«Αντ’ αυτών…»

Tου Θανάση Ι. Νικολαΐδη
ΕΠΟΧΗ αντικομμουνισμού και ο συναγερμός ήταν συνεχής. Για την πατρίδα που «κινδύνευε»...

όποτε γούσταραν οι αφέντες. Οι «μέσα», με την εντολή των «έξω» που μας είχαν σε συνεχή…επιτήρηση. Ιδεολογική, οικονομική και προπαντός….αντικομουνιστική. Κα τη φύλαγαν μέρα νύχτα. Με τους «εθνικόφρονες» σε πόστα. Με τους έχοντες αφανέρωτους. Με τους ντόπιους «προλετάριους» στις εσχατιές και με το δάκτυλο στη σκανδάλη μην έρθουν οι «κόκκινοι». Αν έρχονταν οι «μπολσεβίκοι», θα τους παίρναν’ την κατσίκα. Αν κατέβαιναν οι Ρώσοι, θα χάναμε την εθνική μας κυριαρχία.

ΜΕ τους «μεγάλους», λοιπόν, ξεσηκώνονταν και οι «μικροί». Με την αγραμματοσύνη τους οι τελευταίοι, με την άγνοια και με τη φανατίλα του οπαδού. Μαντρωμένοι στη στάνη του τσομπάνη και με τους λύκους παραδίπλα. Πολεμούσε (αντικομμουνιστικά) ο λεφτάς χωρίς να «εκτίθεται», αλλά στην πρώτη γραμμή και με το Μ1 στον ώμο ο λέτσος. Του χτύπαγαν την πλάτη κι ήταν περήφανος και…ευτυχής. Λουσμένος