Από την ορφάνια στη ζεστή αγκαλιά της αναδοχής ...

Στο ορεινό χωριό Κοπιλιέ, κοντά στην πόλη Μπρους της Σερβίας, ο Σρέτσκο, εκείνη τη νύχτα είχε πει στις τρεις αδερφές του να είναι έτοιμες. Τις πήρε από το χέρι και πέρασε σιγά-σιγά από άδεια, πεταμένα μπουκάλια. Η μυρωδιά του αλκοόλ και του φόβου του πατέρα, τόσο κοντά στις οσμές του πολέμου στη χώρα του, ήταν γνώριμες.


    Κλειστός, λιγομίλητος, ήξερε, χωρίς να το σκεφτεί πολύ, όπως κάθε ώριμος άνδρας, τι πρέπει να κάνει. Δεν ήταν πολλά τα χρόνια, που κουβαλούσε πάνω του. Μόλις 11. Τα τρία κατάξανθα τρεμάμενα κεφαλάκια, οι μικρές του αδερφές, Άννα, Άντζελα και Αντζελίνα, τα μόνα γνώριμα γυναικεία πρόσωπα με τη μητέρα από καιρό στο ίδρυμα, δεν άφηναν περιθώρια.

    Έφτασαν στο δάσος. Ο 11χρονος Σρέτσκο έφτιαξε μία πρόχειρη κατασκευή. Αυτή η καλύβα ήταν το σπίτι τους για πολλές νύχτες. Ίσως το πρώτο.

    Μέρες μετά τούς βρήκανε. Δόθηκαν σε ανάδοχη οικογένεια. Στην μεταπολεμική Σερβία η φιλοξενία ορφανών από οικογένειες ανέργων πληρώνεται