ΑΠ. Π. ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ - Ο ιερ-Απόστολος της παιδείας, του ελληνισμού, της θρησκείας

Οφειλόμενη τιμή σε έναν γίγαντα της εκπαίδευσης που γαλούχησε χιλιάδες ελληνόπουλα, δέθηκε με τον τόπο του, κατέγραψε την ιστορία του και υπερασπίστηκε τα ήθη, τα έθιμα και την ηπειρώτικη πατροπαράδοτη παράδοση

Του Χαράλαμπου Γαλιάνδρα-Αρτινού

Είχα καιρό να διαβάσω κάτι δια χειρός του πολυγραφότατου αγαπητού καθηγητή, σπουδαίου παιδαγωγού και σεβαστού κ. Απόστολου Παπαθεοδώρου. Τον αναλογιζόμουν συνέχεια, καθώς του όφειλα τα παρόντα γραφόμενα, αλλά δίσταζα να επικοινωνήσω μαζί του ή με τους οικείους του πιστεύοντας πως η απουσία του από τα κοινά είχε κάποια σχέση με την κατάσταση της υγείας του.

Από τη δύσκολη θέση με έβγαλε ο ίδιος τηλεφωνώντας μου παραμονές Χριστουγέννων για να μου απευθύνει τις......
θερμότερες, ως συνήθως, ευχές του για τις γιορτινές μέρες της γέννησης του Χριστού και τον ερχομό του νέου έτους. Όσο μπορεί να είναι γιορτινές για μένα, έναν μοναχικό άνθρωπο που σε παρόμοιες περιστάσεις νιώθω το λιγότερο αμήχανος, όπως άλλωστε και πολλοί άλλοι συνάνθρωποί μας που είτε είναι μόνοι πράγματι ή μόνοι αν και έχουν οικογένεια, συγγενείς ή και πολλούς άλλους τριγύρω τους χωρίς να κάνουν αισθητή την παρουσία τους.

Αιφνιδιάστηκα από το τηλεφώνημα, ένιωσα ντροπή, άσχημα, θεώρησα τον εαυτό μου υπόλογο και κατώτερο των περιστάσεων. Που ακούστηκε ο δάσκαλος να τηλεφωνεί στο μαθητή για να του ευχηθεί και να του απευθύνει το συγκλονιστικό: αγαπητέ Χαράλαμπε Γαλιάνδρα ή Μπάμπη Αρτινέ, μέμνησο!

Ταράχτηκα στο άκουσμα της πλήρους νοήματος λέξεως, μέμνησο. Καλύτερα να είχα χάσει τη μνήμη μου, να είχε ανοίξει η γης και να με καταπιεί. Τη ντροπή για μένα και ας μην τον είχα ξεχάσει. Όπως δεν ξέχασα ποτέ τον μπάρμπα Γιάννη το Σάρρα (Αρετούλα και σένα και τις κόρες σας), την Τζέννη Διαμαντή- Παπαϊωάννου (και τον υπαίτιο του θανάτου της), τη γλυκιά «μητερούλα» Πόπη Ματσούκα-Ζαχαρή (την οποία λησμόνησαν πλείονες ευεργετηθέντες), τον καλοκάγαθο διηγηματογράφο της ηπειρώτικης παράδοσης Δημήτρη Ζαραβέλλα, όλους όσοι με τίμησαν με την αγάπη, τη φιλία, την εμπιστοσύνη τους.

Αν και υπάρχουν πολλές δικαιολογίες είναι όλες άνευ σημασίας να τις επικαλεσθώ προκειμένου να καλύψω τη μακροχρόνια «σιωπή» της πένας μου σχετικά με το σημαντικό κεφάλαιο της νεοελληνικής παιδευτικής και εθνικής προσφοράς του δασκάλου που ακούει στο όνομα Απόστολος Παπαθεοδώρου.

Αγαπητέ κύριε καθηγητά, διακεκεκριμένε επιθεωρητή της Μέσης Εκπαίδευσης, κολώνα της Ορθόδοξης Πίστης, άδολε αγωνιστή και συμπαραστάτη των δικαιωμάτων του βορειοηπειρωτικού ελληνισμού, δεν σε ξεχνώ. Όπως δεν ξεχνώ και τους αφανισθέντες και ξεσπιτωμένους αδελφούς Κυπρίους. Πως μπορώ άλλωστε; Γι΄αυτό και σπεύδω, έστω βραδέως, να επανορθώσω. Και να κάνω γνωστό στους Ηπειρώτες συμπατριώτες μας και στους πανέλληνες γενικότερα, πόσο καλός υπήρξες μαζί μου προσφέροντας απλόχερα τη φιλία, την αγάπη και την εκτίμησή σου. Αλλά κυρίως πόσο καλός άνθρωπος και παιδαγωγός υπήρξες για τη μαθητιώσα νεολαία, τους συναδέλφους, τους συ