Φτωχοί, φοβισμένοι, φρόνιμοι.

Του Δ. Βουλγαρίδη

Με όλα αυτά που ακούω έχω φοβηθεί! Έχω πειστεί ότι πρέπει να παραμείνω πιστός στα κόμματα που έχουν την εμπειρία να κυβερνούν τη χώρα, αφού αυτό κάνουν εδώ και σαράντα χρόνια. Πρέπει να επιλέξω αυτούς που η ιστορία τους είναι εγγύηση σοβαρότητας, τιμιότητας, πατριωτισμού και προπαντός ανιδιοτέλειας.
Πρέπει να επιλέξω αυτούς που βρίσκονται στη πολιτική για να υπηρετήσουν το εθνικό συμφέρον ...που έχουν αφήσει τις δουλειές τους ...που έχουν αφήσει την άνεσή τους ...που αγωνίζονται καθημερινά για την αγωνία του τόπου. Πρέπει να δεχθώ τα λόγια τους και τις καλές προθέσεις τους. Δεν πρέπει να τους εκνευρίζω, λέγοντας την....
γνώμη μου. Προπαντός δεν πρέπει να είμαι φαντασιόπληκτος, εκφράζοντας ανυπόστατες υποψίες, ότι οι διαφθορείς του πολιτικού προσωπικού της χώρας είναι πιθανόν να κρατάνε στο χέρι τους διεφθαρμένους.
Πρέπει να είμαι υπάκουος και να κάνω ότι μου λένε οι ξένοι φίλοι και σωτήρες μου, που θέλουν να με σώσουν, έστω και αν δεν έχω καταλάβει από ποιους ή από τι με σώνουν. Πρέπει για άλλη μια φορά να εμπιστευτώ αυτούς που γνωρίζω τόσα πολλά χρόνια, γιατί αλλιώς μπορεί να με βρει καμιά μεγάλη συμφορά.
Άλλωστε μου το είπαν όλοι, σε όλους τους τόνους. Πρέπει να κάτσω φρόνιμος. Με ενθάρρυναν στις δύσκολες αποφάσεις που πρέπει να πάρω, όλοι οι φίλοι μας Ευρωπαίοι πολιτικοί. Με ενημέρωσαν όλοι οι έντιμοι και έγκριτοι Έλληνες δημοσιογράφοι. Μου εξήγησαν την κατάσταση όλοι οι διεθνείς οικονομικοί αναλυτές. Με διαβεβαίωσαν όλοι οι τραπεζίτες της Ευρώπης και του κόσμου. Μου μίλησαν μέχρι και οι Έλληνες πολιτικοί, που έχουν πλέον αποσυρθεί. Οι δημοσιογράφοι που γνωρίζουν, δίνουν στη γνώμη τους τη βαρύτητα του Νέστωρα. Αν και κάποιοι κακόπιστοι είπαν ότι η ευελιξία των συγκεκριμένων πολιτικών θυμίζει μάλλον τον Νεστορίδη, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία.
Άλλωστε έχω κατανοήσει ότι για όσα περνάω σήμερα, εγώ είμαι ο υπεύθυνος. Εγώ εμπόδιζα τους χαρισματικούς πολιτικούς που διαθέτει η χώρα να μας οδηγήσουν στο δρόμο της προόδου. Εγώ έφαγα τα λεφτά των τίμιων δανειστών μας. Εγώ έφαγα τα λεφτά και των ασφαλιστικών ταμείων. Εγώ εμπόδισα την ανάπτυξη του τόπου. Εγώ είμαι υπεύθυνος για την αποβιομηχάνιση της χώρας. Εγώ φταίω που είχα την παράλογη απαίτηση να έχω εργασιακά δικαιώματα. Εγώ φταίω που είχα το θράσος να θέλω να έχω μια δουλεία, που να πληρώνομαι για να μπορώ να ζήσω. Εγώ, με όλα αυτά τα καμώματα, κατάντησα τη χώρα κουφάρι και παγκόσμιο ρεντίκολο
Έτσι λοιπόν αποφάσισα τι θα κάνω, αλλά τρομάζω με την ιδέα ότι ίσως κάποιοι παρορμητικοί συμπολίτες μου δεν θα φερθούν λογικά. Φοβάμαι μήπως κάποιοι ανεύθυνοι δεν ακολουθήσουν το σίγουρο δρόμο. Τότε πραγματικά θα έχω να φοβηθώ για πολλά.
Γιατί μπορεί τα ντουλάπια του σπιτιού μου να είναι άδεια, αλλά αυτό που φοβάμαι είναι μήπως αδειάσουν τα ράφια των Super Markets.
Στο πορτοφόλι μου δεν έχω μία, αλλά αυτό που με νοιάζει είναι μήπως αδειάσουν οι τράπεζες.
Στο σπίτι μου έχουν μπουκάρει ακόμα και μέρα μεσημέρι, αλλά αυτό που με τρομάζει είναι