ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΠΑΤΡΊΔΑ

Για ποια πατρίδα νασηκώσουμε κεφάλι
ψηλά να το κρατήσουμεαγέρωχο.
Για ποια ντροπή θαζήσουμε και
ποιον ήλιο θααφήσουμε να φωτίσει
την τιμημένη με τοαίμα των προγόνων μας
ματωμένη γη, ελεύθερηΠατρίδα.
Αξίζει μέσα στην μεγάλη μας ντροπή, μ’ αυτήν που μαςπαραγέμισαν οι γερμανοτσολίαδες «πατριώτες», οι χαραμοφάηδες τσαρλατάνοι, οιδωσίλογοι εκμαυλιστές και ρουφιάνοι του Γερμανοκίνητου βαρβαρισμού, αξίζει ναέχουμε σηκωμένο το κεφάλι και αυτούς ακόμα να..............
τους βλέπουμε να εκφωνούν λόγουςκαι διθυράμβους πατριωτισμού, με όλο αυτό το σκυλολόι της μπατσαρίας και τουπαρακράτους των πληρωμένων τρομοκρατών δημοσιολογούντων, μνημονιακών και «αντί-μνημονιακών», των «καθηγητάδων» αμφίβοληςεπιστημονικής κατάρτισης και των κουκουλοφόρων, συνεργάτες της κυβέρνησης, που καίνε τις πόλεις και καταστρέφουν το μυαλόμας;

Πως θα απαντήσουμεόταν μας ρωτήσουν «Είστε Έλληνες ε; Πουπέφτει η Ελλάδα; Που είναι το χώρα σας;»

Τι θα τους πούμε; Στο βρακί της Μέρκελ; Στο κοντυλοφόρο τηςπροδοσίας του Σαμαρά, του Παπαδήμου, του Παπανδρέου, του Βενιζέλου;

Αφού θελήσαμε να ασπαστούμε το «ανήκομεν εις την Δύση», αφούεξοστρακίσαμε τον πολιτισμό μας και ντυθήκαμε τα φτηνιάρικα ρούχα της«πολιτισμένης» βαρβαρότητας, του Δυτικού τρόπου ζωής, της Δυτικής σκέψης,σήμερα δρέπουμε τους καρπούς της σποράς μας.

Ναι μας αξίζει αυτή ηντροπή, μας αξίζει αυτός ο εξευτελισμός γιατί πως αλλιώς πρέπει να μας τιμωρήσειαυτή η χώρα όταν άμυαλα, φορώντας παρωπίδες ψηφίζαμε αυτούς τους τυχοδιώκτες,σαλταδόρους, πασοκονεοδημοκράτες γλυψοκώληδεςτων οικονομικών συμφερόντων, γιατί επιτρέψαμε στον φασισμό και στην δουλοπρέπειανα γίνουν οι καθοδηγητές μας, οι προστάτες μας, η διέξοδο για τηνκαθημερινότητά μας.

Εμείς βοηθήσαμε ναφτιαχτούν οι κομματικοί στρατοί. Εμείς αναγνωρίσαμε την ζωή μας σε φέουδοτων κομμάτων και των αρχηγών τους. Εμείς τους προσκυνήσαμε και τουςπαρακαλέσαμε να πατήσουν πάνω στις πλάτες μας , πάνω στα παιδιά μας, πάνω σταόνειρά μας γιατί ζούσαμε σε αυταπάτη πως έτσι θα είμαστε ασφαλείς, θα είμαστεευτυχισμένοι, θα ζούμε καλλίτερα, θα έχουμε στον ήλιο μοίρα.

Μας πλήρωναν με λεφτάξένα και ψεύτικα και δεν τους σταματήσαμε, δεν τους ρωτήσαμε ποτέ, που ταβρήκατε ρε ρεμάλια όταν αυτή η χώρα παράγει ελάχιστα , όταν η μια βιομηχανίακλείνει πίσω από την άλλη, η μια γεωργική παραγωγή καταστρέφετε και η άλληοδηγείται στην καταστροφή.

Αυτός ο λαός δεν ζήτησε ποτέ του πολλά πράγματα. Ένακεραμίδι πάνω στο κεφάλι του, ένα γεράνι στο μπαλκόνι του, μια δουλειά που δενθα του στερούσε την αξιοπρέπεια, μια ελευθερία και ένα αίσθημα ανεξαρτησίας καιδίκαιης δικαιοσύνης, ένα σχολείο για να μην μείνουν τα παιδιά του αμόρφωτα σανφύλλο στον άνεμο των επιτήδειων, ένα γιατρό και ένα νοσοκομείο για να μηνπεθαίνει αβοήθητος, για να μη στερείτετην υγειά του και μια σύνταξη όταν θα ζούσε τον υπόλοιπο χρόνο που του έμελλενα ζήσει πριν ξεκινήσει το ταξίδι στον δημιουργό του.

Αυτοί λοιπόν, ο