Τελικά, ποιος κυβερνά τον τόπο;

Έχω σταματήσει να σχολιάζω τακτικά τα συμβαίνοντα στη χώρα μας. Οι εξελίξεις είναι κατακλυσμικές, οι ασκούντες την εξουσία δεν ακούνε παρά την δική τους φωνή και το κοινωνικό περιβάλλον βυθίζεται σε θεωρίες συνωμοσίας και λογής ανοησιών. Τι ελπίδα λοιπόν έχει να εισακουσθεί κάποια φωνή διαφορετική, μετριοπαθής που υποστηρίζει την απλή λογική;
Το πρόβλημα ξεκινά από την κορυφή. Αποκτήσαμε κυβέρνηση …συνεργασίας ενός κόμματος! Τα υπόλοιπα δύο αρνήθηκαν να μετάσχουν με κορυφαία τους στελέχη. Εν τούτοις επιμένουν να έχουν γνώμη για την κάθε κυβερνητική πρωτοβουλία. Μάλιστα φάνηκαν και οι πρώτες αψιμαχίες όταν Υπουργοί έκαναν ανακοινώσεις η πήραν πρωτοβουλίες δίχως να έχουν ενημερώσει τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς! Το εύλογο ερώτημα είναι, γιατί να το κάνουν; Ποιος είναι ακριβώς ο θεσμικός τους ρόλος; Αφού δεν μετέχουν αλλά, απλά, στηρίζουν την κυβέρνηση, η ενημέρωση απλά του Πρωθυπουργού είναι παραπάνω από αρκετή. Κι όμως…

Κανείς επίσης δεν φαίνεται να κινείται από τους κανόνες της απλής λογικής. Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ φαίνεται να αντιτίθεται σε κάποια μέτρα που αυτός είχε διαπραγματευθεί και συμφωνήσει ενόσω ήταν Υπουργός των Οικονομικών προηγουμένων κυβερνήσεων. Το χειρότερο όμως είναι πως, επανειλημμένα, μέτρα δυσάρεστα αποφασίσθηκαν κατά το παρελθόν με το επιχείρημα πως, δίχως αυτά, η χώρα θα οδηγείτο σε χρεωκοπία. Τώρα όμως βλέπουμε το χρέος να διογκώνεται ακόμα περισσότερο, οδηγώντας και τους ευρωπαίους να πιστεύουν πως δεν υπάρχει εύκολη σωτηρία. Τώρα ακούμε για νέες προοπτικές θυσιών ώστε και πάλι να μην πτωχεύσουμε. Τα προηγούμενα μέτρα τι ακριβώς πέτυχαν; Και αν δεν έφεραν αποτελέσματα, γιατί;

Yπάρχουν βέβαια και άλλα πολλά ερωτηματικά. Γιατί αγνοήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια οι φωνές της τρόικας για διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις; Τι έκανε την ελληνική κυβέρνηση κατά το πρόσφατο παρελθόν να αδιαφορεί για έσοδα από εκποιήσεις δημόσιας περιουσίας, να ζεί από τις χρηματοδοτήσεις των δανειστών και να κάνει τα στραβά μάτια όσο διάστημα οι ευρωπαικές τράπεζες ξεφορτώνονταν ελληνικά κρατικά ομόλογα – γλυτώνοντας έτσι από τον εφιάλτη τότε μιάς ελληνικής στάσης πληρωμών;

Τα ερωτήματα όμως είναι χείμαρρος. Ιδιωτικοποιήσεις δεν έχουν γίνει ενώ από χρόνια δημιουργήθηκε – χωρίς να χρειάζεται – ειδικός γι αυτές ανεξάρτητος φορέας. Με μεγάλα κόστη, ειδικούς μισθούς και έξοδα. Κι ανακοινώνεται τώρα μία, όπου μία ιδιωτική Τράπεζα, που εξαρτά το μέλλον της από την ανακεφαλαιοποίηση με χρήματα του EFSF, αγοράζει (πόσο και με ποιανού χρήματα) μιά κρατική Τράπεζα χωρισμένη σε βιώσιμη και μη βιώσιμη. Πως, γιατί και με τι κριτήρια, δεν γνωρίζουμε… Και πότε προκηρύχθηκε σχετικός διαγωνισμός – μια και αποτελεί δημόσια περιουσία; Το γεγονός πως κόμματα έχουν δανεισθεί υπέρογκα ποσά από την αγορασθείσα, αλλά κι’ από την αγοράζουσα, Τράπεζα έπαιξε κανένα ρόλο; Τα ερωτήματα είναι σημαντικά, γιατί οι πολιτικοί αρχηγοί δεν φάνηκαν ιδιαίτερα να ταράχθηκαν από την σχετική αγοραπωλησία…

Υπάρχει όμως κι ένα ζήτημα απλής λογικής.