Ελληνική (μη νεοταξική)δεξιά: ένας εργαγειακός ορισμός

Σε μια εποχή που οι έννοιες έχουν χάσει την σημασία τους είναι φρόνιμο όταν τις χρησιμοποιούμε να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί για να αποφύγουμε παρανοήσεις και κυρίως αντιφάσεις. Κατά γενική ομολογία είναι αποκρουστική η ανάγνωση ενός πολιτικού δοκιμίου που βρίθει από κατηγορίες για πολιτική ορθότητα , αβλεψίες και κυρίως ευχολόγια και προπαγανδιστικές φανφάρες. Έτσι και στην περίπτωση της έννοιας της δεξιάς είναι εργαλειακά και προπαγανδιστικά πιο ελκυστικός ο προσδιορισμός του αντικειμένου της συζήτησης και ο καθορισμός των πραγματικών ορίων μιας έννοιας. Ως πραγματικά όρια μιας έννοιας εννοούμε της υπάρχουσες πραγματικές συνθήκες και.....
αλλά ενίοτε και τις δυνητικές συνθήκες με προοπτική πραγμάτωσης.

Το ενδιαφέρον για τους έλληνες συντηρητικούς δεν θα πρέπει άρα να διαχέεται σε απόψεις ,ιδέες στάσεις και καταστάσεις που έλαβαν χώρα σε χώρες της Ευρώπης και στον δυτικό κόσμο γενικότερα. Η αναζήτηση συνταγών ιδεολογικών- προγραμματικών εκτός των ορίων του κοινού των ελλήνων έχει διαχρονικά βλάψει τη Ελλάδα και έχει διχάσει την ελληνική κοινωνία σε βαθμό που να την οδηγεί δυο βήματα πριν την καταστροφή της. Όπως έχει αποδείξει η διαχρονική πορεία της ελληνικής ιστορίας, η λαγνεία προς τα συστήματα και τους τρόπους τις δύσης κατά διαβολική σύμπτωση έχει εμφανιστεί σε περιόδους εξασθένισης των εσωτερικών δομών της Ελληνικής κοινωνίας προετοιμάζοντας το έδαφος για την εκ των έσω διάβρωση του κρατικού μηχανισμού και αναπόφευκτα για την υποδούλωση που ερχόταν ως επιστέγασμα αυτού του πολιτικού μαρασμού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η κραταιά αυτοκρατορία του μεσαιωνικού ελληνισμού που μετά την ακμή του 1025 και την αναδιοργάνωση του κράτους από τον Βασίλειο των Μακεδόνα (γνωστό και ως Βουλγαροκτόνο) επήλθε η παρακμή. Τη δολοφονία του γηραιού βασιλιά από τους έμμισθους υπαλλήλους του πάπα που γλύτωσε έτσι τα σκήπτρα του από μια επιτυχή έκβαση της ιταλικής εκστρατείας των γραικορωμαίων διαδέχτηκε η περίοδος του εκδυτικισμού, που χαρακτηριζόταν από τους αυλικούς εν τι Πόλη ως εκσυγχρονισμός.

Ως «δεξιά» λοιπόν προσήκει να ορίζεται η ιδεολογική- προγραμματική σύγκλιση ατόμων κα ομάδων ατόμων που θέλγονται από την ιδέα της μείωσης της συμμετοχής του κράτους στην οικονομία , περιορισμένης στα απαραίτητα επίπεδα διαφύλαξης του κοινωνικού κράτους (δαπάνες υγείας και παιδείας)και της εθνικής ακεραιότητας (βλέπε εξοπλιστικές δαπάνες). Ιδαλγοί της εθνικής κοινωνίας και της κρατικής προβολής της, της εθνικής δημοκρατίας τονίζουν την σημασία και την προσφορά του θεσμού της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας στην κοινωνικής ζωή. Συνάμα, η οικογένεια αποτελεί για την κοινωνική βάση της «δεξιάς» πυρήνα της κοινωνίας και ως κρίνει απαραίτητη την προστασία του θεσμού αυτού.

Στον αυθαίρετο αυτό ορισμό της «ελληνικής δεξιάς» οφείλουμε να προσθέσουμε τον σεβασμό των Ελλήνων προς τον θεσμό του ελληνικού στρατού που απελευθέρωσε την χώρα από τους μουσουλμάνους κατακτητές. Στο υπαρξιακό και μεταφυσικό πεδίο οι Έλληνες δεξι