ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ: Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Επιμέλεια: Γιώργος Θεοχάρης
Ο μητροπολίτης Δημητριάδος Ιγνάτιος στο agioritikovima.gr
«Η πατρίδα μας και ο λαός μας διέρχονται έναν παρατεταμένο Γολγοθά. Οι άνθρωποι σηκώνουν έναν ακούσιο σταυρό, που δε μπορούσαν να φανταστούν μέχρι χθες», υπογραμμίζει σε άρθρο του στο agioritikovima.gr ο μητροπολίτης Δημητριάδος Ιγνάτιος.

Και....
συμπληρώνει, «Πρέπει να πορευτούμε όλοι μαζί σ’ αυτή την πορεία. Μόνο αν κινηθούμε ενωμένοι, αφήνοντας πίσω ό,τι μάς χωρίζει και μάς διαιρεί, αναζητώντας την πηγή της ενότητάς μας, που πάντα ήταν ο Χριστός σ’ αυτόν τον τόπο, τότε, ναι θα σηκώσουμε τον Σταυρό μας, θα πάρουμε το δρόμο για τον Γολγοθά... θα πονέσουμε, θα ματώσουμε, ίσως, αλλά δε θα ηττηθούμε ποτέ και από κανένα, γιατί αυτή η θυσία θα έχει αντίκρισμα, θα έχει προοπτική, που δεν είναι άλλη από την Ανάσταση, τη δική μας και της πατρίδας μας»

Αναλυτικά το άρθρο του Μητροπολίτου Δημητριάδος κ.Ιγνατίου

Καθώς στ’ απόβραδα της Μεγάλης Εβδομάδος θα ξετυλίγονται μπροστά μας τα γεγονότα του Θείου Δράματος, θα κληθούμε οι Χριστιανοί να γίνουμε μάρτυρες της πλέον ανεξήγητης, για την περιορισμένη λογική μας, προσφοράς που γνώρισε ποτέ η ιστορία της ανθρωπότητας: της άκρας ταπείνωσης, της απόλυτης κένωσης, της εκούσιας θυσίας του Θεού για την αναγέννηση, την λύτρωση από την αιχμαλωσία της αμαρτίας, την σωτηρία του πεσμένου ανθρώπου.

Ο κίνδυνος της συναισθηματικής και μόνο προσέγγισης των γεγονότων, ή ακόμα χειρότερα, της φολκλορικού χαρακτήρα παραδοσιακής - εθιμικής στάσης απέναντι στο Πάθος, είναι υπαρκτός. Πολλοί είναι εκείνοι που δε μπορούν να ξεφύγουν απ’ αυτά τα στεγανά και να ζήσουν τις ημέρες αυτές όπως θέλει ο Χριστός: όχι ως θεατές και Λαμπριάτικοι πανηγυριστές, τελικά, αλλ’ ως συμμέτοχοι, ως συνοδοιπόροι, ως συσταυρούμενοι. Γιατί αυτό είναι η Μεγάλη Εβδομάδα: πέρα από την επαναφορά στο προσκήνιο της Εκκλησιαστικής εμπειρίας της πορείας του Θεανθρώπου προς τον Γολγοθά και το κενό Μνημείο - που άλλωστε δε λείπει ποτέ από τον λειτουργικό μας κύκλο – είναι η προσωπική μας πορεία σ’ ένα δρόμο πόνου και θυσίας, δράματος και μαρτυρίου, που συνίσταται στην νέκρωση των παθών μας, στην παραδοχή των λαθών μας, στην ανάληψη των ευθυνών μας, κυρίως, όμως, στην άρση του Σταυρού μας. Γιατί δεν υπάρχει άνθρωπος σ’ αυτή τη γη χωρίς το δικό του σταυρό. Κι αν αυτό είναι μια πραγματικότητα για την οποία ο καθείς μπορεί να καταθέσει την προσωπική του μαρτυρία, γίνεται, πλέον, ένα δράμα, που στον τόπο μας παίρνει τραγικές διαστάσεις, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, τις τελευταίες δεκαετίες.

Η πατρίδα μας και ο λαός μας διέρχονται έναν παρατεταμένο Γολγοθά. Οι άνθρωποι σηκώνουν έναν ακούσιο σταυρό, που δε μπορούσαν να φανταστούν μέχρι χθες. Η απόγνωση και η απελπισία χτυπά τις πόρτες σπιτιών και οικογενειών, που βιώνουν τους κολαφισμούς, την ταπείνωση και τον εξευτελισμό που άλλοι αποφάσισαν γι’ αυτούς χωρίς αυτούς. Το πρόβλημα λαμβάνει διαστάσεις τραγωδίας για εκείνους που επιλέγουν να πορευτούν μόνοι σ’ αυτόν τ