Η αναβίωση του ανέφικτου

Ηδη από τη δεκαετία του ’80 καλλιεργήθηκε το ιδεολόγημα ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές επιλογές, όταν η Θάτσερ υποστήριξε ότι ο νεοφιλελευθερισμός αποτελεί μονόδρομο. Με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης ο μονοπολικός πλέον κόσμος προβλήθηκε όχι απλώς ως ο καλύτερος δυνατός, αλλά ως ο μόνος εφικτός. Το περιβόητο «τέλος της Ιστορίας» δεν έκρυβε όμως τίποτε άλλο πέρα από τη βούληση των κρατούντων να παγιώσουν την ηγεμονία τους.
Οι διαρκείς πολεμικές συρράξεις, η ανάδυση νέων οικονομικών υπερδυνάμεων και...
η εμφάνιση
της νέας τρομοκρατίας τα προηγούμενα είκοσι χρόνια επιχειρήθηκε να εξηγηθούν ως απλές παρενθέσεις στην αδιατάρακτη εξέλιξη του παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού συστήματος και της Pax Americana. Ολα θεωρούνταν προβλέψιμα, ελέγξιμα, καθυποτάξιμα σε κανονικότητες μη επιδεχόμενες αλλαγής.
Η πλειονότητα των λαών έμοιαζε να έχει πειστεί ότι το αόρατο χέρι της ελεύθερης αγοράς και η πανοπτική ισχύς της μοναδικής υπερδύναμης αποτελούν τη μόνη οδό. Στην πραγματι
Keywords
Τυχαία Θέματα