H «ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ» ΩΣ Η ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ

Μέσα σ’ αυτά τα χρόνια της περίφημης «μεταπολίτευσης», πολλές, πάρα πολλές φορές αναρωτηθήκαμε: «Ετσι άραγε πρέπει να είναι η πολιτική ζωή; Ο πολιτικός βίος; Ενας πολιτικός βίος γεμάτος απο αλισβερίσια και πάρε-δώσε;»

Το φαινόμενο δεν είναι ούτε ελληνικό – καθαρά – ούτε τυχαίο. Συμβαίνει σε πολλές χώρες του κόσμου, με διαφορετικές παραλλαγές. Απλά στην Ελλάδα, απο καταβολής ελληνικού κράτους και....
πολιτείας, η συνδιαλλαγή και η διαπλοκή υπήρξε πολιτικό status. Κι αυτό ξεκίνησε τόσο ωμά και τόσο βίαια, προτού ακόμη καλά-καλά δεν είχε εδραιωθεί η απελευθέρωση, δηλαδή μεσούσης της επανάστασης! Απο κεί άλλωστε, ξεκίνησε κι ο ντροπιαστικός εμφύλιος πόλεμος, μεταξύ των διαφόρων φατριών, των κοτσαμπάσηδων και των Φαναριωτών που στην ουσία είχαν καταλάβει τις περισσότερες θέσεις στην επαναστατική κυβέρνηση. Ελληνας σήκωνε το όπλο εναντίον Ελληνα, μπροστά στα εμβρόνητα μάτια του Τούρκου κατακτητή, εξυπηρετώντας αλλότρια προς το έθνος συμφέροντα.

Συμφέροντα κυρίως των ξένων, που υποτίθεται πως είχαν εμπλακεί ενεργά στο ελληνικό ζήτημα δήθεν απο φιλελληνισμό. Στην ουσία, ήταν μια μάχη μέχρις εσχάτων, για την επικράτηση του δυνατότερου και με τη μεγαλύτερη επιρροή, ξένου παράγοντα. Ο πολιτικός βίος στην επαναστατημένη Ελλάδα, δε ξεκινούσε με τις καλύτερες των προυποθέσεων. Απο τότε και μέχρι σήμερα, δεν άλλαξε και πολύ η κατάσταση. Μόνο τα πρόσωπα εναλλάσσονταν στους θώκους της εξουσίας. Αλλοτε με τις καλύτερες προθέσεις, άλλοτε – τις περισσότερες φορές – με τις χειρότερες. Ο κοτσάμπασης, ο γεοκτήμονας, ο άρχοντας κλπ ήταν πάντα φίλος και υποστηρικτής του πολιτικού. Απλά συνδιαλλαγόταν πάντα με αυτόν που θα του παρείχε τα περισσότερα και θα τον στήριζε, δεσμεύοντας τον εαυτό του στη θέληση του προύχοντα. Απο την άλλη μεριά, ο προύχοντας, που κατα τεκμήριο είχε και τον έλεγχο του πλήθους, των ακτημόνων δηλαδή, έδινε τη «γραμμή» να ψηφιστεί ο τάδε ή ο δείνα.

Και το κακό συνεχιζόταν, με αμείωτους ρυθμούς. Υπήρχαν φορές που κάθε εκλογική αναμέτρηση, συνοδευόταν με απίστευτης ορμής επεισόδια, τα οποία προκαλούνταν απο τους λεγόμενους «τραμπούκους», αυτούς δηλαδή που ήταν στη δούλεψη του ενός ή του άλλου άρχοντα ή πολιτικού παράγοντα. Ετσι ο λαός φοβόταν, έτρεμε, υπέκυπτε στα θελήματα των ισχυρών και η δημοκρατία απλά ήταν ψευδεπίγραφη. Τρανό παράδειγμα, ο τρομερός και εθνικά επιζήμιος «Εθνικός Διχασμός» (1914-1917), μία σειρά γεγονότων που επικεντρώνονταν στη διένεξη μεταξύ του τότε πρωθυπουργού της Ελλάδας Ελευθερίου Βενιζέλου και του βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄, σχετικά με την είσοδο ή μη της Ελλάδας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Και συνεχίστηκε για πολλά χρόνια ακόμη, φτάνοντας κυριολεκτικά μέχρι τις μέρες μας, με διαφορετικές αιτίες και αφορμές, που αφορούσαν κυρίως φρονήματα και ψευτο-διλήμματα.

Οι πολιτικοί και οι άρχοντες, δε δίσταζαν καθόλου να βάζουν το λαό να σφάζεται για λογαριασμό τους, παρακολουθώντας με απάθεια τα γεγονότα και για το μόνο που νοιαζόταν ήταν το κατά πόσον θα επικρατούσε η μία ή