Γέμισε η Ήπειρος αγριογούρουνα, που τα σκοτώνουν οι κυνηγοί...

Η αστυφιλία και το κλίμα οι κυριότερες αιτίες αύξησής τους

Πολλά είναι κατά τη φετινή κυνηγετική περίοδο τα αγριογούρουνα στην περιοχή της Ηπείρου, προς μεγάλη χαρά των κυνηγών. Τα σκοτώνουν το ένα μετά το άλλο, αφού κάθε Τετάρτη, καθώς και το Σαββατοκύριακο εξορμούν κατά παρέες για κυνήγι. Που οφείλεται, όμως, αυτή η αύξηση; Σύμφωνα με αρθρογραφία της βιολόγου Κ. Χατζηδήμου και του....
βιολόγου-θηραματολόγου Π. Πλατή
ο κύριος λόγος αύξησης των αγριογούρουνων είναι ο ανθρώπινος αποπληθυσμός και η γήρανση στις αγροτικές περιοχές. H μετακίνηση των νέων στις μεγάλες πόλει έχει οδηγήσει στην εγκατάλειψη των καλλιεργήσιμων και κτηνοτροφικών περιοχών και αυτό στη συνέχεια έχει επιτρέψει στους αγριόχοιρους να επεκτείνουν τον βιότοπό τους καταλαμβάνοντας την περιοχή που δεν χρησιμοποιείται πλέον.Tο φαινόμενο αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές σε απομακρυσμένες και ορεινές περιοχές της Ηπείρου, όπου το ρεύμα της αστυφιλίας ήταν και συνεχίζει να είναι έντονο. Mία άλλη εξήγηση του φαινομένου, είναι η αλλαγή στη θερμοκρασία. Λαμβάνοντας υπόψη ότι η αύξηση της θερμοκρασίας έχει καταστήσει τους χειμώνες ηπιότερους, τα ποσοστά θνησιμότητας στους αγριόχοιρους έγιναν χαμηλότερα και, έτσι, οι πληθυσμοί αυξάνονται.
ΚΥΝΗΓΟ-ΙΣΤΟΡΙΕΣ
Πολλές και διασκεδαστικές είναι οι ιστορίες με το κυνήγι αγριογούρουνων. Ο π. Δημήτριος Μαρτίνης έγραψε σχετικά: Οι κυνηγο-ιστορίες δεν έχουν τελειωμό. Όταν μάλιστα οι κυνηγοί διηγούνται τα κατορθώματα τους τα παραφουσκώνουν κιόλας για νά κάνουν τον καμπόσο. Έτσι καμιά φορά παρασύρονται σε ενέργειες βιαστικές που άλλες φορές είναι για γέλια και άλλες για κλάματα. Σαν αυτή που θα σας διηγηθώ τώρα , την ιστορία του "άτρωτου γάϊδαρου".
Πάνε πάνω από 10 χρόνια όταν ο πατέρας μου , ο Κίτσο-Τσερβάρης κατά το οικογενειακό προσωνύμιο, πούλησε το κοπάδι του μετά από μια βαριά αρρώστια. Το γομάρι όμως τόχε ακόμα , έλεγε μήπως το χρειαστεί όταν γίνει καλά να πηγαίνει καμιά φορά καβάλα στα παλιά κατατόπια. Το " πηδήκλωσε" λοιπόν για να μη απομακρύνεται πολύ και το άφησε ελεύθερο. Ξέρετε τι είναι το "πηδήκλωμα". Το δέσιμο των μπροστινών ποδιών με ένα
σκοινί κοντό ώστε να μη μπορεί το ζώο να τρέξει αλλά μόνο να βαδίζει πηδηχτά και προφανώς αργά - αργά. Έτσι ο "κανούτος" τριγύριζε από τους Μώκους ως τη Ζαορά.Μια μέρα αργοπόρησαν οι κυνηγοί, δυο μάλιστα τους πήρε η νύχτα στην επιστροφή. Τα γουρούνια τους φύγανε, τα σκυλιά τα χάσανε, ανηφόρα και νύχτα μπρος , σκέτη απελπισία. Όταν ζύγωσαν στις Λακκιές των Γιωργακαίων, ακούνε φασαρία. Σταματάνε να αφουγκραστούν , κάτι κινούνταν . Ζώο μεγάλο ήταν , δεν ήταν αλεπού αυτό , τι άλλο γουρούνι σίγουρα . Κοκαλο οι κυνηγοί μας , το μάτι γαρίδα, το αυτί ορθό που λέι ο λόγος. Βήμα - βήμα , πατώντας αλαφρά, έφτασαν από το Λακκο- Τσιόνγκα στη Σερμή. Όμως το αγρίμι τους κατάλαβε, πατ κάνει ένα σάλτο και βγαίνει στο δρόμο . Τι να δούν όμως τα παληκάρια ; Σκοτάδι "βύσσαλο". - Να μια σκιά! - Ρίξτου μωρέ! Μπάμ! Μπάμ! . Χαμός μπροστά , φυσατά και ποδοβολητά , τι γουρούνι θα ήταν