Η Ελλάδα θέλει κυβερνήτη, όχι θαυματοποιό

Από τις αρχές Νοεμβρίου έχει τρέξει αρκετό νερό στ΄ αυλάκι.

Τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, η οικονομική κρίση και η μεταδοτικότητά της, στις χώρες του σκληρού πυρήνα του ευρώ, ταλανίζει τις πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης και δημιουργεί εύλογες ανησυχίες στους ευρωπαϊκούς λαούς, που αναρωτιούνται αν και την επόμενη μέρα θα συνεχίσουν να....
απολαμβάνουν το επίπεδο ευημερίας που είχαν συνηθίσει τα προηγούμενα χρόνια.

Στην Ελλάδα βεβαίως και στον χώρο της κεντροδεξιάς, έχουμε εσχάτως πιο σοβαρά πράγματα να ασχοληθούμε. Του συρμού έχει γίνει τελευταία η σκληρή κριτική στον Σαμαρά. και τι δεν λένε. Για εγκατάλειψη του αντιμνημονιακού αγώνα, για παράδοση των όπλων, για συμβιβασμό.

Δε χρειάζεται ίσως να πω, ότι η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας σήμερα, δεν έχει καμία σχέση με την κατάσταση που βιώναμε το Μάιο του 2010 και την ψήφιση του Μνημονίου. Είμαστε τρισχειρότερα τώρα. Αλλά και κάτι ακόμα. Η κατάσταση έχει αλλάξει δραματικά και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Που χτυπιέται ανελέητα από τις αγορές και τους κερδοσκόπους αφενός και αφετέρου, αποδεικνύεται ότι έχει την ατυχία να βρίσκονται στο τιμόνι της ηγεσίες ολίγες, κατώτερες των συγκλονιστικών περιστάσεων που καλούνται να αντιμετωπίσουν.

Αυτό πάντως που θα ήθελα να καταθέσω εδώ και που επιβεβαιώθηκε σε μένα τουλάχιστον, για άλλη μια φορά, από την ομιλία Σαμαρά στη Βουλή, εξ αφορμής της συζήτησης του Προϋπολογισμού 2012, είναι ότι απέναντί μας δεν έχουμε έναν εύκολο λογά και σίγουρα δεν έχουμε έναν γαλάζιο Τσε Γκεβάρα επαναστάτη.

Αντιθέτως νομίζω ότι έχουμε έναν πολιτικό που σε τραγικά δύσκολες στιγμές για τη χώρα προσπαθεί να ισορροπήσει, χωρίς όμως ούτε να θολώσει την εικόνα του πίσω από περίτεχνες γλωσσικές κατασκευές ούτε όμως ανεύθυνα να σηκώσει την παντιέρα της δήθεν επανάστασης κατά του κεφαλαίου, των πατρώνων του και των δανειστών, ενώ γνωρίζει ότι η χώρα είναι προ του ισχαιμικού επεισοδίου που θα τη αφήσει οριστικά στον τόπο.

Ισορροπεί λοιπόν διότι από τη μία πρέπει να μεταδώσει το μήνυμα του και την πολιτική του άποψη στο εξωτερικό της χώρας, στις χώρες με τις οποίες καλώς ή κακώς – δεν το εξετάζω τώρα – έχουμε δεμένες τις μοίρες μας και που τώρα τρομαγμένες από τις τρέχουσες εξελίξεις και οσμιζόμενες την περιρρέουσα ατμόσφαιρα σήψης και διάλυσης στα του οίκου τους, συχνά αντιδρούν σπασμωδικά, βίαια, άγαρμπα, κινδυνεύοντας να σκοτώσουν τον αδύναμο κρίκο της αλυσίδας τους. Εκεί πρέπει να δώσει προοπτική συμμετοχής, κατανόησης της κατάστασης και συναντίληψης του κινδύνου.

Ακόμα όμως και το χειρότερο σενάριο να πάρουμε, σύμφωνα με το οποίο οι κακοί ισχυροί της Ευρώπης επιδιώκουν μέσω του Διευθυντηρίου τους την πολιτική οικονομική και τελικά εθνική εξουθένωση των λιγότερο δυνατών χωρών, ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης πρέπει να παίξει το παιχνίδι. Όχι για τον ευατό του, αλλά για τη χώρα, για να κερδίσει πολύτιμο χρόνο, για να μετάσχει στις διεργασίες για να εκμεταλλευτεί ενδεχομένως μια στ