Αιμόφυρτη η Ελλάδα περιμένοντας το ασθενοφόρο...

Υπάρχουν πολλοί φίλοι που θεωρούν ότι η Ελλάδα δεν έχει κάνει αρκετά όσον αφορά τις αλλαγές που απαιτούνται με σκοπό να ξεκινήσει η προσπάθεια αναδιάρθρωσης του κράτους. Πράγματι, όχι μόνο δεν έχουμε κάνει πολλά, δεν έχουμε κάνει τίποτα. Το πολιτικό κατεστημένο εξακολουθεί και δεν θέλει μέχρι σήμερα να βάλει χέρι στο μεγάλο κράτος.

Σας έχω πει πολλές φόρες όμως, ότι...........
ακόμα και αν τις είχαμε κάνει (πολλές από τις αλλαγές που απαιτούνται), δεν θα άλλαζε την κατάσταση. Το μνημόνιο και οι συνταγές της τρόικας δεν θα έκαναν την Ελλάδα ταμειακά βιώσιμη και ανταγωνιστική. Οι συνταγές της τρόικας (και ο διεστραμμένος τρόπος με τον οποίον εφαρμόζονται από την ελληνική πολιτική ηγεσία) προσφέρουν μια πρόχειρη λογιστική τακτοποίηση στην καλύτερη των περιπτώσεων.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα έπρεπε να είχαμε ακολουθήσει πολλές από αυτές τις συνταγές. Σημαίνει απλά ότι και να τις είχαμε εφαρμόσει, δεν θα έκαναν τη διαφορά και σίγουρα δεν θα γινόμαστε ανταγωνιστικοί και ταμειακά βιώσιμοι.

Οι πολιτικές που απαιτούνται για να ανακάμψει η Ελλάδα είναι πολλές. Πρωτίστως όμως, απαιτούνται πολιτικές τέτοιες που να προσφέρουν άμεση σταθερότητα. Ποιες είναι αυτές οι πολιτικές;

Η πρώτη είναι το κούρεμα. Αν δεν προηγηθεί το κούρεμα, πριν του οτιδήποτε, δεν έχει νόημα να συζητάμε για μέτρα και πολιτικές που να μπορούν να σταθεροποιήσουν την Ελλάδα.

Ας δούμε ένα παράδειγμα. Πάμε να περάσουμε τον δρόμο και ξαφνικά έρχεται ένα αυτοκίνητο και μας χτυπάει. Είμαστε λοιπόν αιμόφυρτοι στον δρόμο. Πρώτα θα πρέπει να έρθει το ασθενοφόρο και να μας πάει στο νοσοκομείο, να μας βάλουν στο χειρουργείο και να μας κλείσουν τις πληγές και να αναρρώσουμε και μόνο μετά από αυτή τη διαδικασία να μας μαλώσει κάποιος.

Δεν έχει νόημα, καθώς τρέχει το ασθενοφόρο προς το νοσοκομείο και έχουμε σπάσει τα μισά μας κόκαλα, να μας φωνάζει κάποιος λέγοντας ότι δεν έπρεπε να περάσουμε τον δρόμο. Και δεν έχει νόημα διότι πέραν του ότι ακόμα αιμορραγούμε, είμαστε επίσης σε αφασία.

Τι νόημα έχει λοιπόν να συζητάμε για αναπτυξιακά μέτρα, όταν δεν θα περισσεύει απολύτως τίποτα αν δεν μειωθεί αρκετά το χρέος μας; Τι νόημα έχει να μιλάμε για σταθερότητα, αν το κρατάς δεν μπορεί να προσφέρει στοιχειώδες υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας σε αυτούς που έχουν ανάγκη; Τι νόημα έχει να μιλάμε για ανάπτυξη, όταν οι πολίτες αυτής της χώρας φορολογούνται βάναυσα στο όνομα του να να πιάσουμε τους όποιους ταμειακούς στόχους. Τι νόημα έχουν αυτές οι θυσίες, αν στο τέλος δεν θα γίνουμε βιώσιμοι, διότι απλά τα νούμερα δεν βγαίνουν; Τι νόημα έχει να συζητάμε για μια ιδιωτική οικονομία, αν το κράτος χρωστά το 3% του ΑΕΠ στον ιδιωτικό τομέα; Τέλος, τι νόημα έχουν αυτές οι θυσίες αν ο μέσος πολίτης συνεχίζει και αισθάνεται ότι τον δουλεύουν όλοι και δεν υπάρχει ίχνος αξιοκρατίας σε αυτή τη χώρα;

Όλα αυτά δεν έχουν κανένα νόημα αν πρώτα δεν μπορεί να σταθεροποιηθεί η κατάσταση. Μπορεί για λαϊκιστικούς λόγους να λέμε ότι αυτά που κ