Αρλούμπες Αυτοκριτικής Ανίκανων Πολιτικών...

Μελέτησα με προσοχή το άρτι αναρτηθέν άρθρο της νεοτευχθείσας εγχώριας πολιτικής "τρόικας" - Διαμαντοπούλου, Λοβέρδου, Ραγκούση (αλφαβητική η σειρά...)- καθώς ενόψει των επερχομένων εξελίξεων οι πολιτικές ζυμώσεις θα εντείνονται ραγδαία και θα παρουσιάζουν το ανάλογο ενδιαφέρον. Απογοήτευση.
Όχι ότι δεν ήταν αναμενόμενη, δεδομένης της πρόσφατης αλλά και παλαιότερης εμφανούς αδυναμίας του....
πολιτικού προσωπικού να διαχειριστεί αποτελεσματικά κρίσεις, πολλώ δε μάλλον κρίσεις του τρέχοντος μεγέθους, έντασης και πολυπλοκότητας. Αλλά σε κάθε περίπτωση ο καλόπιστος παρατηρητής θα μπορούσε να ελπίζει σε μια ουσιώδη μεταστροφή πριν την κορύφωση του ελληνικού δράματος.
Ουδέν. Και το χειρότερο είναι πως όπως διαφαίνεται και από το περιεχόμενο του κειμένου, η αντίληψη των τριών Υπουργών και κορυφαίων στελεχών του ΠΑΣΟΚ για τα πράγματα και τις εξελίξεις δεν έχει μετακινηθεί ούτε κατ' ελάχιστο από τις ίδιες καταστροφικές ιδέες. Απλώς, δείχνουν την πρόθεσή τους να συμπεριληφθούν με την "άλλη πλευρά", την υγιή.
Κεντρικό συμπέρασμα για τον βαριεστημένο αναγνώστη που δεν ενδιαφέρεται για τα παρακάτω: Δυστυχώς, για άλλη μια φορά τα πολιτικά στελέχη τοποθετούν το προσωπικό τους συμφέρον - το οποίο στην παρούσα φάση εντοπίζεται στην πολιτική "διάσωσή" τους για την "επόμενη μέρα" - υψηλότερα από το συμφέρον της χώρας.
Το άρθρο είναι κατάπτυστο, ως προϊόν τυχοδιωκτικής "αυτοκριτικής" με έντονες δόσεις αβάσιμης - ελλείψη απτών έργων - αποστασιοποίησης από τα κεντρικά προβλήματα, ενδεικτικό της προσπάθειας ένδυσης "προβιάς αρνιού" από τους "λύκους" της άσωτης και καταστροφικής ψηφοθηρικής συναλλαγής μεταξύ πολιτικών, συνδικαλιστών και κομματοκρατούμενου κράτους. Και ακριβώς είναι κατάπτυστο, γιατί δανείζεται ή προωθεί θέσεις όλων όσων εκλιπαρούσαν τόσα χρόνια για το αυτονόητο, και τις δανείζεται όχι για να τύχουν εφαρμογής αλλά για να χρησιμοποιηθούν ως έξοδος πολιτικής διαφυγής των αρθρογράφων-Υπουργών.
Ως πολιτική θέση, ως πρόταση άρνησης δηλαδή, της μέχρι τώρα καθεστωτικής παρουσίας του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος και των "συνοδοιπόρων" του στην οικονομική και δημόσια ζωή της χώρας, το περιεχόμενο του άρθρου θα είχε κάποια αξία μόνο στην περίπτωση που υιοθετούνταν εγκαίρως και αποτελούσε αδιαπραγμάτευτη προϋπόθεση για τη συμμετοχή των τριών σε θέσεις εξουσίας άρα και συνευθύνης. Τώρα πλέον, θυμίζει φτηνή δικαιολογία μετερχόμενη τις πιο τετριμμένες αρχές της επιχειρηματολογίας του ενόχου που προσπαθεί να περιορίσει την έκταση και το βάρος της ενοχής. "Ευθύνες για αυτή την κατάσταση έχουμε όλοι!", σημειώνουν στο άρθρο τους οι τρεις Υπουργοί. Όλοι, ποιοι; Όλοι οι πολιτικοί; Όλοι οι πολίτες; Όλοι οι ασκήσαντες εξουσία; Δυστυχώς για τους αρθρογράφους, δεν φταίμε όλοι. Και πολιτικοί υπήρχαν που διαφοροποιήθηκαν από τα κακώς κείμενα και πολίτες και κοινωνικές ομάδες υπήρξαν που εξέφρασαν τις επιφυλάξεις τους για τις αποφάσεις που λαμβάνονταν ή επιβάλλονταν από συγκεκριμένες ομάδες και κόμματα υπήρξαν που άσκησαν κριτική στην "σοβι