Φόβος, αβεβαιότητα και αυτοεκτίμηση

Κώστας Στεφανόπουλος, Συγγραφέας

Μοναχική η οδός και ο κόσμος, φοβισμένος και αβέβαιος, μετράει κάθε μέρα το βασικό κόστος της ενστικτώδους ζωής. Το κόστος της ελευθερίας του (άμυνα, εξοπλισμοί κ.λ.π.) και το κόστος της ασφάλειάς του (δημόσια τάξη κ.λ.π.), κι επιπλέον, το κόστος με το οποίο επιβαρύνεται για τη διοίκηση και τη διεθνή εκπροσώπησή του. Σε αυτά προστίθεται το κόστος για την υγεία (περίθαλψη) και για την....
εκπαίδευση της εκάστοτε γενιάς.

Κι αν ακόμη όλα αυτά στη ζωή λειτουργούν ικανοποιητικά είναι από μόνα τους αρκετά για να εξασφαλίσουν στον άνθρωπο την αυτοεκτίμηση, που προσφέρει η δημιουργικότητα, ακόμη και η παθητική συμμετοχή σ’ αυτή;

Μπορούμε να φανταστούμε τον άνθρωπο της σημερινής τεχνολογικής εξέλιξης να συμμετέχει σε μια κοινωνία χωρίς κουλτούρα: Λογοτεχνία – Θέατρο – Μουσική – Ζωγραφική – Γλυπτική κ.λ.π.);

Δίχως μια καθημερινή «προσπάθεια» απελευθέρωσης και ανύψωσης από τις «ανάγκες», προς τις οποίες καθημερινά παρασύρεται και τις διογκώνει;

Κι ακόμη, χωρίς ένα όραμα για μια πιο ουσιαστική κοινωνική συμβίωση; Χωρίς το όνειρο μιας εξελικτικής διαδρομής για εκείνον και τους κοντινούς κι αγαπημένους του;

Ας σταθμίσουμε λοιπόν, σαν άτομα με ελεύθερη βούληση και υπεύθυνη συμμετοχή στα κοινά, σε ποιους στόχους κατανέμουμε τα κόστη, που μπορούμε να επωμιστούμε· αξιολογώντας μέσα μας και δυναμικά διεκδικώντας και εφαρμόζοντας το δικαίωμα που πρέπει να έχει κάθε άνθρωπος σαν κοινωνικός εταίρος και σαν άτομο.

Κι ας μη δεχτούμε την αλλοτρίωση της αυτοεκτίμησης του ανθρώπου από την επιβαλλόμενη από αμέλεια ή πρόθεση, εισβολή και κυρίαρχη επιβολή των ενστίκτων επιβίωσης σ’ έναν κόσμο φόβου, βίας, νοθείας και συνεχών πολιτιστικών κατολισθήσεων από οπουδήποτε κι αν προέρχονται (όπως η ξαφνική και τερατώδης αύξηση των ταχυδρομικών τελών στα πολιτιστικά έντυπα «νέα σκέψη»).

Άραγε «το κοινωνικό κράτος» προγραμματίζει το μέλλον του χωρίς λογοτεχνικά περιοδικά; Χωρίς κουλτούρα οι Έλληνες; «Αιδώς Αργείοι»

Μήπως, το μεγαλύτερο κόστος είναι το κόστος του ατομικού συμφέροντος με την έννοια του «εγώ», που δυστυχώς παρατηρείται σε όλους τους φορείς πολιτικούς και πολιτισμικούς;

Σήμερα, που ο κόσμος «φωτίζεται» από αστραπές τεχνολογικής εξέλιξης, ας ανάψουμε καθένας το δικό του «κερί». Το φως αυτό θα είναι αρκετό για τη γαλήνη μιας νύχτας. Κι ίσως, το επόμενο πρωινό να φέρει μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση. Αξίζει γι’ αυτό μια καθημερινή προσπάθεια απελευθέρωσης από τις «ανάγκες» που δεν μας είναι και τόσο στ’ αλήθεια αναγκαίες, για την πραγματική μας εξέλιξή.

Κι επειδή η τέχνη μπορεί να μην είναι μια άμεση βοιωτική ανάγκη, αλλά δεν είναι και μια περιττή πολυτέλεια. Η τέχνη γίνεται και είναι αυτό που προσδιορίζει τον άνθρωπο δια μέσου των αιώνων της εξέλιξής του. Κι αυτό, οι Έλληνες πρέπει να το γνωρίζουν και να το συνειδητοποιούν καλύτερα

Γι’ αυτό κάθε μέλος της κοινωνίας που ενδιαφέρεται για