Το δέος πιο δυνατό από το σοκ

Η δραματική ιστορία του Έλληνα Homo Anti-economicus
Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Η ελληνική κοινωνία υπόσχεται στον εαυτό της πως θα αντιδράσει στην πολιτική επιλογή εξανδραποδισμού της από το καθεστώς της διαπλοκής. Εμφανίζεται αποφασισμένη να εναντιωθεί μέχρις ρήξεως στο νέο σοκαριστικό μπαράζ μέτρων μείωσης των εισοδημάτων και φτωχοποίησης των μικρομεσαίων στρωμάτων του πληθυσμού. Μόνον που αυτό ορίζεται ως αντίδραση στο δέος που προκαλείται από την κυβερνητική (υποτακτική) συμπεριφορά απέναντι στην τρόικα και όχι ως σοκ από την εσωτερική υποτίμηση που καταστρέφει τον παραγόμενο πλούτο στην χώρα, διαμορφώνοντας επιπλέον συνθήκες.......
συγκέντρωσης κεφαλαίου.
Θυμίζω ότι η κρίση στην Ελλάδα αφορά στην κρίση επενδύσεων και κερδοφορίας του κεφαλαίου και όχι στενά στην κρίση απασχόλησης της εργασίας. Αυτό σημαίνει δομική κρίση. Η στρατηγική της εσωτερικής υποτίμησης σοκάρει την κοινωνία, νομιμοποιώντας μορφές αυξημένης συσσώρευσης κεφαλαίου με αντιοικονομικό τρόπο. Η οικονομία που καλλιεργεί μηχανισμούς ύφεσης (εσωτερική υποτίμηση) και δεν υφίσταται απλώς ύφεση εξαιτίας της χρηματοπιστωτικής διόρθωσης (αναδιάρθρωσης) των οικονομικών πόρων που συνεργάζονταν για την αύξηση του παραγόμενου εθνικού προϊόντος (ανάπτυξη), αντιστοιχεί σε μια κοινωνία υπό αποσύνθεση. Από το τελευταίο προκύπτει μεταπολιτικώς/μεταφυσικώς το δέος. Έτσι συνδέεται το σοκ με το δέος, μόνον που το δέος είναι πιο δυνατό από το σοκ. Το δέος είναι πιο απολιτικό, περισσότερο παραλυτικό και ξεφεύγει από την (μικρο)οικονομική θεώρηση, από τον λογαριασμό του φτωχοποιούμενου νοικοκυριού ή της μικρής και μεσαίας επιχείρησης! Το δέος είναι μια μετασοκαριστική προσέγγιση της απειλής. Είναι η ζαλάδα, το κενό που προκύπτει μετά την έκθεση σε ένα μέσο (πακέτων μέτρων λιτότητας) που σοκάρει το άτομο ή το κοινωνικό σώμα, στο βαθμό που αυτό αποκρυσταλλώνεται ως γνώμη και συλλογική πολιτική συμπεριφορά.
Θα το πω απλά: η πολιτική επιλογή του Μεγάλου Συνασπισμού της Διαπλοκής (ρίξτε μια ματιά στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, αυτό που βλέπετε δεν έχει ξανασυμβεί στην ιστορία του ελληνικού τύπου: ένα στόμα μια φωνή/ψυχή!) δεν σοκάρει πλέον τους Έλληνες. Το σοκ των προηγούμενων 2.5 ετών δεν υπήρξε ικανό να τους συνταράξει και να μας οδηγήσει σε νέες πολιτικές στάσεις και στρατηγικές κοινωνικής χειραφέτησης. Δεν υπήρχαν ώριμες πολιτικές δυνάμεις από αριστερά για να οδηγήσουν σε ένα αγώνα αντίστασης στην προλεταριοποίηση και στην προτεκτορατοποίηση. Δεν υπήρχε όμως και παραγωγική κοινωνία ικανή για συλλογική αντίδραση στην καταστροφή της. Η ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής, ο υπερκαταναλωτισμός, η «ντιντίδικη» κουλτούρα της καθημερινότητας, το πελατειακό καθεστώς, ο κομματισμός και η μεταστροφή του κοινωνικού μοντέλου από παραγωγικό σε καταναλωτικό, μετέτρεπαν σχεδόν αυτόματα το σοκ σε δέος, δίχως περιθώρια συνειδητοποίησης των κοινωνικών συνεπειών αυτής της στρατηγικής υπό την τρόικα. Σήμερα απλώς δεν υπάρχει καν σοκ, μόνον δέος στους περισσότερους.
Είναι σαν να έχει χ