Η αξιοπρέπεια του επιστήμονα.

Στο προηγούμενο άρθρο που είχε τίτλο «Το φωτοστέφανο των Ιατρών» βγάλαμε το συμπέρασμα ότι «δεν καθορίζει η συνείδηση τη ζωή αλλά η ζωή καθορίζει τη συνείδηση» (Από τον προπερασμένο αιώνα κι αυτό).


Στην περίπτωση που εξετάζουμε σημαίνει ότι :

Ο γιατρός («ο νομικός, ο παπάς, ο ποιητής, ο άνθρωπος της Επιστήμης» και οι υπόλοιποι ), δεν ζούνε σε κάποια ιδανική, αταξική κοινωνία αλλά σε μια ταξική, ως εκ τούτου είναι υποχρεωμένοι «να παίξουν» με τους γραπτούς και άγραφους κανόνες του παιχνιδιού,
με τις υπάρχουσες στην χώρα σχέσεις ιδιοκτησίας. Όσο και αν θέλουν υποκειμενικά να ανυψωθούν πάνω από αυτές τις σχέσεις, η ζωή απέδειξε ότι είναι αδύνατον να το καταφέρουν, οι περισσότεροι δεν διαθέτουν καν ιδεολογικά «αντισώματα».Η συμπεριφορά τους είναι κάτι σαν Δαρβινική προσαρμογή.

Αν θέλουμε να αλλάξει πράγματι αυτή η κατάσταση, αν θέλουμε να πάμε λίγο, ένα βήμα μπροστά, τότε πρέπει το γρηγορότερο να αλλάξουμε τις σχέσεις ιδιοκτησίας και να εφαρμόσ
Keywords
Τυχαία Θέματα