Η πολιτική της Ε.Ε. και του ευρώ

Γυρίζω τις σκέψεις μου αρκετά χρόνια πίσω. Κάπου στα μέσα προς τέλη της δεκαετίας του 1990.
Η τότε λοιπόν ηγεσία της χώρας προσδιόριζε το νέο μεγάλο Εθνικό στόχο της πατρίδας μας. Την είσοδo στη μελλοντική ζώνη του Ευρώ.

Τώρα το γιατί η αντικατάσταση μερικών χαρτιών με κάποια άλλα βαπτίσθηκε εθνικός στόχος, δεν είναι της παρούσης.

Εκείνη την εποχή υπήρχαν τέσσερις βασικοί πυλώνες της οικονομίας. Ο τουρισμός, η αγροτική παραγωγή, η οικοδομική δραστηριότητα και.....
οι όποιες βιομηχανίες μας είχαν απομείνει, εν πολλοίς στον κλάδο της κλωστοϋφαντουργίας.

Ο τουρισμός, η αγροτική παραγωγή και η εγχώρια βιομηχανία παρά τα όποια εσωτερικά τους προβλήματα, κατόρθωναν να επιβιώνουν καθώς είχαν ένα σημαντικό όπλο στη διάθεσή τους. Το Εθνικό Νόμισμα. Τη Δραχμή.

Η φτηνή δραχμή καθιστούσε τη χώρα μας ως ένα ελκυστικό τόπο για διακοπές, ενώ παράλληλα βοηθούσε στις εξαγωγές αγροτικών και μη προϊόντων. Η μαλακή δραχμή μπορούσε να τα επιτρέψει αυτά καθιστώντας ταυτόχρονα ακριβές τις εισαγωγές και επομένως δύσκολη την προώθηση τους στο καταναλωτικό κοινό αρκετών εισαγόμενων προϊόντων.

Η επικείμενη τότε είσοδός μας σε ένα κοινό σκληρό νόμισμα, δομημένο πάνω στα πρότυπα του ευρωπαϊκού βορρά δε φάνηκε να προβληματίζει κανέναν.

Προσωπικά δε θυμάμαι ούτε πολιτικά πρόσωπα ούτε επαγγελματικούς φορείς / ομάδες να εκφράζουν δισταγμούς και δεύτερες γνώμες για την μετά από 3-4 χρόνια είσοδο στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα.

Δεν παρατήρησα σκεπτικισμό ως προς το ότι το σκληρό ευρώ θα καταστήσει ελκυστικότερα τα Αλάτσατα, το Κουσάντασι και το Πορτ-Σάιντ καθώς επίσης τις πατάτες Αιγύπτου και τα λεμόνια της Αργεντινής.

Το αποτέλεσμα το βιώσαμε.

50 ευρώ την ημέρα για ένα μέτριο δωμάτιο σε ένα ελληνικό νησί που θα στο νοικιάσει ένας κύριος με φανέλα και σανδάλια, 50 ευρώ την ημέρα το 4στερο ξενοδοχείο στα παράλια της Ιωνίας με όλες τις ανέσεις.

τα λεμόνια της Λατινικής Αμερικής και οι πατάτες της Αιγύπτου να είναι φθηνότερες (έως και 50% κάτω) από τα αντίστοιχα ελληνικά προϊόντα τα οποία κατέστησαν ακατάλληλα τόσο προς εξαγωγή όσο και προς εγχώρια κατανάλωση εκτός αν επισκεπτόταν κανείς λαϊκές αγορές αργά το μεσημέρι.

Όσο για κάποιες βιομηχανικές μονάδες; Άλλες έκλεισαν γιατί δεν άντεξαν όντας πια μη ανταγωνιστικές, άλλες εκμεταλλεύτηκαν τα κεφάλαια που άντλησαν από το χρηματιστήριο το 1999 κήρυξαν πτώχευση, μετανάστευσαν προς Μαρόκο, Σκόπια και λοιπούς επίγειους παραδείσους αφήνοντας στο δρόμο και την πείνα ολόκληρες περιοχές της Ελλάδας.

Είχαμε μπροστά μας καθαρά 4-5 χρόνια να προετοιμαστούμε για τα ενδεχόμενα αυτά όπως και αφού εισήλθαμε στην ευρωζώνη υπήρχε ένα σχετικό διάστημα στην αρχή να αλλάξουμε ορισμένα πράγματα. Είχαμε άφθονο χρόνο να εξετάσουμε ενδελεχώς αν έπρεπε να διαβούμε τις πύλες του ευρώ. Υπήρχε η άνεση να αναζητηθούν οι λύσεις και οι προτάσεις που θα εφαρμόζονταν ως αντίδοτα απέναντι στο δηλητήριο ενός σκληρού νομίσματος. Αυτές