Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος Το κείμενο αυτό, που συντάσσεται με ένα είδος «αυτόματης γραφής», αποτελεί φόρο τιμής σε μια σημαντική προσωπικότητα της ελληνικής αριστεράς, στον Κώστα Φιλίνη, που πέθανε στα 93του. Πρόκειται για μια μορφή που πάντα συνέκρινα με τους Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, Σαντιάγο Καρίγιο και Ζωρζ Μαρσαί, οι οποίοι, μέσα από λάθη και αστοχίες, αλλά με τόλμη, ήθος και........ δημοκρατική αγωγή, συνέβαλαν στην διαμόρφωση της σύγχρονης Ευρωαριστεράς.
Η δημοκρατία είναι σαν το βαλς. Είναι χορός του καθενός, του κάθε πολίτη, με τους θεσμούς σε μουσική ¾ που απαιτεί
τα χέρια του καβαλιέρου-πολίτη να αγκαλιάζουν διαρκώς και τρυφερά τη μέση της ντάμας-δημοκρατικός θεσμός. Πρόκειται για περιστροφικό χορό, όπου οι χορευτές γυρίζουν συνεχώς μια δεξιόστροφα, μια αριστερόστροφα με ενδιάμεσα συνδετικά βήματα αλλαγής, αφού πετύχουν να υποκαταστήσουν πολιτικώς το Είμαι τους με το Υπάρχω των θεσμών, σε μια πίστα ελευθερίας και ισότητας, όπου ποτέ στην πραγματικότητα δεν πρόκειται να είσαι ελεύθερος και ποτέ να γίνεις ίσος! Στηνπίστα αυτή οι αυτοσχεδιασμοί, χωρίς αυταρχικότητα και αυθαιρεσία, είναι απαραίτητοι, ενώ τα ζευγάρια οφείλουν να στροβιλίζονται σαν να γλιστρούν απαλά στην πίστα, για να διασκεδάσουν, με την ψυχική τους ανάταση και δια του πειθαρχημένου κεφιού της κίνησής τους, το δημοκρατικό παράδοξο: την συμφιλίωση της ελευθερίας με την ισότητα. Και τα λεφτά; Οι ανάγκες τις καθημερινότητας; Η αβάστακτη αδικία; Το άδειο ψυγείο; Η ντάμα (θεσμός) που έχει τη μορφή του καταπιεστή σου, του αφέντη σου, του νταβά σου ή της πόρνης; Άλλαξε ντάμα! Οι ντάμες σε αυτόν τον χορό, δεν πρέπει να παραμένουν σταθερές. Το βαλς της δημοκρατίας απαιτεί ταιριαστά ζευγάρια με καλή διάθεση, ανήσυχο πνεύμα, καλή ψυχοσωματική υγεία και χαλαρό, ικανοποιημένο, αλλά ποτέ παραφουσκωμένο στομάχι! Οι ντάμες-θεσμοί είναι προϊόντα της κοινωνίας και όχι της αριθμητικής, της γεωμετρίας, του Θεού, της «Αγίας Τριάδας» (τρόικας), κάποιας αφηρημένης ιδέας, κάποιας εξωτερικής προς την κοινωνία αντικειμενικότητας. Τα λεφτά απουσιάζουν, εκεί όπου οι ντάμες επιλέγουν ταίρι με άσχετα προς το βαλς κριτήρια, και πλεονάζουν εκεί όπου οι ντάμες αποτελούν απλώς το πρόσχημα για να κάνεις την μαγκιά σου και να κυριαρχήσεις στην πίστα, δίνοντας «μίζα» στην ορχήστρα και κλέβοντας τον οργανωτή της χοροεσπερίδας, που είναι πάντα το δημόσιο στην περίπτωσή μας! Το βαλς της δημοκρατίας, δεν είναι άσχετο με την οικονομία. Είναι, φίλε μου, η ίδια η κοινωνική οικονομία μιας αγοράς, την οποία αν αφήσεις ελεύθερη θα σου μετατρέψει την πίστα σε σκυλάδικο ή χυδαίο, «εγωπαθητικό», θορυβώδες χορευτάδικο, σαν κι αυτά που πλημμύρησαν τα στέκια των μικροαστών. Αν την στραγγίξεις και την πολώσεις (την αγορά), ξέχασε επίσης το βαλς: με μονοπώλια ιδιωτικά ή κομματικά, βαλς της δημοκρατίας δεν χορεύεται! Είναι ωραίο και κοινωνικά ωφέλιμο πράγμα η ιδιωτική πρωτοβουλία, αλλά μόνον στο πλαίσιο του βαλς. Οι θεσμοί (ντάμες) αν έρχονται να διασφαλίσουν ή/και να διασκεδάσουν την κυριαρχία μιας μειονότητας πάνω στην πλειονότητα (την κυριαρχία του 20 % πάνω στο 80% του πληθυσμού, όπως συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα) δεν προσφέρονται για βαλς! Έλα όμως που μόνον με το βαλς της δημοκρατίας θα μπορούσες να δόσεις νόημα και
