ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ.

Από την πρώτη μέρα στην Πλατεία άρχισα να σκέφτομαι ότι η άμεση Δημοκρατία απαιτεί ιώβεια υπομονή. Ο χρόνος (16η προς 17η μέρα) σε συνδυασμό με την αδιάλειπτη παρουσία στην Πλατεία της Αγοράς στα Χανιά, αποδεικνύει ότι αυτή ήταν μια σωστή σκέψη.
Καταρχήν διώξαμε τους εκπρόσωπους των κομμάτων. Απόλυτα λογικό. Η σημερινή κυβέρνηση που θα γραφτεί στην ιστορία ως Πα.Σο.Κ. Ε.Π.Ε. (εταιρία περιορισμένης ευθύνης) είναι άδικη, ασυντόνιστη, αναποτελεσματική και δέσμια των διαφόρων συντεχνιακών συμφερόντων που συνιστούν την εκλογική της πελατεία. Είναι κατώτερη των περιστάσεων, όπως κατώτερο των περιστάσεων είναι και το σύνολο του κατεστημένου πολιτικού συστήματος, που έχει παρόμοια χαρακτηριστικά. Εξαιρέσεις μεμονωμένων προσώπων, όπου υπάρχουν, απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Μετά διώξαμε τους δημοσιογράφους. Είναι αστείο να αρνείσαι δημοσιότητα όταν σου παρέχεται δωρεάν, αλλά επειδή είμαστε Αγανακτισμένοι και με τα ΜΜΕ που σαν απόκοσμες βδέλλες απομυζούν, κάθε βράδυ στις οχτώ, τα υπολείμματα της ικμάδας μας, αυτή η πρόταση έστω κι ως συμβολική πράξη επίσης ακούστηκε λογική.
Ύστερα όμως, από τη μεγάλη φόρα που είχαμε πάρει, αρχίσαμε να γλιστράμε πάνω στη γλίτσα της ανοησίας. Διώξαμε τους φωτογράφους. Σε πια στιγμή της ιστορίας μετά την εφεύρεση της δαγεροτυπίας έλειψαν οι φωτογράφοι? Από την Κρονστάνδη στα 1921 ως την πτώση του τείχους του Βερολίνου και την πλατεία Ταχρίρ της Αιγύπτου έχομε φωτογραφίες. Από την Πλατεία Αγοράς στα Χανιά του 2011 δε θα έχομε, γιατί αυτό αποφασίσαμε ή τουλάχιστον σιωπήσαμε κι αφήσαμε έτσι να αποφασιστεί.
Μετά μας ενόχλησε η Ελληνική σημαία. Είναι η σημαία που επί Χούντας, όταν ήμουν μαθητής στο δημοτικό σχολείο, κάθε πρωί παρακολουθούσαμε νυσταγμένοι την έπαρσή της και κάθε απόγευμα, βαριεστημένοι παρατασσόμασταν για την υποστολή. Αλλά είναι και η σημαία που υψώθηκε στο φρούριο του Φιρκά το 1913, όταν η Κρήτη έγινε ελληνική. Ή αν θέλετε, γιατί τα προηγούμενα μπορεί να είναι ψιλά γράμματα για κάποιους νεώτερους, είναι η σημαία με την οποία είχαν τυλιχτεί οι Έλληνες ποδοσφαιριστές πανηγυρίζοντας μαζί με όλη την Ελλάδα το Euro του 2004.
Κι όταν ήρθαν την περασμένη Κυριακή καμιά εικοσαριά μαυροπουκαμισάδες από τον Αποκόρωνα με Ελληνικές σημαίες, έστω κι αν στην παρέα τους ήταν και κάποιοι ανεγκέφαλοι που αυτοαποκαλούνται Ελληναράδες ή Υπερπατριώτες ή δεν ξέρω πώς -κι ούτε μ’ ενδιαφέρει- διακηρύξαμε με ουρλιαχτά μπαμπουίνων ότι δεν είμαστε Αγανακτισμένοι, αλλά ότι είμαστε ένας όχλος παρομοίου διανοητικού επιπέδου με αυτή τη θλιβερή μειοψηφία. Αντί να δώσουμε το λόγο στους φασίστες για να φανεί η γύμνια της σκέψης τους και να διασκεδάσουμε και λιγάκι, προτιμήσαμε να τρομάξομε με την «επαναστατικότητά» μας και με την «οργή» μας, τις άνεργες μανάδες που είχαν κατέβει μαζί με τα ανήλικα παιδιά τους να ενώσουν τις φωνές τους μαζί μας ενάντια στο ξεπούλημα που επιχειρεί η «Πα.Σο.Κ. Ε.Π.Ε.» και οι λοιποί συνεργάτες του κατεστημένου πολιτικού συστήματος. Στοιχηματίζω ότι κάποιοι τρίβανε τα χέρια τους από χα