Το μυστικό της πολιτικής

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Όπως αγωνιωδώς επισήμαινα πριν από χρόνια, ζούμε στην εποχή του τέλους της πολιτικής. Αυτό δεν σημαίνει ότι μας τελείωσε η πολιτική ως σχέσεις εξουσίας, αλλά ότι βιώνουμε τον κοινωνικά παραμορφωτικό μύθο της αντιεξουσιαστικής δομής της πραγματικότητας, το τέλος της ιδεολογίας, το τέλος της ιστορίας. Πρέπει να πείσουμε τις αγορές, λένε οι δικοί μας και οι ξένοι κυβερνήτες. Η συμφωνία της 21ης Ιουλίου, δεν έδρασε κατευναστικά στις αγορές, διαπιστώνει ο αρμόδιος επίτροπος Όλι Ρεν, για να καταλήξει «σε κάθε περίπτωση το αποτέλεσμα είναι πως οι αγορές απογοητεύθηκαν»! Από απογοήτευση σε απογοήτευση βαδίζουν οι άτιμες, μετά από κάθε «θριαμβευτική» κίνηση αποκατάστασης της αξιοπιστίας της ευρωζώνης, που συμπτωματικά συνδέεται με μηχανισμούς σωτηρίας της Ελλάδας! Η Ελλάδα μοιάζει να πρέπει να «σωθεί» πολλές φορές μήπως τελικά σωθεί η ευρωζώνη από την διάλυση και η ΕΕ από την........  αποσύνθεση.

Το πράγμα πλέον εισέρχεται στην απολύτως φαιδρή του φάση. Πολιτικοί να εκλιπαρούν το χρηματοπιστωτικό λόμπυ να δείξει έλεος και να συμπαρασταθεί στην προσπάθειά τους να αρμέξουν αργά και σταθερά την κοινωνική αγελάδα για να μεταφερθεί στην πραγματική οικονομία το ποσό που ενθυλάκωσαν τα τελευταία χρόνια οι κερδοσκόποι μετά την ολοκλήρωση της οικονομικής παγκοσμιοποίησης. Δώστε μας χρόνο και αφήστε μας να κάνουμε τη δουλειά μας όπως σας εξυπηρετεί, λένε οι λογής-λογής νεοφιλελεύθεροι με τους μετασοσιαλιστές μάλιστα να υπερθεματίζουν. Οι πολιτικοί και στην ΕΕ μετατράπηκαν σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό σε ανθρώπους των αγορών, προσαρμοζόμενοι στο πρότυπο εκείνων που διευθύνουν τα δημόσια πράγματα στις ΗΠΑ. Μετά αναζητείτε πολιτικούς ηγέτες! Δεν θα τους βρείτε όμως εκεί που ψάχνετε, καθώς είναι αδύνατον οι πράκτορες οικονομικών συμφερόντων να πολιτευθούν αγνοώντας τα συμφέροντα των πατρώνων τους. Οι αγορές δεν τιθασεύονται με μέτρα υπέρ των μεταπρατών του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αλλά με μέτρα προστασίας των κοινωνιών από τα κερδοσκοπικά κέντρα που είναι σε όλους γνωστά αλλά, δυστυχώς, σε αυτά προστρέχουν για να τους βρουν λύση αστείες υπάρξεις σαν τον δικό μας «πιστολέρο». Η χρηματαγορά θα γονατίσει τις κοινωνίες και στην ΕΕ στον βαθμό που τα κράτη δεν διαμορφώσουν νέους θεσμούς δημόσιου ελέγχου του τραπεζικού συστήματος και των χρηματιστηρίων. Η δουλειά των πολιτικών θα έπρεπε να είναι η άσκηση πολιτικής για τον περιορισμό της εκμετάλλευσης των κοινωνικών υποκειμένων και όχι η θέσπιση συνθηκών παγίωσης και διεύρυνσης των κερδοσκοπικών παιγνίων. Σε αντίθετη περίπτωση δεν μιλάμε για πολιτικούς, αλλά αποκλειστικά για ατζέντηδες αλληλοσυγκρουόμενων οικονομικών συμφερόντων. Δεν μιλάμε για πολιτική, αλλά για καθυπόταξη των επιμέρους λαών στην βούληση ενός παγκόσμιου μπουκέτου νέων φεουδαρχών υπό την μορφή χρηματοπιστωτικών συμφερόντων που αγωνίζονται να αποκτήσουν απόλυτη πολιτική δύναμη (το μονοπώλιο στην πολιτική εκτός από την αγορά χρήματος) μέσω της ολοκλήρωσης της οικονομικής παγκοσμιοποίησης.

«Όλα