, χτίζοντας Θρύλους όπως Θερμοπύλες, Μαραθώνες, Σαλαμίνες, Δερβενάκια, Μανιάκια.
Γεγονός φυσικά είναι πως στην Συλλογική Ιστορική Μνήμη «μένει ο Ένας» ως «Φυσιογνωμία» και οι «Πολλοί» ως «Αίσθηση»….
Αυτός δε ο «Ένας» είναι που θα «καρπωθεί» μαζί με τους καρπούς της Ηρωικής του Νίκης και τις αντίστοιχες «Κοινωνικές Απολαβές»….
Άλλοτε «Επιβράβευση» - πολιτική, οικονομική – άλλοτε την «Δίωξη» (που είναι και το συνηθέστερο -πχ Θεμιστοκλής, Μιλτιάδης, Αριστείδης, Κίμων, Καραϊσκάκης, κλπ) κι άλλοτε και τα δύο (πχ Κολοκοτρώνης).

Και η «Πτώση» :
Ο Ήρωας εν ειρήνη και η Κυριαρχία του «Αντιήρωα»…

Ο «Ηρωϊσμός» αν και εμπεριέχει την «αντιπαράθεση με το Θάνατο», γεγονός που συγκρούεται με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, παραδόξως είναι και ….. «Μέθη»…
Αυτή λοιπόν η «Μέθη του Ηρωϊσμού» συνεγείρει, επιφέρει αισθήματα «αυτολύτρωσης» αλλά και τον «σεβασμό της Κοινότητας» μέσω της «Δόξας» που κουβαλά. Συνεπώς «Δύναμη» και «Αίγλη» - που συνοδεύουν πάντα τις «Δάφνες».
Ουσιαστικά είναι ένας «Τρόπος ζωής», «Ζωής Θυσίας». Που φυσικά βρίσκει την ενσάρκωσή του κατ’ εξοχήν σε πολεμικές καταστάσεις.
Σίγουρα πάντως όχι σε συνθήκες ειρήνης, ακόμη και αν μιλάμε πχ για δίωξη εγκλήματος. Εκεί τα πράγματα αλλάζουν . Επειδή το έγκλημα είναι «πληθωρικό», βρίσκεται πάντα πολλά βήματα μπροστά από το Νόμο (ο οποίος καταγράφει πολύ περισσότερες ήττες από νίκες) κι επειδή οι «Μεγάλοι εκπρόσωποί» του ποτέ δεν «πλήττονται», συνεπώς η Κοινωνία διαρκώς υποφέρει, αδυνατεί να διακρίνει τον «Ηρωϊσμό» των λίγων εκπροσώπων του Νόμου που επιλέγουν να δράσουν με βάση αυτό
τον Κώδικα Υπέρτατης Προσφοράς και Θυσίας.
Σε συνθήκε