Ελλάδα: Συνδικαλισμός «Σοβιετικού» Τύπου;

Του Καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ

(Για το μέγεθος του κειμένου ζητώ την κατανόησή σας…)

Οι σκέψεις που παραθέτω γεννήθηκαν και ενισχύθηκαν εδώ και αρκετά
χρόνια ως προβληματισμός από τα δρώμενα των ηγετών του ελληνικού
Συνδικαλισμού αλλά τις καταθέτω σήμερα με αφορμή 2 μεγάλης σημασίας
πρόσφατων γεγονότων:
Πρώτον, της συμπεριφοράς και των ανακοινώσεων του Προέδρου της
ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ κ Φωτόπουλου στο θέμα της «πώλησης μέρους της ΔΕΗ» και,....


Δεύτερον με την απίστευτα ισχνή, χωρίς παλμό και δυναμισμό παρουσία

της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ και των Προέδρων τους στον εορτασμό της Πρωτομαγιάς
του 2011, που συνέπεσε με την ΠΡΩΤΗ επέτειο της παρουσίας της Τρόικα
στην Πατρίδα μας…

Για τον οποιονδήποτε σοβαρό μελετητή της εξελικτικής πορείας του
Παγκόσμιου Συνδικαλιστικού Κινήματος θα αποτελούσε ένδειξη αφελούς
ανωριμότητας, εάν όχι και απόδειξη ύποπτης μυωπικής θεώρησης, η
παραγνώριση των αγώνων και των θυσιών μυριάδων ανώνυμων και
επώνυμων συνδικαλιστών για τη γενική βελτίωση των συνθηκών εργασίας
και απασχόλησης, αύξηση των μισθών και αποδοχών καθώς και θεσμικών
απολαβών των εργαζομένων σε όλες τις χώρες του πλανήτη μας και
ιδιαίτερα χωρών της Ευρώπης και της Β. Αμερικής.
Το καπιταλιστικό σύστημα περιέχει στην δομολειτουργική του οντότητα
εσωτερικές αντιφάσεις οι οποίες, εσφαλμένα είχε υποθέσει ο Κ. Μαρξ,
οδηγούν στον αφανισμό του. Τελικά, όμως, οι πραγματικότητες του τέλους
του 20ου και της αρχής του 21ου αιώνα οδηγούν στην μεταλλαγή του σε
νέο-καπιταλιστικό, νεοφιλελεύθερο κοινωνικο-οικονομικό σύστημα που
το χαρακτηρίζει ο Κρατικός παρεμβατισμός που λειτουργεί σε παράλληλη
πορεία με τον ισχυρό Συνδικαλισμό.
Σε Δυτική Ευρώπη, Βόρια Αμερικής, Ιαπωνία, Αυστραλία και αλλού
οι κατακτήσεις των εργαζομένων έφτασαν να ξεπερνούν σημαντικά
τα "οράματα" και των πλέον ουτοπιστικών απο κοινωνικούς ρεφορμιστές,
φιλοσόφους, κοινωνιολόγους και οικονομολόγους του 18ου, 19ου και των
αρχών του 20ου αιώνα. Σε αντίθεση με τις ΠΕΝΙΧΡΕΣ κατακτήσεις των
εργαζομένων σε χώρες όπου το ισχύον κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικό
καθέστώς ήταν μέχρι και την κατάρευσή του Τείχους το 1989 Κομμουνιστικό
ή, σε διπλωματική γλώσσα Μαρξιστικό- Σοσιαλιστικό.
Η Μαρξιστική-Λενινιστική θεωρία επέβαλε την άποψη ότι τα εργατικά
Συνδικάτα, και γενικότερα ο Συνδικαλισμός δεν είναι σε θέση να επιλύσει
τα προβλήματα των εργαζομένων εφόσον υπάρχει και λειτουργεί ως
μία διάσταση του νεοφιλελεύθερου καπιταλιστικού συστήματος. Ενόσω
τα μέσα παραγωγής, και κατά συνέπεια οι Δομές ενός κοινωνικού
συστήματος ελέγχονται από την "καπιταλιστική ολιγαρχία" τα Συνδικάτα

Στο Weltanschauung, στην κοσμοθεωρία δηλαδή του Λένιν το
προβάδισμα του αγώνα για την ΑΛΛΑΓΗ ανήκει,λογικά, στο Συνδικαλιστικό
Κίνημα και ο ηγετικός του ρόλος αποτελ