Αλλαγή νοοτροπίας...

Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΚΗ

«Αν η φτώχεια είναι η μητέρα των εγκλημάτων, η βλακεία είναι ο πατέρας τους»
(Λα Μπριγιέρ)

Νέα κοινωνική (ή ορθότερα αντι-κοινωνική), πραγματικότητα… Ο λόγος για μια «προς τα κάτω κοινωνική κινητικότητα», για ό,τι οι κοινωνιολόγοι αποκαλούν «missing Class» (χαμένη τάξη). Τρία, περίπου, χρόνια πριν η «μεσαία τάξη» έκανε όνειρα για το.....
αύριο το δικό της σε άμεση σχέση με το αύριο του τόπου. Είχε τη δυνατότητα κοινωνικής ανόδου.
Όμως, ήρθε η πολύπλευρη κρίση και το ασταθές έδαφος, πάνω στο οποίο πατούσε χάθηκε κάτω από τα πόδια της…

Μια χώρα «μακέτα», με «εικονική -Φαύλη- «ανάπτυξη», χωρίς παραγωγικές δομές, με διαφθορά -διαπλοκή, με κάθε είδους «Μπαϊρακτάρηδες» στο παρασκήνιο, με μια γραφειοκρατία χωρίς τέλος, με ένα πολιτικό σύστημα πελατειακό, χωρίς κανένα ουσιαστικό δίχτυ κοινωνικής ασφάλειας, με ένα κρατικό (κομματικό)-δίαιτο συνδικαλισμό να συγκυβερνά, με εκτός Ευρωπαϊκής πραγματικότητας φορολογικό σύστημα, χωρίς επένδυση στην έρευνα, με πανεπιστήμια στα χέρια των «φοιτητοπατέρων» και φυσικά με θεσμούς «εξαπτέρυγα» του πελατειακού κράτους που σε συνδυασμό με τις λοιπές φαυλότητες του δημόσιου βίου (αναξιοκρατία, ατιμωρησία, αδιαφάνεια κ.ά.) την οδήγησαν στην τωρινή κατάσταση, της φτώχειας, της απαξίας, της δάνειας ζωής, της πολυεπίπεδης κρίσης.

Μέσα σ’ αυτό το «μεσαιωνικό περιβάλλον» ήρθε και η φτωχοποίηση της κοινωνίας και φυσικά ο αφανισμός της μεσαίας τάξης, μιας τάξης που- παρά το ότι και η ίδια δεν κατάφερε στο σύνολό της να ξεφύγει από αρκετές φαυλότητες- όμως στην πράξη αποτελούσε (και αποτελεί στο βαθμό που ακόμα επιβιώνει), ρυθμιστικό παράγοντα και μεταρρυθμιστική δύναμη, προκειμένου κάποια στιγμή η χώρα να αναταχθεί. Όμως ποιο πολιτικό προσωπικό θα ανοίξει αυτόν το δρόμο; Όλοι όσοι ανήκουν στη λεγόμενη γενιά του πολυτεχνείου και με το πέρασμα του χρόνου διέγραψαν τα όνειρα και το όραμά τους; Εκείνοι που κληροδότησαν την κομματική τους πελατεία στα παιδιά τους ως υπέρμαχοι της οικογενειοκρατίας; Όσοι γαλούχησαν γενιές και γενιές στο ρουσφέτι και τις κομματικές «κλαδικές» με ταυτόχρονη ταύτιση «κόμματος- κράτους»; Όσοι μήπως, στήριξαν τη δήθεν ανάπτυξη, της χώρας σε κρατικοδίαιτες (δήθεν ιδιωτικές) επιχειρήσεις; Οι ανεπάγγελτοι - ουσιαστικά -της πολιτικής μας ελίτ που απέχουν «παρασάγγα» από το κοινωνικό-οικονομικό γίγνεσθαι; Εκείνοι που αποδέχονται την «ενός ανδρός αρχή» στο κόμμα τους, προκειμένου να μη χάσουν τη θέση τους γιατί κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε, ίσως, με τον πολιτικό τους αφανισμό; Το πολιτικό -εκείνο- προσωπικό που «έχτισε την πολιτική του σταδιοδρομία» στο ρουσφέτι και όχι στην καθαρή σχέση πολίτη -πολιτείας (κράτους); Όλοι όσοι βάφτισαν το «μαύρο πολιτικό χρήμα» ως …χορηγία; Τα «παιδιά μήπως του κάθε χρώματος πολιτικού θερμοκηπίου»; Οι πολιτικοί που τη μια στιγμή καταψηφίζουν (για τα μάτια του κόσμου…) και αμέσως μετά «εκλιπαρούν» με ποικίλους πολιτικαντισμούς τον αρχηγό τους να τους πάρει πάλι στο «κομματικό μαντρί»; Όσοι θέσπισαν, ου