λύση στην σημερινή ελληνική κρίση, κάνοντας ασφαλώς μια αριστερή στροφή! Ήρθε η σειρά της, στο λέει η εθνική οικονομία και έφτασε να στο φωνάζει ακόμη και η αγορά! Δεν ακούς, δεν καταλαβαίνεις; Ξέρεις βαλς; Αν δεν ξέρεις μάθε… και θα καταλάβεις εκτός από το νόημα αυτού του σημειώματός μου και το νόημα που παράγεται από την αντικειμενική σχέση της ελληνικής εθνικής οικονομίας με την αγορά. Αν θέλεις και μπορείς να το δεις βαθύτερα, ως φαινόμενο ηγεμονίας, τότε θα ανακαλύψεις μόνος σου την αριστερή στροφή, ως εκδημοκρατισμό που υπηρετεί την παραγωγική ανασυγκρότηση και όχι το λογιστήριο του «καταστήματος»! Στο κάτω-κάτω όταν το «κατάστημα» πτωχεύσει το λογιστήριο έχει νόημα για τον δικηγόρο και όχι τον οικονομολόγο ή τον χορευτή της πολιτικής και της στρατηγικής στην διοίκηση!Δεν βλέπεις πως εκδημοκρατισμός και παραγωγική ανασυγκρότηση,
σημαίνει αριστερή θεσμική μεταρρύθμιση, ώστε να δημιουργηθούν ξανά οι προϋποθέσεις στην
Ελλάδα για βαλς; Δεν συνειδητοποιείς πως βιώνουμε έναν απίστευτο εκχυδαϊσμό του χορού του πολίτη στην πατρίδα μας; Δεν νοιώθεις την κατάντια μιας πολιτείας βουτηγμένης στον βούρκο των σκανδάλων, στην
μιζέρια και τον αναθεματισμό παραπλανημένων, από τον αμοραλισμό και την
αβελτηρία θλιβερών πολιτικάντηδων, μικροαστών, οι οποίοι στην πραγματικότητα ποτέ δεν έμαθαν ή συμπάθησαν το βαλς, καθώς η πελατειακή ιστορία του πολιτικού συστήματος στην
Ελλάδα δεν το επέτρεψε; Κι όμως δίχως το βαλς της δημοκρατίας δεν θα μπορούσε να υπάρξει σοβαρή και σταθερή κοινωνική πρόοδος. Τι λέω; Ούτε καν ελληνική πολιτεία, ούτε στοιχειώδης αστική δημοκρατία πλέον! Ας εκπαιδευτούμε στο βαλς, θα αποτελούσε βασική αγωγή για την ανάπτυξη μιας δημοκρατικής παιδείας, που δεν είναι «συναίνεση», αλλά μια μη-μίζερη, μη-καταστροφική περιπέτεια σύνθεσης θεσμών που ενισχύουν διαρκώς την
συμμετοχή των πολιτών στις αποφάσεις, την αξιοκρατία, τον απολογισμό, την διαφάνεια και την ενσωμάτωση του διαφορετικού, με την σοσιαλιστική προοπτική σαν μπούσουλα, που υπηρετεί τον στόχο της κοινωνικής δικαιοσύνης. Εντάξει, δεν θα καταργηθούν οι διαφορές στους μισθούς ή καλύτερα οι ίδιοι οι μισθοί, αλλά τουλάχιστον θα μπορούσε να περιοριστεί δραστικά η διαφορά τους, με μια αριστερή στροφή. Όπως και η δραματική ανισότητα μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Εύκολο είναι η υγεία, η παιδεία, η εκπαίδευση, οι μεταφορές, η ενέργεια στα νοικοκυριά και η διατροφή να πάψουν να είναι πίστες επί των οποίων θεμελιώνονται κρίσιμες κοινωνικές ανισότητες. Ποιοςφοβάται το βαλς; Ο πάτρωνας, ο διπλεκόμενος, το κουτσαβάκι της αγοράς, ο πολιτικάντης του δεξιού και ακροδεξιού λαϊκισμού που σου πουλάει «πατρίδα-θρησκεία-οικογένεια» για να κερδίσει από την εκποίηση και των τριών, καθώς και το αλάνι της αγοράς που έμαθε να ζει