Η Γη σε «σκοτσέζικο ντους»!

Τρεις νέες μελέτες διέγνωσαν απραξία της ηλιακής δραστηριότητας για την επόμενη δεκαετίαΟ ρους των κλιματικών γεγονότων κατά την τελευταία εικοσαετία ήταν σταθερά η άνοδος της μέσης θερμοκρασίας του πλανήτη, το λιώσιμο των πάγων και ο φόβος τής ανύψωσης της στάθμης των θαλασσών. Η μελλούμενη ξηρασία και λειψυδρία ήταν ο εφιάλτης όλων μας και το μέγα κίνητρό μας να περικόψουμε τα καυσαέρια που προκαλούσαν _ ή έστω επέτειναν - την υπερθέρμανση. Λίγο προτού φτάσουμε όμως στη συνυπογραφή νέου πρωτοκόλλου, στην περυσινή αποτυχημένη συνδιάσκεψη της Κοπεγχάγης, κάτι άρχισε να αλλάζει άρδην στα δεδομένα μας για το «ποιος πειράζει» το κλίμα της Γης. Κάτι το μη «ανθρωπογενές».......
. Οχι ότι πήρε συγχωροχάρτι ο ρυπογόνος επεκτατισμός των ανθρώπων στον πλανήτη Γη, αλλά πλέον κάποιος εξωτερικός και κατά πολύ ισχυρότερος παράγων διαμόρφωνε την ένταση της κλιματικής αλλαγής.Ο κύκλος του ΗλιουΟ παράγοντας αυτός είναι ο Ηλιος, ο οποίος κάθε 22 χρόνια αντιστρέφει τους μαγνητικούς του πόλους. Κατά τις ημιπεριόδους αυτής της αντιστροφής _ τους ενδεκαετείς κύκλους _ οι αστροφυσικοί έχουν παρατηρήσει την ίδια ακολουθία έξαρσης και μείωσης του αριθμού των ηλιακών κηλίδων και της όλης ηλιακής δραστηριότητας. Η επίδραση αυτής της κυκλικότητας των ηλιακών φαινομένων στο κλίμα της Γης πρωτοσυζητήθηκε από τους επιστήμονες το 1893, όταν ο βρετανός αστρονόμος Edward Maunder παρατήρησε πως κατά την 70ετία μεγάλου ψύχους των ετών 1645-1715 η ηλιακή δραστηριότητα είχε ουσιαστικά σταματήσει (περίοδος γνωστή έκτοτε ως Maunder Minimum). Επειτα από έναν σχεδόν αιώνα, το 1976, ο αμερικανός φυσικός John Endy διατύπωσε την υπόθεση ότι η εμφάνιση Εποχών Παγετώνων στον πλανήτη μας συναρτάται άμεσα με την παύση της ηλιακής δραστηριότητας.Ακολούθησαν τέσσερις δεκαετίες παρατήρησης του Ηλιου με όλο και τελειότερα τηλεσκόπια και δορυφόρους και η μελέτη του μηχανισμού «δυναμό» που προκαλεί την αναστροφή των μαγνητικών του πόλων με όλο και καλύτερα προσομοιωτικά προγράμματα υπερυπολογιστών. Εικασίες πολλές προέκυψαν για την αλληλεπίδραση του «ηλιακού κλίματος» και του γήινου, αλλά τίποτε το δραματικό δεν έδειχνε να διαταράσσει τους κύκλους αυξομείωσης των ηλιακών κηλίδων. Φθάσαμε έτσι να διανύουμε τώρα τον 24ο μετρηθέντα ηλιακό κύκλο (2008 - 2019) και να ετοιμαζόμαστε για την έναρξη του 25ου. Αλλά από το 2006 και μετά, αφότου δηλαδή περάσαμε το προβλεπόμενο χρονικό σημείο ελάχιστης ηλιακής δραστηριότητας του 23ου κύκλου, οι μελετητές του Ηλιου άρχισαν να έχουν ενδείξεις ότι κάτι το ασυνήθιστο συμβαίνει. Κάτι που ο Ηλιος είχε να κάνει εδώ και τρεισήμισι αιώνες.Η ασυνήθιστη συμπεριφορά του Ηλιου άρχισε να γίνεται αισθητή όταν διαπιστώθηκε μια... ασυνέπεια στο ραντεβού του: η NASA περίμενε την έναρξη του 24ου κύκλου στις αρχές του 2007, αλλά... τίποτε. Τότε οι αστροφυσικοί επανεκτίμησαν την έναρξη του κύκλου για τον Οκτώβριο του 2008, για να διαψευσθούν και πάλι. Επειτα ανέβαλαν το ραντεβού για τον Ιανουάριο του 2009 και... με ανακούφιση χαιρέτισαν τις μεγαλειώδεις ηλιακές εκλάμψεις τ