Αποκωδικοποίηση συγκυβέρνησης χωρίς τον Αριστοφάνη

Νίκος Γεωργαντζάς

Είναι συναρπαστικό να παρακολουθούμε στην εποχή μας την εν εξελίξει ‘Τιτανομαχία’ μεταξύ των αρχών της των Αθηναίων αυθεντικής δημοκρατίας (http://contogeorgis.blogspot.com/) και εκείνων του νέου ‘ελευθεριακού φασισμού’, που η ‘Ομάδα των Τριάντα’ φαίνεται να προωθεί (G30: www.group30.org). Αν το τελευταίο αυτό επιχείρημα φαίνεται λίγο ισχυρό, τότε ας δούμε μερικά ιστορικά παραδείγματα, γιά να....
βάλουμε λίγο νωπό κρέας γύρω από τα κατεστραμμένα οστά του απαίσιου σκελετού της νεωτερικότητάς μας, που υποτυπωδώς υποβαστάζει την κοινωνικοπολιτική προβληματική μας κατάσταση.

Η προβληματική μας τούτη ξεκινά από τα ‘Πολιτικά’ του Αριστοτέλους, το πρώτο μεγάλο έργο κοινωνικής και πολιτικής θεωρίας. Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι: εάν ο πλούτος είναι εξαιρετικά συγκεντρωμένος και δεν υπάρχει ισότητα ψήφου, δηλαδή, ισοκρατία, τότε η φτωχή πλειοψηφία θα χρησιμοποιήσει την δύναμη της ψήφου γιά την αναδιανομή του πλούτου, ως μία δηλαδή ‘αγροτική μεταρρύθμιση’ στη νεωτερικότητα, και τούτο θα ήταν άδικο. Η λύση του Αριστοτέλους στο πρόβλημα τούτο ήταν να προσπαθήσουμε να μειώσουμε την ανισότητα του πλούτου, με ‘κοινωνικο-δημοκρατικά’ μέτρα εκσυγχρονισμού (π.χ., Σόλων), και στη συνέχεια να ενεργοποιήσουμε την δημοκρατία ώστε τούτη να ανθίσει.

Σην Συντακτική Συνέλευση των ΗΠΑ το 1787, ο James Madison [1], μία πλέον σημαντική προσωπικότητα στην πνευματική και πολιτική ιστορία της νεωτερικότητας, και ο κύριος σχεδιαστής του Συντάγματος των ΗΠΑ, έθεσε το ίδιο κλασικό πρόβλημα κοινωνικής και πολιτικής θεωρίας του Αριστοτέλους. Ο Madison όμως συνιστά ακριβώς το αντίθετο: να μειώσουμε την δημοκρατία και να διατηρήσουμε την ανισότητα.

Έτσι, η πολιτική εξουσία ή δύναμη, ο Madison αξιώνει, πρέπει να επιφυλάσσεται γιά αυτό που αποκάλεσε τον ‘πλούτο για το έθνος’, ένα σύνολο ικανών ανδρών (οι γυναίκες δεν ψήφιζαν τότε), οι οποίοι αναγνωρίζουν ότι είναι ευθύνη της κάθε κυβέρνησης να προστατεύει την μειονότητα των κατόχων του πλούτου εις βάρος της πλειοψηφίας. Το υπόλοιπο του λαού πρέπει να είμαστε κατά κάποιο τρόπο στο περιθώριο, κατακερματισμένοι με διάφορους τρόπους...

Πιό κοντά στην εποχή μας, στην Β. Αμερική, την Ευρώπη και την Ιαπωνία της Τριμερούς Επιτροπής, ακαδημαϊκοί και διανοούμενοι έχουν περισσότερες ανησυχίες σχετικά με την ‘υπέρβαση της δημοκρατίας’ στη δεκαετία του 1960, έτσι ώστε να παροτρύνουν περισσότερη ‘μετριοπάθεια στη δημοκρατία’, η οποία μπορεί να υλοποιηθεί με τη συνεργασία ενός σχετικά μικρού αριθμού δικηγόρων και τραπεζιτών της Wall Street. Γιά να αντιστραφεί δε η ‘υπέρβαση της δημοκρατίας’, κρίνουν αναγκαίο να ξεπεραστούν οι ανεπάρκειες των οργανισμών που είναι αρμόδιοι γιά την κατήχηση των νέων, όπως, για παράδειγμα, οι εκκλησίες, τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, τα οποία δεν διδάσκουν τα ‘σωστά’ δόγματα στους νέους ανθρώπους.

Ως εκ τούτου, επιτρέπουν πάρα πολλές αναχωρήσεις από την κομματοκρατική ορθοδοξία και την υπακοή μας σε αυτήν. Και αυτό είναι ένα μεγάλο μέρος