ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2010

Από παιδάκι, οι γιορτές μου προκαλούσαν θλίψη. Μπορεί να τέλειωνε το σχολείο και να μην υπήρχαν τα καθημερινά διαβάσματα, αλλά μπαίνανε πολλές ώρες ανίας. Ατέλειωτες, που δεν μου χρειαζόντουσαν. Δεν είχα γνώση τι να τις κάνω. Και χωρίς την συγκεκριμένη πληροφόρηση, μου έπεφτε βαρύς ο εαυτός μου παρέα με τα περιορισμένα παιχνίδια μου. Φτώχεια, μιλάμε.
Κι υπήρχε και η κριτική του πατέρα μου: « Ο τεμπέλης, κύρια φαίνεται σε εποχή διακοπών. Όταν δεν μπορεί να αξιοποιήσει τον ελεύθερο χρόνο του ». Φυσικά με το αντίστοιχο αντίβαρο
της μάνας μου: « Άσε το ....
παιδί ήσυχο. Να ξεκουραστεί και νάχω κι εγώ παρέα. Όλη την ημέρα μόνη είμαι και δεν έχω να πω μια κουβέντα ».



Χριστούγεννα , κι όπως όλες οι αργίες, είναι ανίες του διαβόλου. Και σαν παιδί σιχτήριζα που έπρεπε να δείξω στον πατέρα μου την εξωσχολική εργασιακή μανία μου, που την έβγαζα με την εξισορρόπηση της μοναξιάς της μάνας μου για να είναι όλοι ευχαριστημένοι. Φοβερή μπαλάντζα της οικογένειας
Keywords
Τυχαία Θέματα