Δεσμώτες...

Μια χώρα ολόκληρη κι ένας λαός δεσμώτες των "αγορών".
Νικημένοι ενός νομισματικού πολέμου, όπου παίξαμε με συνέπεια τον ρόλο του λαγού, τζαμπατζήδες σε μια χώρα των θαυμάτων όπου τα θαύματα σώθηκαν. Οδηγημένοι από φαύλους μεταπράτες της πολιτικής, πουλητάρια κι εμείς σ' ένα άθλιο παζάρι που ρευστοποιεί όσο όσο τα σώσματα. Ένας λαός που το 2012 έφτασε να διαγκωνίζεται στα συσσίτια των απόρων της Εκκλησίας και των δήμων, με τον μισό σχεδόν ενεργό πληθυσμό βυθισμένο στην βάσανο της ανεργίας και τον υπόλοιπο "απασχολήσιμο", ένας λαός νεοδουλοπάροικος με διαλυμένα εργασιακά δικαιώματα και.....
μισθούς πείνας, οικογένειες να ζουν σε πρωτόγονες συνθήκες χωρίς ρεύμα εδώ και μήνες, παιδιά να λιποθυμούν στα σχολεία απ' την πείνα, το σύνολο σχεδόν του εμπορικού κόσμου στιγματισμένο στον πανάθλιο "Τειρεσία", μια Ελλάδα ολόκληρη που πωλείται και ενοικιάζεται ατελέσφορα, χαράτσια που παραπέμπουν σε οθωμανικό βιλαέτι, τριτοκοσμική ανασφάλεια κι ασύδοτη εγκληματικότητα, ο κρατικός μηχανισμός και το προσωπικό του υπό διωγμό, ένας ανελέητος βομβαρδισμός τρομοκρατίας: "σοκ και δέος", ακόμα κι απ' τα πιο θεσμικά χείλη, μια πραξικοπηματική κυβέρνηση ενός μαύρου μετώπου, που δίνει την υπέρ πάντων μάχη της οπισθοφυλακής ενός κατεστημένου που προσπαθεί να περισώσει ιδιωτικά συμφέροντα σε μια χώρα υπό βάρβαρη ξενική κατοχή.
Ο λαός μας μετράει τον χρόνο με την ημέρα: "την βγάλαμε και σήμερα", αυτή είναι η καθημερινή "νίκη" του μέσου Έλληνα πολίτη, πάλαι ποτέ ένδοξου "νοικοκύρη", στο νεογραικυλιστάν. Οι πιο τυχεροί, ενδεχομένως μετρούν τον χρόνο με εβδομάδες, ίσως και με μήνες. Ένας ολόκληρος λαός που αγωνιά σ' ένα καθοδικό σπιράλ του θανάτου που δεν λέει να τελειώσει. Ένας ιστορικός λαός που εξευτελίζεται κάθε μέρα όλο και χειρότερα και μια πλούσια, ευλογημένη γη που ξεπουλιέται μπιρ παρά απ' τους πολιτικούς πραματευτάδες.
Και τα χειρότερα έρχονται, έτσι μας απειλούν οι ξένοι κι οι ντόπιοι γκαουλάιτερ.
Αμήχανος ο κόσμος, δεν έχει καταλάβει ακόμα ποιος, τι κι από πού τον χτύπησε.
Και κυρίως γιατί.
Αποχαυνωμένος από το κρεσέντο του ενοχικού γραικυλισμού, που πλασάρουν κάθε μέρα, κάθε ώρα, τα συστημικά χαλκεία, ο λαός μας ψάχνει να βρει, κυριολεκτικά, γωνία στ' αυγό. Τι να κάνουμε; Πώς να σωθούμε; Στις πόσες βουρδουλιές μπορούμε να πάρουμε μιαν ανάσα, πόσο χαμηλά να πέσουμε ακόμα, πριν κλειδώσει η λαιμαριά στο σβέρκο;
Η δικτατορία των ηλιθίων καλά κρατεί, σου λένε: "τι φωνάζεις, ήθελές τα κι έπαθές τα!". "Ζούσαμε επί δεκαετίες", λένε οι ανίκητοι ηλίθιοι, "μια ζωή που δεν μας άξιζε, μια δάνεια τρυφηλότητα, και τώρα θα πλερώσουμε τον λογαριασμό".
Αλήθεια, ρε ευτυχείς σκλάβοι, ποια ζωή "μας άξιζε";
Καμιά! Αυτή είναι, τελικά, η απάντηση των νεογραικύλων. Γιατί, μας λένε, η μεγέθυνσή του τόπου μας, επομένως κι η όποια κοινωνική ευημερία του λαού μας, ήταν φούσκα "εύκολου χρήματος", με δανεικά την "καλοπερνούσαμε" τόσα χρόνια.
Λες κι οι υπόλοιποι λαοί της Ευρώπης αναπτύσσονται κι ευημερούν με "τον τίμιο ιδρώτα του προσώπου τους"