Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ: Τις πταίει;

Καθοριστικό γεγονός της νεώτερης συλλογικής αυτοσυνειδησίας η Μικρασιατική εκστρατεία, έχει επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό και την πολιτική αυτοσυνειδησία των Νεοελλήνων, αφού σχηματικά έχει επικρατήσει το politically correct σχήμα "ο καλός Βενιζέλος μας πήγε στη Μικρασία, ο κακός Κωνσταντίνος έφερε τη.....
Μικρασιατική καταστροφή".

Είναι όμως πράγματι έτσι;

Η επισταμένη διερεύνηση των γεγονότων οδηγεί στο ακριβώς αντίθετο συμπέρασμα. Το πολιτικό-διπλωματικό σκέλος της Μικρασιατικής εκστρατείας συνδυάζεται βεβαίως με τη συμμετοχή της Ελλάδας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και το Διχασμό στην Ελλάδα, με αφορμή αυτό ακριβώς το θέμα.

Ο Βενιζέλος ήταν ένας πανέξυπνος, αλλά και αδίστακτος άνθρωπος. Η αλαζονεία του και η προσωπική του ματαιοδοξία ήταν παροιμιώδεις. Είναι ο κύριος υπαίτιος του διχασμού. Είναι λάθος να πιστεύεται σήμερα ότι ο Κωνσταντίνος ήθελε την ουδετερότητα επειδή ήταν Γερμανόφιλος. Όχι ότι δεν συμπαθούσε τους Γερμανούς, αλλά ήξερε ποια ήταν τα συμφέροντα της Ελλάδος και ότι στη δεδομένη χρονική στιγμή δεν ήταν δυνατόν να ευνοηθεί η Ελλάδα από έξοδο στον πόλεμο.

Χαρακτηριστικά, υπέρ της ορθότητας της πολιτικής της ουδετερότητας του Κωνσταντίνου (και όχι μόνο), πρέπει να αναφερθεί ότι σύμφωνα με τις διαπραγματεύσεις που γινόταν κατά το 1915, η Ελλάδα θα έδινε ένα μέρος της Ανατολικής Μακεδονίας στους Βούλγαρους ως αντάλλαγμα της συμμετοχής τους στο πλευρό της Αντάντ και θα έπαιρνε "αντίστοιχο" έδαφος στη Μικρά Ασία. Δηλαδή πόσο, 5000 ή 10000 τετραγωνικά χιλιόμετρα;;;

Αυτό ο Βενιζέλος το παρουσίαζε ως πραγμάτωση της Μεγάλης Ιδέας. Δεν ήταν όμως.

Ο Κωνσταντίνος (αλλά και ένα σωρό άλλοι άνθρωποι του κόμματος του Βενιζέλου, με κορυφαίο τον Υπουργό Εξωτερικών του Βενιζέλου Γεώργιο Στρέιτ) αντιλαμβανόταν πολύ καλά ότι με τη Ρωσία στον πόλεμο η Ελλάδα έπρεπε να ξεχάσει τη Μεγάλη Ιδέα. Για αυτό το λόγο είχε μαζί του και τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού.

Ο Κωνσταντίνος, ο αγνός αυτός Έλληνας, δέχθηκε να αφήσει το θρόνο μόνον όταν είδε ότι ήταν δυνατόν να πολεμήσει η Ελλάδα στο πλευρό των συμμάχων με ρεαλιστική πιθανότητα να αποκτήσει κάποια ωφέλη, μετά την αποχώρηση της Ρωσίας από τον πόλεμο την άνοιξη του 1917. Η αποχώρησή του τέθηκε τότε ως όρος για τη συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο και για αυτό αναγκάσθηκε να αποχωρήσει. Αποχώρησε για το καλό της Ελλάδας αλλά ο λαός δεν τον ξέχασε. Όχι μόνον στις "παλαιές χώρες" αλλά και στις "νέες χώρες" που ήταν έδαφος με πλειοψηφία υπέρ του Βενιζέλου.

Το καλύτερο που είχε να κάνει ο Βενιζέλος ήταν να ακολουθήσει πολιτική εθνικής ενότητας, χωρίς να προσπαθεί να κάνει πράξη αυτό που ο ίδιος πρέσβευε. Η πολιτική αυτή θα απέδιδε κάποτε σίγουρα τους καρπούς της.

Η επιμονή του να μπούμε στον πόλεμο χωρίς να λάβουμε εγγυήσεις από τους συμμάχους ήταν πέρα για πέρα λανθασμένη για αυτό αντιδρούσε το σύνολο σχεδόν του πολιτικού κόσμου της χώρας με επικεφαλής τον Κωνσταντίνο, με την εξαίρεση ενός κύκλου ανθρώπων