Ε... έ... έρχεται.

Ο Κλεισθένης γράφει.

Η διαπίστωση ότι η κοινωνία βρίσκεται σε ύπνωση είναι κοινή, καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις, συζητιέται παντού.
Το αν και πότε θα ξυπνήσει και πως θα αντιδράσει
θα μας το αποκαλύψει το μέλλον. Πολλοί υποστηρίζουν ότι «τα σιγανά ποτάμια να φοβάσαι».
Υπάρχει και μία προσδοκία για την γέννηση του καινούργιου, του.....
άφθαρτου, που θα έρθει σαν τον λευκό καβαλάρη πρίγκηπα να σώσει την πεντάμορφη απ’ τα χέρια των κακών.
Στο αρχαιοελληνικό θέατρο την αδυναμία ανθρώπινης λύσης την έδινε ο από μηχανής θεός.
Στην πρόσφατη Ελληνική ιστορία την λύση την έδινε η εμφάνιση του εκλεκτού δλδ του ηγέτη που μπορούσε να συνεπάρει τον λαό παίρνοντας ταυτόχρονα απεριόριστη και συχνά ανεξέλεγκτη εξουσία.
Υπήρχαν και οι αυτόκλητοι «σωτήρες» τους οποίους πληρώσαμε με εθνικές καταστροφές.

Σήμερα πολλοί περιμένουν την εμφάνιση κάποιου τέτοιου ηγέτη που όμως αρνείται πεισματικά να αποκαλυφθεί. Γιατί; Μήπως δεν υπάρχει και είναι προϊόν των ευφάνταστων και απελπισμένων Ελλήνων;

Τι θα μπορούσε σήμερα να αποτελέσει το καινούργιο που θα έβγαζε την χώρα απ’ την κρίση και θα αφύπνιζε τον λαό;
Οι προτάσεις βροχή.
Νέα κόμματα, νέα κινήματα, νέα μέτωπα κι όμως, τίποτε απ’ όλα αυτά δεν εμπνέει τον λαό έτσι ώστε στηριζόμενο να δώσει τις πολυπόθητες και αναγκαίες λύσεις στα οξυμμένα προβλήματα.

Όλοι μιλούν για δομικές αλλαγές που πρέπει να γίνουν στο πολιτικό μας σύστημα. Μερικές έχουν αξιοπιστία και είναι εφαρμόσιμες, μερικές κινούνται στην σφαίρα της ουτοπίας και μερικές έχουν τόση γραφικότητα που ακόμη και όσοι τις υποστηρίζουν κατά βάθος δεν τις πιστεύουν.

Ακούμε προτάσεις για αλλαγή του συντάγματος, αλλαγή του πολιτειακού, αλλαγή του καθεστώτος και άλλες που χρήζουν περαιτέρω ανάλυσης και ζυμώσεων.

Ακούμε για άμεση δημοκρατία, για κληρωτούς βουλευτές, για κατάργηση των κομμάτων, για «ιντερνετική» δημοκρατία και άλλα πολλά ουτοπικά και ανεφάρμοστα.

Δεν αξίζει τον κόπο να αναφερθώ στις γραφικές προτάσεις που δεν αγγίζουν κανένα.

Θα ήθελα σ’ αυτό το σημείο να διατυπώσω το τι εννοώ εγώ καινούργιο.
Είναι μπροστά μας κι όμως δύσκολα φαίνεται και ακόμη πιο δύσκολα πραγματοποιείται.
Η σημερινή μας κοινοβουλευτική δημοκρατία πάσχει, λειτουργεί με στρεβλό τρόπο.

Το καινούργιο για ‘μένα είναι να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα στην πολιτική ζωή αρχίζοντας απ’ τον ιδεολογικό επαναπροσδιορισμό των κομμάτων. Ο αλληθωρισμός των σημερινών κομμάτων και οι τοποθετήσεις τους όχι σύμφωνα με την ιδεολογία του κόμματος αλλά κατά το προσωρινό κομματικό συμφέρον είναι κάτι που πρέπει να αλλάξει άμεσα.

Ο εκδημοκρατισμός της εσωτερικής λειτουργίας των κομμάτων είναι αναγκαίος. Τα αρχηγικά κόμματα γεννούν μηχανισμούς και εθελόδουλα κομματικά στελέχη, απλά και μόνο η πλήρης υποταγή τους στις θελήσεις του αρχηγού φτάνει για να αναρριχηθούν στην ιεραρχία. Εδώ πρόδηλα η αξιοκρατία πάει περίπατο. Υπάρχει ανάγκη γνήσιων και δημοκρατικών συνε