πουλώντας «αέρα κοπανιστό» και «φύκια για μεταξωτές κορδέλες», με ρεαλιστικό ή νεορεαλιστικό ασφαλώς αμπαλάζ και με στατιστική επαλήθευση! Οι τελευταίοι επιχειρούν να αντικαταστήσουν την ιστορία με τα «πειραγμένα» λογιστικά τους βιβλία, όπως ακριβώς την κοινωνικότητα με την επιχειρηματικότητα, εξευτελίζοντας τελικώς και τις δύο έννοιες ταυτόχρονα. Και σαν να μην έφταναν αυτοί, ιδού και άλλοι χυδαιολόγοι που προσβάλουν τον κοινωνικό και πολιτικό αγωνισμό, με την μορφή ενός βαλς με ριζοσπαστικούς κανόνες στην εφαρμογή των δημοκρατικών θεσμών. Πρόκειται για τους παλληκαράδες-τρομοκράτες, με την μορφή του Χριστόδουλου Ξηρού και άλλων «αριστεριστών-μαφιόζων», τους οποίους το καθεστώς χρησιμοποιεί για να σε σύρει στον τσάμικο της πολιτικής διαστροφής. Για να πάψεις να προβληματίζεσαι με την μεγα-τρομοκρατία του «σοκ και δέος» της γενικευμένης απορρύθμισης και να εστιάσεις στην μικρο-τρομοκρατία αρρωστημένων υπάρξεων, οι οποίοι αν και μεγάλωσαν συνεχίζουν να παίζουν τον «Ζορό». Μόνον που αυτό δεν είναι παιχνίδι, είναι έγκλημα της χειρότερης μορφής. Οι «παλληκαράδες» που δολοφονούν και μάλιστα συμβολικά, είναι τα αθλιότερα καθάρματα της κοινωνίας. Και προς θεού δεν έχουν καμία σχέση (ιστορικά) με την αριστερά και τα κινήματά της! Οι συμβολικές δολοφονίες είναι πρακτική φασιστική ή μαφιόζικη και οι απειλές του Χριστόδουλου βγαλμένες από το εγχειρίδιο του καλού μέλους της
Cosa Nostra, ή της Camorra, ή της Sacra Corona Unita. Για εμένα δεν έχει σημασία, για όσους έχει ας το ερευνήσουν! Σημασία έχει πως το ελληνικό καθεστώς αντλώντας νομιμοποίηση αντανακλαστικά από τους τρομοκράτες και όχι τον ελληνικό λαό επιχειρεί να διασκεδάσει την ανάγκη να μάθουμε και να χορέψουμε όλοι το βαλς της δημοκρατίας, συνειδητοποιώντας πως το μείζον διακύβευμα σήμερα είναι η δημοκρατικοί θεσμοί στην
Ελλάδα και στην Ευρώπη. Πρόκειται για δύο αλληλένδετα επίπεδα ανάλυσης και όποιος δεν το καταλαβαίνει …δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει! Αυτό είναι που αποκαλώ κονστρουκτιβιστικό πραγματισμό, επιμένοντας στην ανάγκη που οφείλει να ικανοποιήσει η Ευρωπαϊκή Αριστερά: να μην επιτρέψει να κυλήσει η Ευρώπη ξανά στην βαρβαρότητα του εθνικισμού, διακόπτοντας παράλληλα την κατρακύλα της στην άβυσσο, για τις επιμέρους κοινωνίες της, που προκαλεί η διολίσθηση στον απάνθρωπο νεοφιλελευθερισμό και στην επιτροπεία μετανεωτερικών, υποτελών πολιτειών. Η αριστερά είναι σήμερα η μόνη πολιτική δύναμη που θα μπορούσε να οδηγήσει αντί σε έναν νέο, απολύτως ιδιόμορφο και πρόστυχο, ακήρυχτο πόλεμο στην ήπειρό μας – όπως πράττουν δεξιοί και «σοσιαλδημοκράτες» - στην προοπτική της ειρήνης, της συνεργασίας, της συναδέλφωσης των επιμέρους λαών, της αλληλεγγύης, του σεβασμού των εργαζομένων με την θεσμική ένταξή τους στην διοίκηση των επιχειρήσεων, καθώς και στην προοπτική της καθολικής ευημερίας, ξεκινώντας από τα βασικά που λησμονήσαμε. Αυτά τα βασικά ήρθα σήμερα να επαναφέρω στην επικαιρότητα, παρεμβαίνοντας στην κυριαρχία μια χυδαίας πολιτικής αφήγησης, με την παρομοίωση του «βαλς της δημοκρατίας».
