Η “κάθαρση” που έγινε “Βρώμικο ’89″

Δέκα μήνες μετά την έναρξη της δίκης για το σκάνδαλο Κοσκωτά, στις 16 Ιανουαρίου του 1992, το Ειδικό Δικαστήριο ξεκινούσε την τελική διάσκεψη των μελών του, για την έκδοση ετυμηγορίας αναφορικά με τον βαθμό ευθύνης και ενοχής του Ανδρέα Παπανδρέου, του Δημήτρη Τσοβόλα και των λοιπών κατηγορουμένων, στο μεγαλύτερο πολιτικο-οικονομικό σκάνδαλο της εποχής μας.

Η απόφαση θα.....
ανακοινωνόταν μετά από 15 ώρες, το πρωί της 17ης Ιανουαρίου, και θα αποτελούσε τον πρόλογο της πολιτικής αντεπίθεσης του παπανδρεϊσμού και του ΠΑΣΟΚ. Με ψήφους 7 έναντι 6, ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ αθωώθηκε των κατηγοριών. Με πρακτικό αποτέλεσμα, η «κάθαρση», που αποτυπώθηκε ως λαϊκή απαίτηση στις εκλογές του 1989 και του 1990, και οδήγησε στο να ξεπεραστούν οι ιδεολογικές διαφορές Δεξιάς και Αριστεράς, να θρυμματιστεί, και να περάσει στην ιστορία ως «το βρώμικο ‘89».

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς βέβαια, θα πρέπει να συμφωνήσουμε με το «βρώμικο» των εξελίξεων. Όχι όμως ως προς το σκέλος της πολιτικής δίωξης της τότε ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ. Αλλά αναφορικά με το γεγονός ότι δεν αποδόθηκαν πολιτικές ευθύνες, για ένα σκάνδαλο κατακλυσμιαίων διαστάσεων, που πιθανότατα άνοιξε το δρόμο για τα δεινά τα οποία έζησε η Ελλάδα στις δεκαετίες που ακολούθησαν. Με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε στο Μνημόνιο και τη… σχεδόν χρεοκοπία.

Μια κοινωνία που διψούσε για απαντήσεις, και για την απόδοση ευθυνών σε πολιτικούς, έμεινε… με την όρεξη. Οι ισχυροί του Τύπου, έγιναν ακόμη ισχυρότεροι, καθώς παραμερίστηκε ο Γιώργος Κοσκωτάς, που απειλούσε την παντοκρατορία τους. Και η παρεμβατική δυνατότητά τους στα δημόσια πράγματα, χτύπησε κόκκινο. Κάτι άλλωστε που αναγνώρισε ακόμη και ο Γιώργος Παπανδρέου, αποδίδοντας στα «συμφέροντα» την επιχείρηση «Αποστασίας», που τον οδήγησε στην έξοδο από την πρωθυπουργία, και στη λαϊκή οργή.

Ο Γιώργος Παπανδρέου που, για να μην ξεχνιόμαστε, ήταν μεταξύ εκείνων που το «βρώμικο ‘89», προέτρεπαν τον Ανδρέα Παπανδρέου να αποχωρήσει από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, αναλαμβάνοντας το μερίδιο της πολιτικής ευθύνης που του αναλογούσε. Αντίστοιχη στάση είχε κρατήσει και ο Κώστας Σημίτης, που έμελλε να διαδεχθεί τον Ανδρέα στην ηγεσία.

Δηλαδή, ο 2ος και ο 3ος Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, δεν έβλεπαν τίποτα το… βρώμικο, στη διαδικασία της κάθαρσης που ξεκίνησε, αλλά δεν τελείωσε το 1989, με πρωτοβουλία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, και με τη σύμφωνη γνώμη της Αριστεράς και του υπόλοιπου πολιτικού κόσμου.

Για τη στάση των ΜΜΕ, που ανέδειξαν το σκάνδαλο και τις ευθύνες του Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά στη συνέχεια, όταν ο Γιώργος Κοσκωτάς «βγήκε από τη μέση», και ο Μένιος Κουτσόγιωργας, ο άνθρωπος που «ήξερε τα πάντα», πέθανε με τραγικό τρόπο κατά τη διάρκεια της δίκης, άλλαξαν πλήρως το τι… πίστευαν, η ιστορία υπήρξε αυστηρός κριτής. Έφτασαν στις μέρες μας να έχουν περιπέσει σε καθεστώς πλήρους ανυποληψίας και μηδενικής παρεμβατικότητας στον δημόσιο βίο.

Για την Ιστορία πάντως, έχει αξία να διαβάσουμε την ετυμηγορία εκείνων που αθώω