Η ζωή μας σε παράθυρο.

Πριν μερικές μέρες βρέθηκα σε μια συζήτηση, μορφωμένων (υποτίθεται), επιστημόνων (υποτίθεται).
Το σκηνικό ήταν το εξής. Βρισκόμασταν γύρω από ένα μεγάλο τραπέζι, με μια τηλεόραση λοξά πίσω να "λέει" τις ειδήσεις του MEGAλου καναλιού.
Για να πω την αλήθεια δεν παρακολουθούσα, απορροφημένος σε κάτι που διάβαζα, μέχρι τη στιγμή που ο.......
θόρυβος από την κουβέντα έγινε έντονος σα να μάλωναν για κάτι.
Συγκεντρώνομαι λοιπόν στην κουβέντα και καταλαβαίνω πως μιλούσαν για τη σημερινή κατάσταση, την κρίση, τους υπαίτιους και τις λύσεις για την έξοδο απ' όλα αυτά.
Όλα καλά μέχρι εδώ. Μόνο που... διαπίστωσα κάτι τραγικό.
Ουσιαστικά λέγανε τα ίδια πράγματα. Δεν διαφωνούσε κανένας με τον άλλο.
Η ένταση ήταν γιατί ο καθένας προσπαθούσε να πάρει τη σειρά να μιλήσει για να πει... τα ίδια.
Δεν άκουγε τι έλεγε ο διπλανός του. Έβλεπες στο πρόσωπό του την αγωνία να πάρει το λόγο. Για να πει ουσιαστικά τα ίδια. Μόνο που έβαζε δικά του παραδείγματα. Ίδιες