Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια... πολύ φτώχεια.

Γράφει ο Κων/νος Δρακάτος Δεν ξέρω γιατί, αλλά όταν ακούω τον κ. Β. Βενιζέλο να μιλάει αισθάνομαι σαν να βρίσκομαι σε κίνδυνο. Θα μου πείτε: αισθάνομαι σιγουριά όταν ακούω άλλους πολιτικούς να μιλάνε; Όχι βέβαια, γιατί τα... ανακλαστικά μου και κυρίως αυτά που προκαλούνται από τον "πολιτικό φόβο", λειτουργούν αλλά, να βρε παιδί μου, αυτός ο άνθρωπος είναι κάτι άλλο. Δείχνει ότι απολαμβάνει πρώτος αυτός τα λεγόμενά του και μ' αυτόν τον τρόπο αυθυποβάλλεται, μέχρι του σημείου να πιστεύει ότι τον πιστεύουν κιόλας. Εάν αυτό συνιστά πάθηση ώστε να χρειάζεται θεραπεία, δεν το γνωρίζω. Στα υπέρ του πάντως, είναι η άρτια, γραμματικά και συντακτικά, γνώση και χρήση της Ελληνικής γλώσσας και στα κατά του, η νοηματική κακοποίησή της, που είναι αποτέλεσμα της πολυλογίας.Βέβαια, στο τομέα που επέλεξε να ασχοληθεί, την πολιτική, (ένα από τα δύο - το άλλο είναι γονέας - ιδιαίτερης σημασίας, στην πραγματικότητα λειτουργήματα), δεν απαιτούνται τυπικά ή ουσιαστικά προσόντα συμπεριλαμβανομένου και του πιστοποιητικού, γενικής και σε συνδυασμό μεταξύ τους, πνευματικής και σωματική υγείας. Σε αντίθεση με τον οδηγό λεωφορείου π.χ., ο οποίος για να πάρει άδεια οδήγησης πρέπει να έχει πιστοποιητικό ότι έχει... σώας τας φρένας!Είχα σκοπό να ολοκληρώσω εδώ αυτό το γενικό και αόριστο σχόλιό μου για αυτόν το καλό και έντιμο, πλην υπέρμετρα εγωπαθή και φιλόδοξο άνθρωπο (θυμάμαι την σκηνή μπροστά στην πόρτα των γραφείων του πασοκ, στην Χ.Τρικούπη, τότε που ο κ.Γ.Παπανδρέου είχε παίξει, για πρώτη φορά.............και με επιτυχία, το παιχνίδι της δήθεν παραιτήσεως από την θέση του προέδρου του κόμματος, μετά τις εκλογές του 2007. Ο κ.Βενιζέλος πιστεύοντας ότι ο κ. ΓΑΠ το εννοούσε, είχε εκστασιαστεί με την ιδέα της αναρρίχησης του στο ύπατο αξίωμα του κόμματος, ίσως ένα από τα ποιο ισχυρά απωθημένα του, είχε υποβάλλει αυτοστιγμεί υποψηφιότητα, λες και ήταν θέμα προτεραιότητας εγγραφής στον κατάλογο των υποψηφίων και συμπεριφερόταν αναλόγως. Μια μέρα, κάποιος ανεγκέφαλος, διαμαρτυρόμενος προς τον κ.Βενιζέλο, κάτι του είχε πετάξει (δεν θυμάμαι), οπότε αυτός γυρνώντας προς το μέρος του, του είχε πει με αγέρωχο και άκρως επιτιμητικό ύφος: ξέρεις ότι αύριο θα είμαι ο αρχηγός σου;), αλλά διάβασα μια δήλωσή του κατά την προχθεσινή (23/06) συνέντευξη τύπου και κατάλαβα γιατί, όταν τον ακούω να μιλάει, αισθάνομαι σαν να κινδυνεύω. Είπε: "Πίστευα ότι οι βελτιωτικές κινήσεις του κ. Παπακωνσταντίνου σε σχέση με τα προωθούμενα μέτρα ήταν σε γνώση των δανειστών, αλλά διαπίστωσα στον Eurogroup ότι δεν γνώριζαν τίποτα". Τόσο σοβαρά και τόσο σοβαρός.Έτσι, σηκώθηκε να πάει στο εξωτερικό, ως υπουργός Οικονομικών, για να συνομιλήσει και να συνδιαλλαγή με τους εταίρους μας στην Ευρώπη, με σκοπό να υποστηρίξει τα συμφέροντα της χώρας μας σε μια τόσο δύσκολη εποχή, χωρίς να ξέρει, τι θα ζητούσε και τι θα διαπραγματευόταν! Πίστευα, λέει, ότι...κλπ. Και το λέει χωρίς να έχει συναίσθηση των λεγομένων του, δηλαδή ότι εκθέτει πρώτα τον εαυτό του, ως επιπόλαιο, δεύτερο, ότι εκθέτει την κυβέρνηση στην οποία σ