....ΔΙΥΛΙΣΤΗΡΙΑ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΤΡΑΙΑΝΟΥ

ΤΑΜΕΙΑ

Τα ταμεία είναι πολύ εύκολο να σωθούν. Ένα απλό νομικό θέμα είναι.
Ζούμε σε μια ευνομούμενη Πολιτεία και αποτελεί υποχρέωσή της να προστατεύει τους αδυνάτους από τις αρπακτικές διαθέσεις των πονηρών.
Μέσα στα πλαίσια αυτών των υποχρεώσεών της υπάρχει ολόκληρη νομολογία, η οποία έχει ως στόχο να προστατεύσει τον αφελή πολίτη από...
τους όποιους πονηρούς περιφέρονται στην κοινωνία.

Κάτι ανάλογο μπορεί να εφαρμοστεί και στην περίπτωση κατά την οποία η έννοια της αφέλειας δεν αφορά μόνον έναν απλό πολίτη αλλά και μηχανισμούς, οι οποίοι μπορούν να πέσουν θύματα μιας τέτοιας αφέλειας.
Μηχανισμούς, όπως είναι ο ίδιος ο κρατικός μηχανισμός. Μάλιστα στην περίπτωση αυτήν τα πράγματα είναι ακόμα πιο ξεκάθαρα, γιατί ο έχων την ανάγκη της προστασίας δεν είναι απλά αφελής αλλά πραγματικά ηλίθιος.

Οι ηλίθιοι έχουν ανάγκη της προστασίας της Πολιτείας και αυτό προβλέπεται από τον νόμο.
Στη θέση του ηλιθίου απλά βάζεις το κράτος.
Γιατί το λέμε ηλίθιο;
Γιατί αυτή είναι η συμπεριφορά του.
Κάποιοι κρατικοί υπάλληλοι διαφθείρονται, για να δίνουν στο κράτος αυτά τα χαρακτηριστικά.
Θα αναλύσουμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα, για να καταλάβει ο αναγνώστης σε τι περίπου αναφερόμαστε.
ΔΙΥΛΙΣΤΗΡΙΑ

Επόμενη περίπτωση, στην οποία πρέπει να ισχύσει ο ίδιος νόμος, είναι τα ΕΛΠΕ.
Μόνον το κράτος μπορεί να σπάει τα ρεκόρ ηλιθιότητας που θέτει το ίδιο.
Μόνον το κράτος μπορεί να ξεπεράσει τον εαυτό του.
Ποιος πολίτης, αφού θα επένδυε τεράστια ποσά, για να γίνει απόλυτα ανταγωνιστικός και αφού θα ήταν έτοιμος να κατατροπώσει τον ανταγωνισμό του, θα πήγαινε να παραδοθεί αυτοβούλως σ' αυτόν; Ποιος δηλαδή θα είχε την ευφυΐα να επενδύσει δισεκατομμύρια σε νέα τεχνολογία και ταυτόχρονα θα ήταν τόσο βλάκας, ώστε μετά την απόλυτη επικράτησή του, να πάει και να παραδοθεί στους ανταγωνιστές του;

Μόνον το ελληνικό κράτος μπορούσε να το κάνει αυτό.
Αυτό έκανε στην περίπτωση των ΕΛΠΕ.
Αφού επένδυσε τεράστια ποσά για την ευθυγράμμισή τους με την νέα τεχνολογία καυσίμων και ακριβώς τη στιγμή που ήταν έτοιμο να "σαρώσει" την αγορά, πήγε και παραδόθηκε στον Λάτση.

Τον Λάτση, ο οποίος ήταν ιδιοκτήτης της "πεθαμένης" Πετρόλα.
Μιας εταιρείας, η οποία δεν επένδυσε ούτε μία δραχμή στην νέα τεχνολογία καυσίμων και ουσιαστικά δεν υπήρχε στην αγορά. Μιας εταιρείας, που απλά βαστούσε κάποιες εγκαταστάσεις διύλισης ανενεργές, λόγω ξεπερασμένης και άρα ακατάλληλης τεχνολογίας και στην ουσία λειτουργούσε αποκλειστικά ως χώρος αποθήκευσης καυσίμων.

Όπως και στην περίπτωση του Μπόμπολα έτσι και στην περίπτωση του Λάτση ο "συνέταιρος" του κράτους προφανώς έβαλε μόνον την "ομορφιά" του ως κεφάλαιο.
Πήγαν τα τεράστια και υπερσύγχρονα ΕΛΠΕ και συγχωνεύτηκαν με μια "πεθαμένη" εταιρεία. Με το "καλημέρα" και χωρίς να βάλει μία δραχμή ο Λάτσης απέκτησε το 30% μιας από τις πιο ανταγωνιστικές εταιρείες διύλισης πετρελαίου στον