Φλεγόμενη Ακρόπολη

Ο Αργύρης είναι ένας νέος τριάντα χρονών. Στην κουρελιασμένη του όψη μοιάζει για ογδόντα, αποτέλεσμα της ένδειας όπου έχει περιέλθει κάπου δυο μήνες τώρα. Εργαζόταν σε μια τράπεζα στην οδό Σταδίου, στην Αθήνα, τότε-15 Δεκέμβρη- ήταν που του ανακοίνωσαν ότι «Αργύρη, απολύουμε κόσμο, είναι η κρίση στη μέση και όπως καταλαβαίνεις η εταιρία μας δεν ανταποκρίνεται στα βραχυπρόθεσμα έξοδά της. Σήμερα είναι η......
τελευταία σου μέρα ως υπάλληλος της εταιρίας μας.».
Απλά, κατανοητά, του επεξηγούσε επί μια ώρα πως του ζητά συγνώμη και πως κατανοεί το θέμα του με το ενοίκιο και ότι δεν έχει άλλους πόρους, αλλά του είπε πως έτσι είναι οι δουλειές, σήμερα είσαι αύριο δεν είσαι, κάτι τι «βραχυπρόθεσμο», Τίποτα δεν είναι δεδομένο, ανέγγιχτο σε αυτή τη ριμάδα τη ζωή, γιατί να είναι η δουλειά;
Ο Αργύρης τώρα δεν έχει στον ήλιο μοίρα, είχε πάρει και κάτι δανειάκια πριν τρία χρόνια, ήθελε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα, να αγοράσει ένα σπίτι, να έχει ένα τουβλάκι κάτω από την κεφαλή του, ούτε αυτό κατάφερε, από μικρό τον κατασπαράξανε με τα λόγια και τις υποσχέσεις. «Αργύρη μου, χρυσέ μου, καλέ μου, έναν σκοπό να βάλεις στη ζωή σου, να χτίσεις σπίτι, δικό σου, χωρίς αυτό είσαι χαμένος.». Το ποσό του δανείου το ξόδεψε όλο μεμιάς, του είχαν πει να παίξει στο χρηματιστήριο κάτι σίγουρες μετοχές αλλά ήταν «άτυχο» αυτό το παίξιμο, έχασαν όλη την αξία τους εκείνες οι αστείες μετοχές. Το 2004 ένιωσε περήφανος που ήταν Έλληνας, του είπαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα κάνουν καλό στο τόπο, θα έρθουν δουλειές, θα ξανοιχτούμε κι εμείς σαν έθνος, σαν πολιτισμός, θα γίνουμε γνωστοί της πάση τέλος πάντων. Δε φτάνει η ιστορία, οι φιλόσοφοί μας, τα μνημεία μας, οι ποιητές μας για να εδραιωθούμε σαν κράτος, να αποκτήσουμε κάποια εθνική συνείδηση, έπρεπε να γίνουν και οι καταραμένοι εκείνοι αγώνες του 4. Νισάφι πια! Αρκετά μας έπρηξαν με αυτή τη φαρσοκωμωδία. Τότε θυμάμαι όπως και ο Αργύρης άλλωστε, τους Ελληναράδες να μπαίνουν στο υπέροχο στάδιο των Ελλήνων, με τα τύμπανα, τα τσιφτετέλια, τα καρπούζια και κάθε λογής γύφτο, αγράμματο, αστοιχείωτο και να διατυμπανίζουν ότι αυτό είναι η Ελλάδα, το απέραντο στάδιο της ατέρμονης διασκέδασης, της καλοπέρασης, της ανυπαρξίας σκέψης και αντίληψης, του τσιφτετελιού, του καρπουζιού, του βολεψίματος, της τεμπελιάς, και πράγματι, αυτοί είμαστε, το έθνος του ΤΙΠΟΤΑ, του μηδέν εις το άπειρο, απειρίζεται η απώλεια συλλογικής συνείδησης. Έλληνα, παίρνεις αυτό που με τόσο κόπο αξίζεις! Πραγματικά τίποτα δεν είναι τυχαίο! Κανείς Γερμανός, Ελβετός, Πακιστανός, Αλβανός δε σου φταίει, είναι καιρός πια να κοιταχτείς για τα καλά στο καθρέφτη, να κοιτάξεις και να ρωτήσεις ποιος τελικά είσαι, μήπως είσαι ο ανατολίτης άρχοντας που θαρρείς επειδή έχεις μια Άλφα ιστορία, φιλοσοφία, πολιτισμό, οι άλλοι υποχρεούνται να σε υπηρετούν και να σε ταίζουν σταφυλάκι; Να σου κάνουν τον αέρα σου με τα φύλλα ελιάς σου σαν σκλάβοι; Ποιος σου το είπε αυτό βρε μπαγλαμά; Συγκαμένε, δυσκοίλιε Έλληνα;
Ο Αργύρης τώρα κοιμάται έξω από την τράπεζα όπου και ερ