Το στοίχημα της κυβερνητικής τρόικας

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Σαν στοίχημα μαφιόζικου τύπου ομοιάζει η κυβερνητική τακτική μετεκλογικώς. Σε απόλυτη αντίθεση με το προεκλογικό προφίλ της κυβερνητικής τρόικας, Σαμαράς-Βενιζέλος-Κουβέλης από την μία αγωνίζονται να επιδείξουν στους ξένους πάτρωνες/δανειστές την ικανότητά τους να κυβερνούν ακόμη την χώρα, βομβαρδίζοντας τον λαό με αντιλαϊκά μέτρα, ενώ από την άλλη εξωθούν τον κόσμο να σιχαθεί το ευρώ και μαζί με αυτό τον ευρωπαϊσμό. Μαφιόζικη κυριολεκτικώς λοιπόν η....... κουλτούρα της πολιτικής πρακτικής που αποκρυσταλλώνεται αυτήν τη περίοδο στην Ελλάδα, με στόχο την απομόνωση της εσωτερικής αγοράς από την ευρωζώνη.

Το πείραμα της εσωτερικής υποτίμησης συνεχίζεται δραματικότερα πλέον και με νωπή «λαϊκή εντολή»: θα τους εξουθενώσουμε μέχρις σημείου απόλυτου εξευτελισμού και ανέχειας, ώστε από μόνοι τους οι Έλληνες να εκλιπαρούν την απελευθέρωσή τους από την ευρωζώνη, και κανείς να μην τολμήσει να πει στην κυβερνώσα εσωτερική τρόικα (ηγεσία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ), «γιατί με εξαπατήσατε», μοιάζει να σκέφτονται. Από την άλλη, δεν πρέπει η ανέχεια, η ανεργία, το αδιέξοδο πολλών νοικοκυριών και η πάσχουσα από κατάθλιψη αγορά να οδηγήσουν σε πλήρη απόσχιση από την ευρωζώνη. Αυτό θα ήταν καταστροφή για τους κυβερνώντες και την διαπλοκή. Έτσι έχουν βάλει στοίχημα να παραμείνουμε συνδεδεμένοι με την Ευρωζώνη σε ειδικό καθεστώς καραντίνας, που θα επιτρέπει την παράλληλη κυκλοφορία εθνικού νομίσματος για ανακούφιση της αγοράς.
Ουσιαστικά πρόκειται για την ολοκλήρωση της ύπουλης και πρόστυχης στρατηγικής που εισήγαγε ο Γιώργος Παπανδρέου σαν κυβερνητικό, πτωχευτικό μοντέλο. Ο δεξιός κύριος Σαμαράς ήρθε να ολοκληρώσει το έργο του αντι-εξουσιαστή κυρίου Παπανδρέου με την πολιτική συνεργασία της διαπλοκής ασφαλώς, μέσω των ηγεσιών του ΠΑΣΟΚ και του κόμματος Κουβέλη. Μην μου πείτε ότι η περιγραφή αυτή εντάσσεται σε οποιοδήποτε επίπεδο συνομωσιολογίας διότι θα καγχάσω! Από πότε η πασίδηλη - μέσω των αντιφάσεων διακηρυγμένων στόχων, προγράμματος, εφαρμογής και αποτελεσμάτων - συνωμοσία μιας πολιτικοεπιχειρηματικής τάξης μεταπρατών σε μια διαδικασία εσωτερικής υποτίμησης έως εξαντλήσεως της κοινωνίας, θα μπορούσε να θεωρηθεί συνομωσιολογία;
«Συνομωσιολογία» θα μπορούσε ίσως να αποκαλέσει κάποιος μεθοδολογικά αστοιχείωτος τις εκτιμήσεις μας και προβλέψεις μας πριν από δύο/ δυόμιση χρόνια, όταν με θεωρητικές προσεγγίσεις και διάσπαρτα στοιχεία επιχειρούσαμε να «αναγνωρίσουμε» το νέο πολιτικοοικονομικό έδαφος που δομείτο για να πορευθεί η Ελλάδα, και όχι σήμερα. Τώρα πια η στρατηγική εσωτερικής υποτίμησης που βαθαίνει και μακραίνει την ύφεση είναι διαπιστωμένη – αποτελεί την μοναδική εφαρμοσμένη πολιτική. Πάνω σε αυτή την διαδικασία έρχεται τώρα να τοποθετηθεί, στο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης δοξασίας, η ρευστοποίηση του εναπομείναντος ενεργητικού του δημοσίου. Η εσωτερική υποτίμηση από την μία δημιουργεί μοναδικές ευκαιρίες για την διαπλοκή και τους αλλοδαπούς συνεταίρους της, στην βάση του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, εν