Γιατί θα λιποθυμούσε η Παπαρήγα στη Χο Τσι Μινχ

Του Στέφανου Κώνστα

Πριν την τωρινή μου εργασία δούλευα σε έναν Ιαπωνικό όμιλο εταιρειών (keiretsu) στο Τόκυο. Σαν ο μόνος λευκός (δηλαδή με καταγωγή δυτικά
της Ινδίας) σε μια εταιρεία με 10.000+ Ιάπωνες ξεχώριζα εύκολα. Ένα από τα καθήκοντα μου ήταν να είμαι το «διεθνές» πρόσωπο της....
εταιρείας μαζί με τον Ινδό συνάδελφο (ναι εμείς οι 2 ήμασταν το diversity group) στις διεθνείς δραστηριότητες του ομίλου.
Η δουλειά με ταξίδεψε σε πολλές χώρες της Ανατολικής και
Νοτιο-ανατολικής Ασίας (Βιετνάμ, Ταϊλάνδη, Φιλιππίνες, Σιγκαπούρη,
Κορέα, Κίνα κ.ά.). Ένα από τα πρότζεκτ που ήμουν υπεύθυνος ήταν η
διοργάνωση διαγωνισμών σε συνεργασία με τα πανεπιστήμια ώστε να
δώσουμε την ευκαιρία σε παιδιά με επιχειρηματικό δαιμόνιο να το
αξιοποιήσουν (με την καθοδήγησή της εταιρείας μας). Σκοπός μας ήταν να
δημιουργήσουμε το brand equity της εταιρείας μας ανάμεσα στους
φοιτητές, να χρηματοδοτήσουμε καλές ιδέες και φυσικά να προσλάβουμε
άτομα με ικανότητες και να τα εξελίξουμε.
Είναι προσωπική μου άποψη ότι το μέλλον μιας χώρας είναι συνυφασμένο
σε μεγάλο βαθμό με την ποιότητα των πανεπιστημίων και των ατόμων που
φοιτούν σε αυτά. Χώρες που δεν προσφέρουν καλό επίπεδο εκπαίδευσης
«τιμωρούνται» με εξαγωγή μυαλών και χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Το
αντίθετο ισχύει για χώρες με δυνατά εκπαιδευτικά ιδρύματα. Στην Ασία
λόγω κουλτούρας η εκπαίδευση δεν θεωρείται μόνο αγαθό, αλλά και
υποχρέωση (το γιατί δεν απασχολεί το παρόν κείμενο).
Ο αναγνώστης που μάλλον θα περιμένει σύγκριση των ελληνικών
πανεπιστημίων και των ασιατικών, δυστυχώς θα απογοητευτεί. Η σύγκριση
θα ήταν άνιση. Η κατάσταση των ελληνικών πανεπιστημίων είναι γνωστή.
Το κείμενο θα σταθεί στο πώς μας αντιμετώπιζαν (σαν εκπροσώπους μιας
ξένης εταιρείας, οι πανεπιστημιακοί και οι φοιτητές). Σε γενικές
γραμμές όλα τα πανεπιστήμια είχαν εμπειρία με τις παραπάνω διεργασίες
και ήταν όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς αρκετά οργανωμένοι.
Η αρχική επικοινωνία γινόταν μέσω τηλεφώνου/email. Η ελληνική απάντηση
«ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΩ- ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ», δεν υπήρχε. Οι γραμματείς ήξεραν
σε ποιο τμήμα/καθηγητή να μας προτρέψουν. Πάντα γινόταν μια συνάντηση
όπου παρουσιάζαμε το project. Όλοι οι εμπλεκόμενοι σε αυτές τις
συναντήσεις ήταν άκρως επαγγελματικοί στην συμπεριφορά τους, οι
ερωτήσεις που έκαναν ήταν καίριες. Οι φοιτητές που συναντούσαμε ήταν
αρκετά ενεργοί και είχαν τις υποδομές να υποστηρίξουν το project. Σε
γενικές γραμμές η μεγάλη πλειοψηφία των εμπλεκόμενων ήταν θετικά
προδιατεθειμένοι και αναγνώριζαν ότι το project ήταν win for all (για
το πανεπιστήμιο, τους φοιτητές και την εταιρεία).
Ο αναγνώστης πρέπει να ενημερωθεί ότι τα πανεπιστήμια στην Ασία έχουν
συνέχεια events είτε από κρατικούς φορείς είτε από εταιρίες του
ιδιωτικού τομέα. Σε αντίθεση με την τρέχουσα(;) νοοτροπία στην Ελλάδα
οι επιχειρήσεις θέλουν να είναι κοντά στα πανεπιστήμια και τα
πανεπιστήμ