Γιατρέ μου πεθαίνω, αλλά δεν έχω να σε πληρώσω…

Τό "ειδικό τιμολόγιο..."

Είναι γνωστό πιά στον καθ΄ ένα μας, ότι ζούμε σε μια εποχή πρωτοφανούς οικονομικής κρίσεως.

Έτσι λοιπόν πάρα πολλοί επαγγελματίες, είτε από την κάμψι της εμπορικής κίνησης, είτε για λόγους αλληλοϋποστήριξης και κατανόησης των ασθενών οικονομικώς τάξεων, έχουν ρίξει τις τιμές τους....
τουλάχιστον κατά 20 με 30% κάτω…

Ακόμη και κάποιοι «σκληροτράχηλοι» ιδιοκτήτες έχουν ρίξει τα ενοίκια ώστε από 350 ευρώ να ζητάνε τώρα 300 και μερικοί μάλιστα πιο ευαίσθητοι και πιο ανθρώπινοι να φθάνουν και στα 250 ίσως και λιγότερα, κατά την κρίση και την συνείδηση ενός εκάστου…

Εκείνοι όμως πού δεν έχουν ρίξει καθόλου τά τιμολόγιά τους είναι δυστυχώς οί περισσότεροι γιατροί !

Διατηρούν το παλιό τους κασέ, ότι αυτοί σαν γιατροί πού κάθησαν πολλά χρόνια στα θρανία κι΄ έφαγαν τόσα παντελόνια θα πρέπει να έχουν και τις ανάλογες αμοιβές ώστε να μπορούν άνετα να αγοράσουν τώρα ένα νέο παντελόνι.

Έστω και εάν, με τα όσα ζητάνε να αφήνουν αβράκωτους ακόμη και τους ανέργους...

Βέβαια, «συμφώνως τώ νόμω» κανείς δεν τους υποχρεώνει να γίνουν αυτοί Ανάργυροι και των πτωχών προστάτες, έστω και εάν η άγραφη ιατρική δεοντολογία θέλει την ιατρική ως λειτούργημα και όχι μόνο ως «ιατρικό μεροκάματο».

Κι΄ έτσι, έστω και εάν ό κόσμος της εργασίας υποφέρει, αυτός σαν γιατρός οφείλει να πληρωθεί όπως παλιά, όπως τότε πού υπήρχαν και μισθοί, και συντάξεις, και μεροκάματα…
--Δεν έχεις γιαγιά μου να μού δώσεις τα 40, τά 50 ευρώ ; ( γιατί ξέρεις, εγώ τόσα παίρνω ). Έ, εγώ δεν μπορώ να σε κοιτάξω, δεν μπορώ να σού γράψω φάρμακα, δεν μπορώ τέλος πάντων να σού κάνω διάγνωση…Γιατί ξέρεις γιαγιά μου, ξέρεις κυρά μου, εγώ γι΄ αυτό σπούδασα, κι΄ εμένα και το σάλιο μου πρέπει να πληρώνεται !
Και θυμάμαι πρό καιρού πηγαίνοντας σε γνωστό Πατρινό ρευματολόγο πού σφύζει μάλιστα από ζωή και από πελατεία μια και ο κόσμος στον πόνο του και στην ανάγκη του πιάνεται εύκολα κώτσος, μόνο και μόνο επειδή κάποιος τον είχε καθυστερήσει 5 λεπτά παραπάνω στην συζήτηση μαζί του βγαίνοντας από το γραφείο του και οδεύοντας προς τον τόπο των «ιερών πληρωμών» όπου δυό κοπελιές έκοβαν τις αποδείξεις, άκουσα να του λένε ότι δεν θα πλήρωνε τά γνωστά 50 ευρώ πού πληρώνουν οί συνήθως άρρωστοι αλλά σύν δέκα παραπάνω «γιατί ξέρετε, ο γιατρός σας μίλησε λίγο περισσότερο…»

Η εργατώρα δηλαδή έχει φαίνεται μπεί και στην ιατρική τέχνη και προσπαθούν κάποιοι με διάφορα τεχνάσματα αφ΄ ενός μέν να συντηρούν τους κώτσους ( πού λέγαμε παραπάνω ), « να σού κάνω τώρα μια ενεσούλα, ή άντε πάρε αυτό το φάρμακο, κι΄ έλα τον άλλο μήνα να σε δώ και να σού κάνω άλλη μια ενεσούλα …( και δώστου 50άρια κάθε ορισμένα τέρμινα για την περίφημη ενεσούλα, λές και τα 50άρια είναι μαρουλόφυλλα και βρίσκονται φυτρωμένα στους δρόμους…)

Πενηντάρια, και με το ταξί εξηντάρια, πού ζητούνται σήμερα από έναν κόσμο ως επί το πλείστον άνεργο, φτωχό, μεροκαματιάρη πού δυστυχώς λόγω ασθενείας του πιάνεται, όπως καί