Εκλογές: από υπόθεση των ελίτ, ζήτημα του λαού

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου *

Δεν πιστεύω να υπάρχουν πολλοί που αμφιβάλουν ότι οι βουλευτικές εκλογές είναι μια υπόθεση των ελίτ! Πάντα έτσι ήταν και πάντα έτσι θα είναι, όσο υπάρχει κοινοβουλευτική δημοκρατία και όσο υπάρχουν κόμματα, θα έλεγα γενικότερα, ακόμα και στην περίπτωση του....
κόμματος-κράτους στον γραφειοκρατικό σοσιαλισμό.

Η πολιτική διάσταση των ελίτ ενσωματώνει την έννοια της καθοδήγησης ως κεντρικό στοιχείο δόμησης του ταξικού ή εθνικού ή κοινωνικού συμφέροντος και πολιτικές πρακτικές για την αποκρυστάλλωση και θεσμοθετημένη άσκηση αυτού ακριβώς του συμφέροντος. Πίσω από την έννοια της καθοδήγησης υπάρχει η έννοια της αλήθειας. Καθοδήγηση και αλήθεια δομούν την αυθεντία στην μοντέρνα εποχή, κάπως διαφορετικά από ότι πριν από την θεσμική ολοκλήρωση του αστικού κράτους. Εδώ αναφερόμαστε στην κρατική αυθεντία που θεμελιώνει και νομιμοποιεί την εξουσία της αστικής τάξης ή μιας κομματικής γραφειοκρατίας στην περίπτωση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού – ο οποίος δεν θα απασχολήσει αυτό το σύντομο σημείωμα.

Οι (κοινοβουλευτικές) εκλογές στις δημοκρατίες σαν την ελληνική είναι μια διαδικασία που διαπραγματεύεται έμμεσα (φαντασιακά) και υποδηλώνει την αξία και πολιτική λειτουργία των ελίτ στην κοινωνία. Οι εκλογές δεν είναι φαινόμενο που πηγάζει πολιτικά από την κυριαρχία του λαού, αλλά φαινόμενο που πηγάζει από την συνταγματοποίηση (θεσμική ρύθμιση) της λειτουργίας των ελίτ στο πλαίσιο του αστικού κράτους, η οποία (θεσμική ρύθμιση) ορίζεται περιοριστικά ως εκδήλωση της λαϊκής κυριαρχίας. Άρα, οι εκλογές είναι μορφή πολιτικής συμμετοχής που νομιμοποιεί την κυριαρχία των ελίτ. Οι εκλογές δεν πηγάζουν από κάποιου είδους κυριαρχία του λαού, αλλά αντίθετα αυτές θεμελιώνουν και επικαιροποιούν την κυριαρχία των ελίτ πάνω στο κοινωνικό σώμα. Αποτελούν δηλαδή αποθέωση του ελιτισμού στο όνομα της λαϊκής κυριαρχίας, την οποία ταυτόχρονα ορίζουν. Και αυτό δεν θα πρέπει να σας διαφεύγει φίλοι, στο βαθμό που δεν επιθυμείτε να ζείτε με αυταπάτες – άλλο πράγμα είναι η κυριαρχία του λαού και άλλο η «λαϊκή κυριαρχία».

Στις εκλογές δεν τίθεται ζήτημα κυριαρχίας του εκλογικού σώματος (:περιορισμένα, λαός), αλλά δημοκρατικής έκφρασης των ελίτ, στο πλαίσιο μιας συντεταγμένης πολιτείας που ορίζει στην πραγματικότητα την κυριαρχία τους. Οι εκλογές είναι υπόθεση ανταγωνισμού και συνεργασίας των ελίτ που έχουν διαμορφωθεί στο πλαίσιο του κεφαλαιοκρατικού κράτους. Η «λαϊκή κυριαρχία», λοιπόν, δεν είναι (σημαίνει) κυριαρχία του λαού σε ένα κράτος, αλλά έκφραση θεσμοθετημένης κυριαρχίας των ελίτ επί του λαού. Αυτό θα μπορούσε να το δει κανείς ως συνθήκη που θα πρέπει να ανατραπεί για να υπάρξουν προϋποθέσεις ανάπτυξης της ισότητας μέσα σε ένα περιβάλλον ελευθερίας, ή ως αναγκαίο κακό, ή ως φυσιολογικό στοιχείο της κοινωνικής οργάνωσης, ή ως αποτέλεσμα της βιολογικής φύσης του ανθρώπου, ή ακόμη ως θέλημα θεού ή ως πολιτικό επίτευγμα της σοφής ανθρωπότητας!

Εμείς το βλέπουμε κάπως διαφορετικά: ιστορικά