Τηλεπολιτική και τηλεόραση δίχως τσίνορα

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Συνειδητά δεν μιλώ για την τηλεόραση, ενώ ανήκω σε αυτούς που μάλλον θα περίμενε κανείς να αναφέρονται τακτικά σ’ αυτήν. Είμαι από εκείνους που το ξέρουν το μέσο και πρακτικά (λειτουργικά) και θεωρητικά και από μέσα και από πίσω και από την έρευνα και από την πολιτική, αλλά και από την θεσμική και κοινωνικοποιητική του δομή. Να γιατί δεν μιλώ γι’ αυτό! Δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Και αν τολμήσω να ξεκινήσω, όλα τα παραπάνω μπλέκονται μεταξύ τους και ακυρώνουν κάθε μεθοδολογική απόπειρα στο πλαίσιο ενός σχολίου. Περιστατικά μπλέκονται με πρόσωπα, ενώ η θεωρία
με την τεχνολογία, τους πόρους και τις ποικίλες πηγές του μέσου, με αποτέλεσμα η απομυθοποίηση της μεγαλύτερης μυθοποιητικής μηχανής της εποχής μας να μην μπορεί να προσφέρει ένα νέο «μύθο»: ένα μήνυμα γενικό για την ελληνική τηλεόραση που δεν θα ήταν απλοϊκό ή επικίνδυνα αφαιρετικό.

Παρόλα αυτά θα τολμήσω να αρθρώσω δύο κουβέντες σχολιάζοντας την αναφορά του Διονύση Χαριτόπουλο
Keywords
Τυχαία Θέματα