Ανοχή και βία

Μαθαίνουμε από μικροί, πως πρέπει να ‘είμαστε ανεκτικοί’ με τους άλλους. Αυτό μαθαίνουμε, είναι δείγμα πολιτισμού, σημάδι ‘ανώτερου ανθρώπου’. Μας λένε πως η βάση της δημοκρατίας, είναι η ανοχή στην άλλη άποψη. Είναι όμως έτσι;

Αν ο ‘άλλος’ που μας λένε ότι είναι καλό να ‘ανεχόμαστε’ έχει απλώς διαφορετικές απόψεις και τις εφαρμόζει στον ιδιωτικό του χώρο και μόνο για τον εαυτό του, θα μπορούσε να πει κανείς, πως ναι μπορούμε να τον ανεχόμαστε. Όταν όμως την διαφορετική του άποψη, την εφαρμόζει σε δημόσιο χώρο (δηλαδή σε χώρο που ανήκει σε....
όλους μας) ή/ και δεν αφορά τον ίδιο, αλλά και άλλα άτομα, τότε δεν πρέπει να υπάρχει καμιά ανοχή για το παραμικρό.

Πόση ανοχή θα πρέπει να δείξουμε σε κάποιον π.χ. που πιστεύει πως τα παιδιά συνετίζονται … με το ξύλο και ξυλοφορτώνει τα παιδιά του, ακόμα και στο ίδιο του το σπίτι; Καμία.

Ή σε κάποιον που επιβάλλει στη γυναίκα του συγκεκριμένη εμφάνιση, λόγω των δικών του θρησκευτικών πεποιθήσεων;

Ή σε έναν τρίτο που σταθμεύει το αυτοκίνητό του σε θέση αναπήρου;

Σε περιπτώσεις σαν τις παραπάνω, συνήθως επεμβαίνει ο νόμος και προβλέπει ποινές για όσους, επιβάλλουν τις προσωπικές τους απόψεις, χρησιμοποιώντας οποιασδήποτε μορφής δύναμη.

Ο νόμος όμως ξεχνάει να ‘προβλέψει’ τις περιπτώσεις εκείνες που ο ίδιος χρησιμοποιείται για να επιβληθούν οι απόψεις και τα συμφέροντα κάποιων ομάδων, εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Με άλλα λόγια δεν προβλέπει τίποτα, (και λογικό είναι) για το πραγματικό γεγονός της άσκησης βίας, δια μέσου των νόμων και της κρατικής εξουσίας.

Η όποια ιδιωτική εξουσία, πρέπει να χαλιναγωγείται όταν προξενεί κακό στους πολίτες. Αλλά όταν το ίδιο κακό, προξενείται δια μέσου της κρατικής εξουσίας, τότε ισχύουν άλλα μέτρα και σταθμά. Τότε, δεν επιτρέπεται να μιλάμε και πιο πολύ να πράττουμε. Γιατί το όποιο μέτρο, έχει τον μανδύα της νομιμότητας. Αυτόν τον νόμο τον ψήφισε η κυβέρνηση. Αυτό το προεδρικό διάταγμα το εισηγήθηκε ο τάδε υπουργός. Αφού ο κόσμος τους ψήφισε, εμείς θα πρέπει να «ανεχτούμε» οτιδήποτε. Όσο κακό και αν μας κάνουν.

Ανοχή. Η μεγάλη απάτη. Δεν εξετάζουμε τα αποτελέσματα που θα έχουν στη ζωή μας, οι ψηφισθέντες νόμοι. Δεν μας ενδιαφέρουν οι συνέπειες για τις ζωές των παιδιών μας, από τα διατάγματα, αποφάσεις κλπ. Το μόνο που ‘είναι νόμιμο’ να μας ενδιαφέρει, είναι αν αυτοί που χρησιμοποιούν την κρατική εξουσία για να επιβάλλουν τις απόψεις τους, έχουν βγει με ‘εκλογικές διαδικασίες’. Ποτέ δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει η ουσία, αν δηλαδή οι εκλεγέντες υπηρετούν το γενικό καλό ή τα ατομικά τους συμφέροντα. Εμείς, αφού μια μέρα στα 4 χρόνια, έγιναν εκλογές, τους δώσαμε γενική εξουσιοδότηση για όλα. Ακόμα και για να μας σκοτώσουν, (αυτό κάνουν δηλαδή απεργάζονται τον οικονομικό μας θάνατο δια στραγγαλισμού). Δεν έχουν σημασία οι αποφάσεις τους. Δεν έχει σημασία η πραγματικότητα. Σημασία έχει να σεβαστούμε την ‘ετυμηγορία’ του λαού. Ακόμα και αν την έχουν αποσπάσει με (τη