Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι…

Είμαστε οι παραφουσκωμένοι άνθρωποι.

Γέρνοντας μαζί,....



με την περικεφαλαία γεμάτη με άχυρο.



Αλίμονο!


Οι εξαντλημένες μας φωνές όταν,

μαζί ψιθυρίζουμε…



Είναι βουβές κι άσκοπες,

όπως ο αέρας στο ξερό χορτάρι…



Μορφή δίχως φόρμα, σκιά δίχως χρώμα,

δύναμη παραλυμένη, χειρονομία δίχως κίνηση…



Εκείνοι που διέσχισαν

με το βλέμμα ευθύ, στου θανάτου την άλλη βασιλεία,

μας θυμούνται όπως ήμασταν όχι σαν χαμένες

λυσσαλέες ψυχές, αλλά μοναχά,

σαν τους κούφιους ανθρώπους…



Του παραφουσκωμένους ανθρώπους!


Βλέμματα που δεν τολμώ στ’ όνειρο να αντικρίσω,

στου θανάτου τ’ ονειρικό βασίλειο,

αυτά δεν εμφανίζονται:




Εκεί, τα βλέμματα