Η παρακμή των πολιτικών κομμάτων της Ευρώπης

Η κρίση της Ευρώπης δεν περιορίζεται στο νόμισμα της, και καταστρέφει πολλούς τομείς της γενικότερης οικονομίας.

Και πέραν των οικονομικών επιπτώσεων, η κρίση πλήττει πρωτίστως και έναν από τους βασικούς θεσμούς της .....
σύγχρονης δημοκρατίας: Τα πολιτικά κόμματα.

Το πρώτο σύμπτωμα αυτής της συστημικής πάθησης που χτυπάει τα κόμματα, ασχέτως απόχρωσης, είναι η ανατροπή όλων των κυβερνητικών κομμάτων, σε ολόκληρη την Ευρώπη, μετά από εκλογές.

Στη πραγματικότητα, ο κανόνας της δημοκρατίας, ότι δηλαδή υπάρχουν ανταγωνιστικές μεταξύ τους πολιτικές δυνάμεις που προσφέρουν εναλλακτικές λύσεις, έχει καταργηθεί εξαιτίας των οικονομικών εξελίξεων.

Το παραπάνω φαίνεται καθαρά στην ελληνική περίπτωση. Η γενέτειρα της δημοκρατίας πηγαίνει σε νέο γύρο εκλογών, όπου οι πολίτες θα ψηφίσουν για το τίποτα. Κανένα ελληνικό κόμμα δεν τολμάει να συμπεριλάβει στο προεκλογικό του πρόγραμμα την μόνη θέση που απομένει, και που δεν είναι άλλη από την αποχώρηση της χώρας από το ευρώ, και την χρεοκοπία της.

Αντί για αυτό, τα κόμματα διεξάγουν μια εκστρατεία που αποτελεί σκιά των ιδεολογιών τους, σαν κάποια ζόμπι από μια άλλη εποχή, όταν και υπήρχαν πράγματα για να υποσχεθούν, και να προσφέρουν.

Τα παραδοσιακά κόμματα, που συχνά ξεπήδησαν μέσα από την φτώχεια των μεταπολεμικών χρόνων, δεν δείχνουν ικανά να συλλάβουν το χάσμα μεταξύ των δημοσίων εσόδων, και των δημοσίων δαπανών. Στην Ιταλία, ο δισεκατομμυριούχος Berlusconi, ίνδαλμα της πλέμπας, εκδιώχτηκε κακήν κακώς λόγω του χρέους. Ακόμη όμως και τα αριστερά κόμματα της ιταλικής αντιπολίτευσης απέτυχαν να καλύψουν το κενό που δημιουργήθηκε.

Αντ αυτού, οι πολιτικοί παραδόθηκαν άνευ όρων, αφήνοντας την λιτότητα στα χέρια ειδικών τεχνοκρατών. Ο μεγάλος φόβος των επιχειρηματικών κύκλων τώρα είναι ότι η πολιτική κάστα θα ξαναπάρει τον έλεγχο των πραγμάτων στα χέρια της, μετά τις επόμενες εκλογές, οδηγώντας το σκάφος και πάλι προς την άβυσσο.

Οι πολίτες της Ευρώπης, μέχρι στιγμής, αντιδρούν στην κρίση με το ένστικτο της στρουθοκαμήλου. Χώνουν το κεφάλι τους στην άμμο, και ελπίζουν πως όλα θα περάσουν, και πως θα ξανάρθουν οι καλές εποχές. Το γλυκό δηλητήριο του πατερναλιστικού κράτους, που ξέρει να λειτουργεί μόνο με το χρέος, χτύπησε ακόμη και στη καρδιά της Ευρώπης, στην Γαλλία.

Ο νέος Γάλλος πρόεδρος, που είναι και οικονομολόγος, παγιδεύτηκε πολιτικά εστιάζοντας στην ανάπτυξη, και υποσχόμενος περισσότερες κοινωνικές δαπάνες, περισσότερη γραφειοκρατία, και σαν να θέλει να χειροτερέψει την κατάσταση, υποσχέθηκε και πρόωρη συνταξιοδότηση, κάτι δηλαδή που αποτελεί πλέον το κλασικό παράδειγμα της ουτοπίας του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους.

Και παρά το γεγονός ότι όλος ο κόσμος θεωρεί την σημερινή Γερμανία ως την τελευταία υγιή οικονομία, οι πλεονέκτες παραγνωρίζουν το ότι ακόμη και το γερμανικό ασφαλιστικό σύστημα κρατιέται ζωντανό με δανεικά χρήματα.

Τα πολιτικά κόμματα συμπεριφέρονται ανεύθυνα, αλλά έχο